Ήρθε λοιπόν στην Ελλάδα και ο πρόεδρος της...κομμουνιστικής Κίνας. Της χώρας η οποία είτε με απευθείας δάνεια είτε με επένδυση χαρτοφυλακίων, έχει αγοράσει μεγάλο μέρος των χρεών του πλανήτη. Ήρθε και η ώρα του δείπνου που παρέθεσε ο Προκόπης Παυλόπουλος στον Ζιπίνγκ.
Του Στρατή Μαζίδη
Και να τα ρεπορτάζ με τις φωτογραφίες. Και να οι χαριτωμένοι διάλογοι και πως ο Βορίδης είναι ο αγαπημένος του Τσίπρα όπως πχ εμείς λέγαμε μικροί ότι ο αγαπημένος μας παίκτης είναι ο Σαραβάκος, ο Ζάετς και ο Βαζέχα.
Αλλά ειλικρινά, όπως τους βλέπετε, σας μοιάζουν έστω για ιδεολογικοί αντίπαλοι; Εσείς θα χαριεντιζόσασταν με κάποιον "γερμανοτσολιά", "μενουμευρωπαίο" και "ακροδεξιό" ή αντίστοιχα με κάποιον "προδότη της Μακεδονίας" και "εθνομηδενιστή";
Μια χαρά φιλαράκια τους βλέπω όλους στο πολιτικό θέατρο. Άλλωστε σε μια παράσταση, όταν φιλοδοξείς να γίνεις ηθοποιός, υπάρχουν αρκετοί ρόλοι. Αυτοί πάλι με τη σειρά τους μοιράζονται με πολλά και διαφορετικά κριτήρια, ένα εκ των οποίων και ποιος μπορεί να υποδυθεί καλύτερα τον καθένα; Το κοινό βλέπει, συμπαθεί, αντιπαθεί, ταυτίζεται. Στο τέλος όμως της παράστασης οι ηθοποιοί θα ξεμακιγιαριστούν, θα βάλουν τα ρούχα τους και ενίοτε θα πάνε μετά κάπου όλοι μαζί να πιουν μια μπύρα.
Γιατί;
Διότι δεν τους χωρίζει τίποτε. Πολύ περισσότερο τα κουστούμια που φορούν στο θέατρο για τις ανάγκες της παράστασης. Η κοινωνία βέβαια μπορεί να τσακώνεται, να χαλά φιλίες, να κόβει καλημέρες, να τσακώνεται για ιδεολογίες, να διαβάζει κάθε λίγο για ρατσιστικά παραληρήματα και προδοτικές θέσεις.
Προσέξτε καλά τη φωτογραφία. Εξετάστε την προσεκτικά. Ξανά και ξανά και ξανά...