Δεν είναι ο στεναγμός του Κώστα, που έγειρε το κεφαλάκι του πάνω στο ματωμένο χιόνι. Ούτε η φωνή του Αντώνη που φώναζε "αέρα" πριν τον βρει του εχθρού η σφαίρα. Δεν είναι οι κραυγές όλων εκείνων, που άφησαν πίσω τους γυναίκες και μικρά παιδιά, όνειρα και επιδιώξεις.
Είναι οι υλακές των παραφρόνων και των ψυχοβλαβών στα κοινωνικά δίκτυα, που χειροκροτούν και επευφημούν το τμήμα του φρενοκομείου τους που παρέλασε με βήμα σπαστικό και αγωνιωδώς θεατρικό, ως αυτοσχέδιο μπουλούκι τσαρλατάνων.
Τελικά, δεν συμφωνούμε μεταξύ μας, ούτε για το τι αποτελεί σεβασμό και τι ασέβεια απέναντι σε νεκρούς. Τόσο ασύγγνωστοι έχουμε γίνει.
Φταίει η καθοδήγηση από γνωστό ιδεολογικό χώρο; Φταίνε οι κοχλάζουσες ορμόνες της εφηβείας που μπουκώνουν το μυαλό και το κάνουν να χτυπάει μπιέλες; Φταίνε οι γονείς που απέτυχαν στο μεγαλύτερο έργο της ζωής τους; Ότι και αν φταίει, η απρέπεια είναι μεγάλη. Η δε δικαιολογία ακόμα χειρότερη. Κανένα ιδανικό δεν δικαιώνεται πάνω στην αλητεία. Η ελευθερία δεν αποκτιέται με τη θρασύτητα, ούτε με τον εμπαιγμό, ούτε με την ευκολία της διακωμώδησης εκ του ασφαλούς. Αντίθετα, η ελευθερία υπονομεύεται, όταν οι αληθινοί υπερασπιστές της εμπαίζονται, αντί να τιμούνται.