Δεν μπορεί κανένας να μεταμορφώσει τις νύχτες σε έγχρωμες μέρες. Οπως το τιποτένιο κατοικεί μέσα μας και είναι ο οφθαλμός του σκότους και η φωνή χωρίς αντίφωνο. Η κακότητα καταληστεύει τις μέρες μας. Τα όνειρα πολλών ανθρώπων αιμορραγούν. Σε ποιον να αφήσεις ενέχυρο την ψυχή σου;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο χρόνος λιώνει τη σάρκα μας και όταν το συνειδητοποιήσουμε, τότε φυτεύουμε στην καρδιά μας μια ουτοπία και την κάνουμε καταφύγιο των ετοιμοθάνατων αρετών και των αθέατων τύψεών μας. Ούτε η πίστη, ούτε η απιστία μπορεί να μας σώσει.
Και ο χρόνος; Ο χρόνος στερείται διορατικότητας κι αφού δεν κάνει τίποτα, δεν είναι τίποτα. Εμείς απλώς είμαστε εκείνο που κάνουμε, και εκείνο που κάνουμε, εξαρτάται από εκείνο που είμαστε. Χρειάζεται η οδυνηρή ενδοσκόπηση, που μας "οικειώνει" με την ίδια την αλήθεια μας.
Είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε πως ο κόσμος είναι μεγάλος και χωράει όλους τους ματαιόδοξους και όλα τα έργα τους. Και δεν έχει καμία σημασία αν όλο το νερό των ωκεανών δεν φτάνει για να νίψουν τα χέρια τους ή αν ακόμα στο μισό τους πρόσωπο κάθεται το θαύμα και στο άλλο μισό ο διάολος.
Είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε ειδωλοθραύστες, για να μην παραδώσουμε την ψυχή μας σε κανέναν Μεφιστοφελή. Γιατί είμαστε το εκμαγείο του Ενός στο χάος του αβυσσικού σύμπαντος. Και ανεξαρτήτως πόσους ουρανούς έχουμε κατακτήσει, παραμένουμε ένα παλιό χαρτονόμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέρια. Μοιάζουμε στο τέλος όλοι με σβησμένες λαμπάδες μετά την πασχαλινή λειτουργία και περιμένουμε να ακούσουμε κάποια στιγμή το τελευταίο σιωπητήριο.
Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας, όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν θέλουμε να την αποφύγουμε, αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε μεθυστική ψευδαίσθηση, που απλώς βοηθάει να παλεύει κανείς με τους ίσκιους. Σημασία έχει στο στήθος του καθενός να παραμιλάει το πάθος, που περιθωπεύει την ηδονή της ζωής χρόνους ακαταμέτρητους...