 |
| WikimediaImages / pixabay |
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ως άξια διάδοχος αυτής του Αλέξη Τσίπρα συνεχίζει να κινείται πάνω στις ίδιες ράγιες στα περισσότερα θέματα. Ένα από αυτά είναι και ο περιορισμός της ελευθερίας και της ιδιωτικότητας των πολιτών, τάχα στο όνομα της φοροδιαφυγής.
Του Στρατή Μαζίδη
«Δια νόμου» οι φορολογούμενοι θα υποχρεούνται πλέον να ξοδεύουν σχεδόν το 1/3 από όσα βγάζουν, με πλαστικό ή ηλεκτρονικό χρήμα. Στην κατηγορία εντάσσονται πια και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, την πλειοψηφία των οποίων ετοιμάζεται να γδάρει η κυβέρνηση αυξάνοντας τις εισφορές [η μείωση της φορολογίας δεν είναι αντίβαρο, διότι δε γνωρίζεις αν και τι θα βγάλεις] αλλά και τα εισοδήματα από ενοίκια.
Ωστόσο αναρωτιέμαι. Γιατί κάποιος που εργάζεται και λαμβάνει την αμοιβή του ή το όποιο εισόδημά του νόμιμα θα πρέπει να γνωστοποιεί στο κράτος τις δαπάνες του; Και για ποιο λόγο θα πρέπει να συνδράμει στον πλούτο των τραπεζών με τις διάφορες προμήθειες;
Και από πότε ορίζεται δια νόμου το πόσα θα χαλάσει κανείς; Ας υποθέσουμε πως κάποιος βγάζει 10.000 ευρώ το χρόνο. Ζει σε ένα μικρό σπίτι, είναι λιτοδίαιτος, κάνει όποια ζωή θέλει τέλος πάντων και δεν του αρέσει να χαλά χρήματα αλλά προτιμά να τα αποθησαυρίζει. Δεν έχει το δικαίωμα; Αλήθεια εδώ δεν πάνε περίπατο τα προσωπικά δεδομένα;
Έχουμε αντιληφθεί ότι διολισθαίνουμε σταθερά προς έναν υποκρυπτόμενο φασισμό που τάχα κάποιοι στα λόγια ξορκίζουν; Το να διατάζει το κράτος πόσα θα χαλάσει κανείς ή όχι, το να γνωρίζει αναγκαστικά που τα δαπανά ή, άλλο παράδειγμα, το να φοβερίζει τους νόμιμους πολίτες ότι έχει μέσα να επιβάλλει την παρουσία κόσμου δίπλα τους που ήρθε παράνομα στη χώρα δίχως να τους ρωτήσει, αποτελούν γνωρίσματα μιας δημοκρατικής χώρας; Φοβάμαι πως όχι.