Τα προσωπικά ηλεκτρονικά θέματα του καθενός δεν αφορούν την κοινή γνώμη σε πρώτο χρόνο. Τι συμβαίνει όμως όταν μέσα από αυτά παρουσιάζονται πολιτικές συμπεριφορές και νοοτροπίες; Τι ισχύει για όσους μιλούν για δημοκρατία αλλά στην πράξη δε δέχονται την αντίθετη άποψη;
Του Στρατή Μαζίδη
Το twitter είναι μια ενδιαφέρουσα πλατφόρμα. Πολλοί τη χρησιμοποιούν για εύρεση και επιβεβαίωση πληροφοριών. Είναι ένα μεγάλο πρακτορείο ειδήσεων. Ομοιώς κινούμαι κι εγώ. Σπανίως θα σχολιάσω ή θα απαντήσω κάτι σε κάποιον. Όποτε το κάνω, γράφω ευπρεπώς. Ίσως άβολα αλλά δεν προσβάλλω.
Σήμερα λοιπόν θέλησα να τσεκάρω κάτι στο προφίλ του π. υπουργού Εξωτερικών, κ. Κοτζιά και διαπίστωσα ότι...με είχε μπλόκαρε.
Δεν μπορούσα να θυμηθώ τι του είχα γράψει και πότε. Έπειτα θεωρούσα πως ένας καθηγητής, δηλαδή ένας δάσκαλος μιλά σε όλους, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που διετέλεσε υπουργός εξωτερικών και πχ άκουσε πολλές τον Τσαβούσογλου να του ζητά τον ουρανό με τα άστρα. Δεν μπορεί λοιπόν να δεχθεί το ερώτημα ενός πολίτη;
Κάθισα λοιπόν και βρήκα τι προκάλεσε το μπλοκάρισμά μου. Και ήταν αυτό:
Δεν τον έθιξα. Δεν τον προσέβαλα. Ανησυχεί για την Κύπρο όπως όλοι μας. Του έκανα μια ερώτηση όσον αφορά την Κύπρο για το διάδοχό του επικαλούμενος δηλώσεις τρίτου προσώπου, συμπλήρωσα ένα σχόλιο όσον αφορά τα Σκόπια και τέλος. Δικαιούται άλλωστε ένας πολίτης να μη συμφωνεί με την πολιτική του στο συγκεκριμένο θέμα.
Για την ιστορία επικαλέστηκα για το ερώτημά μου τα όσα είχε πει ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός στον 98,4 της Κρήτης και το Γιώργο Σαχίνη στις 21 Ιουνίου 2019 και τα οποία δε διαψεύστηκαν.
Συγκεκριμένα ανέφερε (μετά το 20ο λεπτό) :
«Ο μικροελλαδισμός είναι τρομερός και μάλιστα κατάφερε η Τουρκία να μας εγκλωβίσει σε μια κόντρα στο Αιγαίο στενά ενώ η Ελλάδα ήταν μια χώρα της ανατολικής Μεσογείου όπως και των Βαλκανιών. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, φτάσαμε σε αυτό το σημείο, "η Κύπρος κείται μακριά", να τραβήξουμε την ουρά μας απέξω, αφού κάναμε τη ζημιά το 74 με τη χούντα και στη συνέχεια φτάσαμε προσφάτως, πήγε να αλλάξει αυτό επί Ανδρέα Παπανδρέου με το ενιαίο αμυντικό δόγμα, το οποίο επί Σημίτη αφυδατώθηκε, έπαψε να υφίσταται. Και τι έγινε; Φτάσαμε προσφάτως με υπουργό τον κύριο Κατρούγκαλο, προσοχή, να μιλήσει στον ομόλογό του, τον Τούρκο, τον Τσαβούσογλου και να του πει ότι, και το λέω μετά λόγου γνώσεως, ότι "μην κάνετε προκλητική κίνηση στο Καστελόριζο ή αλλού στην ελληνική υφαλοκρηπίδα κι εμείς θα κατεβάσουμε τους τόνους σε ό,τι αφορά το ζήτημα της παραβίασης της κυπριακής ΑΟΖ. Έτσι; Και μάλιστα υπερηφανεύτηκε και δημοσίως ότι πήρε δέσμευση από τον Τσαβούσογλου, δεν ανέφερε βεβαίως αυτό που είπαμε μόλις τώρα. Αυτό το γνωρίζω, είναι διασταυρωμένο και είναι ντροπή για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Απλώς τρέμανε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μήπως συμβεί τίποτα πριν τις εκλογές, γιατί το θεωρούσαν ότι θα ήταν καταστροφικό εκλογικά αλλά δεν είναι δυνατό να φτάνουμε σε αυτά τα σημεία. Ευτυχώς το τελευταίο διάστημα και λόγω της τροπής που πήραν τα πράγματα και λόγω της συνόδου του ευρωπαϊκού νότου στη Μάλτα και της στάσης που κράτησε ο Μακρόν, ο Τσίπρας άλλαξε γραμμή και μπήκε στο διπλωματικό πεδίο με διαφορετικό τρόπο από ό,τι πρότινος μέχρι του υπουργού του»
Φυσικά ο κ. Κοτζιάς έχει κάθε δικαίωμα να μη μιλάει σε όποιον δεν επιθυμεί. Ο πρώην υπουργός εξωτερικών όμως; Απλά σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε για τη δημοκρατία όταν δεν ανέχεστε το ερώτημα ενός πολίτη.