 |
| Jonas_Fehre / pixabay |
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας, είναι αυτό των ακραίων αντιθέσεων. Για το ίδιο ζητούμενο δηλαδή ισχύουν ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά δεδομένα αναλογώς το σε ποια πλευρά στέκεσαι.
Του Στρατή Μαζίδη
Πχ διαφορετικά αντιμετωπίζονται φορολογικά ένας 45χρονος ελεύθερος επαγγελματίας, ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος. Ή πχ μπορούμε να έχουμε μια 55χρονη που δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ ενώ ταυτόχρονα μια συνομήλική της κάθεται από τα 45 της διότι έτσι το όρισε το χρεοκοπημένο κράτος μας.
Μια άλλη ακραία αντίθεση είναι μια από τις πτυχές του ζητήματος με την υπερσυγκέντρωση μεταναστών που έρχονται παράνομα στη χώρα. Οι γηγενείς πχ έχουν βάλει ένα δάνειο στο κεφάλι τους που δυσκολεύονται να το εξυπηρετήσουν ενώ ταυτόχρονα πληρώνουν κι ένα ιδιόμορφο ενοίκιο που λέγεται ΕΝΦΙΑ. Έχουν δεν έχουν εργασία, κερδίζουν δεν κερδίζουν τα ίδια, οι υποχρεώσεις παραμένουν.
Την ίδια στιγμή ο καθένας που έρχεται στη χώρα αιτούμενος ασύλου, εφόσον το λάβει δικαιούται σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Υπατης Αρμοστείας δωρεάν στέγαση σε διαμέρισμα ή τουριστική υποδομή ενώ του δίνεται και μια προπληρωμένη κάρτα στην οποία μπαίνουν επιδόματα. Ίσως πει κανείς ότι η χρηματοδότηση αυτής της δωρεάν στέγασης έχει χρονικό ορίζοντα. Δεκτόν αλλά τι θα ακολουθήσει μετά; Τι θα γίνει πχ όταν σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ το οικονομικό βάρος περάσει σταδιακά από το 2020 από την Υ.Α. του ΟΗΕ στο ελληνικό κράτος; Θα πει η όποια κυβέρνηση "πληρώστε μόνοι σας";
Αλλά και έτσι να είναι, ποιος γηγενής δικαιούται έστω για 2,3, Χ χρόνια δωρεάν στέγαση και επιδόματα; Και ας πάρουμε τα μάτια μας από την Ελλάδα, ας το δούμε από μακριά και ψυχρά, είναι δίκαιο οι γηγενείς να ξεζουμίζονται να αποκτήσουν ένα σπίτι [που πολλοί κινδυνεύουν να χάσουν] και οι άρτι παρανόμως αφιχθέντες να δικαιούνται να το (απο)λαμβάνουν δωρεάν;