 |
| geralt / pixabay |
Θυμάμαι τα παλιά χρόνια μεγαλύτερους να συζητούν και να αναφέρονται υποτιμητικά στο ότι οι έξω θέλουν να μας κάνουν τα γκαρσόνια της Ευρώπης και την Ελλάδα εξοχική τους κατοικία για να παραθερίζουν. Δεν έχει σημασία να αναλύσουμε αυτήν την προσέγγιση.
Του Στρατή Μαζίδη
Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και συνεπώς υποτιμητική. Άλλωστε το "γκαρσόνια της Ευρώπης" θα μπορούσε να εκληφθεί ως τουριστική ανάπτυξη της χώρας με ασυναγώνιστα πλεονεκτήματα κι υπηρεσίες με δουλειές και εισόδημα για πολλούς.
Εμείς βέβαια δε θέλαμε να γίνουμε γκαρσόνια, ούτε καν στα δικά μας μαγαζιά. Επιθυμούσαμε να πάρουμε ένα πτυχίο, το οποιοδήποτε, αρκεί να διοριστούμε στο δημόσιο και μετά από καμία 20ετία να την κοπανήσουμε.
Και κάπως έτσι χρεωθήκαμε και υποχρεωθήκαμε. Κι επειδή που κάποιοι ξόρκιζαν μη γίνουμε τα "γκαρσόνια της Ευρώπης" καταλήγουμε σε αποθηκάριους μιας πυριτιδαποθήκης η οποία καθημερινά δέχεται νέες παραλαβές εξ ανατολών με τους προϊσταμένους να μην ανησυχούν, να μην αντιλαμβάνονται τις ιδιαιτερότητες και τις αντοχές της αποθήκης, να δέχονται πρόθυμα τις εντολές για μεγαλύτερες παραλαβές καθιστώντας την έκρηξη ζήτημα χρόνου κι αγνοώντας τις προειδοποιήσεις.
Να δούμε τι θα απομείνει στο τέλος από αυτόν το δύσμοιρο τόπο κι όλους μας τους τρόπον τινά εγκλωβισμένους.