 |
| congerdesign / Pixabay |
Διάβαζα ένα σχόλιο σε κάποια ανάρτηση σχετικά με το μεταναστευτικό όπου κάποια κυρία σχολίαζε ότι "τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι δημοσιογράφοι". Πολύ εύκολο και βολικό. Σφύριξε αόρατο πέναλτι ο διαιτητής; Τα έκαναν θάλασσα οι πολιτικοί; Μπήκαμε στα μνημόνια; Έχουμε το βολικό ένοχο, τους δημοσιογράφους.
Του Στρατή Μαζίδη
Κι έτσι εμείς οι πολίτες βγάζουμε την ουρά μας απέξω. Εμείς δε φέρουμε ευθύνη για τίποτε. Πάντα οι άλλοι ευθύνονται. Εμείς δε φιλτράρουμε τις ειδήσεις, ούτε τις απόψεις, ούτε ό,τι μας παρουσιάζουν.
Κάνουν λοιπόν "τη μεγαλύτερη ζημιά οι δημοσιογράφοι". Και ποιος δίνει αξία σε αυτούς; Ποιος είναι εκείνος που τους καθιστά όπως λένε ορισμένοι "έγκυρους" και "έγκριτους"; Δεν είναι η κοινή γνώμη; Αυτή δεν τους δίνει τη δύναμη; Αυτή δεν τους ακολουθεί σε ραδιόφωνα, έντυπα και τηλεοράσεις;
Κι αν ένας έγκυρος και έγκριτος ή εκατό έγκυροι και έγκριτοι σας πουν ότι έξω έχει ωραία λιακάδα ενώ βλέπετε πως χαλά ο κόσμος, τι θα πιστέψετε; Αυτούς ή τα μάτια και την κρίση σας; Ε αυτό οφείλει να γενικευθεί.
Οι ειδήσεις, οι πληροφορίες, τα σοβαρά γεγονότα ακόμη βρίσκουν το δρόμο προς τη δημοσιοποίηση. Εύκολα; Δύσκολα; Τον πετυχαίνουν όμως αρκεί να τον αναζητήσεις.
Κι έπειτα όση προπαγάνδα κι αν μας έκαναν ή κάνουν, δε μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο για να την υιοθετήσουμε. Η επεξεργασία, η απόφαση, ο τελευταίος λόγος ανήκει σε εμάς.
Αν το υφιστάμενο ενημερωτικό σύστημα δε μας ικανοποιεί, αν θεωρούμε πως δεν παρέχει το βήμα να εκφραστούν δημοκρατικά όλες οι φωνές, ότι δεν παρουσιάζει όλα τα δεδομένα για να τα επεξεργαστoύμε, στο χέρι ημών των πολιτών είναι να το αλλάξουμε. Ειδικά μάλιστα αν θεωρούμε πως προκαλεί ζημιά. Κι αυτό ισχύει επίσης για τους πολιτικούς, πολλοί εκ των οποίων υπήρξαν δημοσιογράφοι.
Οι πολίτες να αντιληφθούμε τη μεγάλη δύναμη που έχουμε. Την κρίση μας.