Υπάρχει μια τελεολογία παρακμής της ελληνικής κοινωνίας η οποία εκπηγάζει και από την τάση φαύλων επιχειρηματικών κύκλων, που ελέγχουν τα ΜΜΕ και "συναρπάζουν" με τον αμοραλισμό τους, ενώ εντυπωσιάζουν με το σταθερό προσανατολισμό τους στην προώθηση των ανομολόγητων συμφερόντων τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν αναφέρομαι στο παραγόμενο τηλεοπτικό ή έντυπο υπο-προιόν, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, που εξυπηρετεί επιδερμικές συγκινήσεις και προωθεί την ψυχική αποστείρωση. που καθιστά τα υποκείμενα αξιολύπητα. Αναφέρομαι στους άσχετους και εν πολλοίς απαίδευτους ιδιοκτήτες ΜΜΕ, με τους "στρατευμένους" δημοσιογράφους και δημοσιογραφίσκους της εξαγορασμένης επιβίωσης. Ολους αυτούς που εμφανίζονται με ύφος εισαγγελικό ή ως διάπυροι υπερασπιστές των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, με τον άρτον τον επιούσιον να μουχλιάζει στις ψωμιέρες τους.
Αναφέρομαι σ' όλους αυτούς που μετέτρεψαν τούτο τον τόπο σε φιδότοπο, αναδεικνύοντας σε Μούσα σκέψης τους βλαχομπαρόκ πολιτικούς ηγετίσκους, που όλοι μαζί θυμίζουν τους κολασμένους στο "πύρ το εξώτερον", μια παλιά τοιχογραφία φοβερή.
Και μπορεί να εκληφθεί ως υπερβολή ή και κυνική πικρία του γράφοντος όλα τα παραπάνω, αλλά καμία γραφίδα με το αφοριστικό της στυλ και στην ύψιστη εκφραστική της δύναμη, δεν μπορεί να περιγράψει την έννοια της παρακμής στον τόπο μας, την πραγματική της εικόνα. Είναι σάμπως να προσπαθείς να περιγράψεις την εικόνα της θάλασσας μ' ένα ποτήρι απ' το νερό της.
Οι λέξεις περιγραφής αυτής της κατάστασης, παρά την αγωνία που εκφράζουν και την ευφωνία τους, ανασύρονται ρακένδυτες, διάτρητες, ηττημένες. Κι αυτή η αίσθηση της "ήττας" των λέξεων, δεν ξεπερνιέται από άλλα σχήματα ανιχνευμένα με γυμνό μάτι, όπως η πολιτική μεγαλοστομία, η πολιτική ασυδοσία και μεγαλομανία, η αλαζονεία και η ανικανότητα, η έλλειψη αισθητικής, η αποθέωση του εκάστοτε success story των πολιτικάντηδων.
Αυτή η αξαπόστατη απ' τα πολλά βάσανα Ελλάδα, δεν ευτύχησε τα τελευταία ιδίως χρόνια, να έχει κάποια ηγετική φυσιογνωμία, η οποία δεν υποτάχθηκε στο νόμο της όσμωσης και δεν έκανε ποτέ ό,τι θέλουν οι άλλοι, η αυτό που κάνουν οι άλλοι. Δεν ευτύχησε ο τόπος να έχει έναν πολιτικό ηγέτη, του οποίου ο νους να τρέχει μπροστά απ' το σώμα του, ενανθρωπίζοντας το πρόσωπό του.