 |
| Alexas_Fotos / pixabay |
Δεν αρέσουν. Ενοχλούν γιατί ανασύρουν αλήθειες μας. Απόψεις καθ' υπέρβασιν και αναζητήσεις, θέσεις αισθητικής της συμπεριφοράς και πολιτικοκονωνικές αξιολογήσεις, πέρα για πέρα προσωπικές εκτιμήσεις και όροι ή λεκτικοί συνδυασμοί, ιδιόρρυθμης φραστικής, που συγκρούονται μετωπικά με την κατεστημένη λογική, που αξίζει τον κόπο να έρθουν πλησιέστερα προς τον αναγνώστη, για πλησιέτσερη οικειοποίησή τους, δεν γίνονται αποδεκτές.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Απόψεις καθ' υπέρβασιν που σε αναγκάζουν, θες δε θες, σ' ένα διάλογο "ιδιάζουσας" έντασης, όπου δεν έχεις να διαφωνείς παρά μόνο να συνδυαλέγεσαι με την αλήθεια σου, συνήθως απορρίπτονται. Κάθε νέος τρόπος θεώρησης της ζωής απορρίπτεται σε τούτο τον τόπο των εκκωφαντικών δηλώσεων και των ανύπαρκτων έργων.
Λεβέντικά συνθήματα και παχυλά λόγια είναι μια παγιωμένη κατάσταση, που κατακυριεύει έναν πολιτισμό που ξερνάει πια όλες τις αξίες. Και ο φόβος. Ο φόβος της μη έκθεσής μας ή της μη ταυτισής μας με τις καθ' υπέρβασιν απόψεις. Ο φόβος που κυοφορείται από δειλία ή και έλλειψη αξιολογικού κριτηρίου.
Επικρατούν τα βαρβαρικά πολιτικά είδωλα, τα "στάσιμα" της κοινωνικής ψευδαίσθησης. Η επιδερμική προσέγγιση της ζωής. Το επίπλαστο στις εκδηλώσεις μας. Οποιος ακολουθεί έναν ακριβώς αντίθετο δρόμο, προβάλλοντας τη δική του βιοθεωρητική στάση, είναι παρείσκατος, αντιδραστικός, κουραστικός, συχνά εκλαμβάνεται και ως γραφικός.
Και η όποια ταύτιση μαζί του, η ταύτιση με κάποιον με στοχασμό, που η εμβέλειά του προβάλλεται σε βάθος και το βάρος του είναι εδικό για τις πολύτροπες μέρες μας, απαλλαγμένος από το φόρτο της περιττής ελαφρότητας και της πεζολογίας, τότε η "ταύτιση" αυτή μαζί με κάποιον που ορθοτομεί το λόγο της αλήθειας μας, φοβίζει "βολεμένους" και μη.
Πως όμως αλλιώς θα οδοιπορήσουμε από το σκοτάδι στο φως; Από τις απόψεις εκείθεν της πεπατημένης γεννιέται το σπέρμα της ζωής, όχι από την κατανάλωση λέξεων στα πολιτικά καταστήματα του στιγμιαίου.
Τι κάνουμε συνήθως; Γδύνουμε τις λέξεις για να ντύσουμε την απιστία μας, την αμφιβολία μας, τη δειλία μας, τους δισταγμούς μας, ακόμη και τις ανομίες μας. Χρησιμοποιούμε τις λέξεις, αφαιρώντας τους το πρωταρχικό τους νόημα. Κι έτσι γυμνές χωρίς σημασία, όπως προκύπτουν, δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα.
Παραπλανούμε τους άλλους, αλλά πρώτιστα τον εαυτό μας, για τις άσωτες σκέψεις και μέρες μας. Κι αυτή η απογύμνωση των λέξεων μεγαλώνει την κακομοιριά μας, τη φοβία μας και μικραίνει το ήθος μας (αν μπορεί κανείς να μιλάει ακόμη για ήθος σήμερα).
Καμία, ωστόσο, απογύμνωση των λέξεων από το πρωταρχικό τους νόημα, δεν μπορεί να καλύψει τη γυμνότητητα της αλήθειας και τη γυμνή της τραγικότητα.
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Και να καταλάβει, όμως, ο στρουθοκαμηλισμός έχει προσλάβει διαστάσεις "στάσης ζωής", οπότε θα συνεχίσει να ασχολείται με τις μάσκες, τα πρόσωπα και τα προσωπεία τους. Και όλα θα υποτάσσονται στη φρικαλεότητα της συγκυριακής ανάγκης.