Η Ελλάδα της μπάλας, του μπάσκετ (από το 1987 και εντεύθεν), του πλακωτού και της πρέφας ασχολείται εσχάτως το τένις. Εδώ και περίπου ένα χρόνο όλοι ανακάλυψαν τη ρακέτα, την ορολογία και όλα όσα αφορούν ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα, όπως το τένις.
Του Στρατή Μαζίδη
Μπράβο στο παιδί. Ο κ. Τσιτσιπάς είναι από τους λίγους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη που μπορούν να ζουν από αυτό με το οποίο κάποτε ασχολήθηκαν ως χόμπι. Στα 20 του χρόνια πέτυχε να λύσει τα προβλήματα τα δικά του, και Θεού θέλοντος, των απογόνων του. Ως εδώ εντάξει και καλά να είναι το παιδί και γιατί όχι κάτοικος Μονακό για να μην του τα αρπάξει η εφορία, αλλά ως εκεί.
Γιατί να αισθάνομαι περήφανος ως Ελληνας ή ποια είναι η Ελλάδα του Τσιτσιπά που διαβάζουμε; Αν υπάρχει κάποιος παραλληλισμός με το τένις, είναι ότι η πατρίδα μας χτυπιέται με δύναμη όπως το μπαλάκι από τη ρακέτα του καθενός.
Η Ελλάδα του Τσιτσιπά δεν υπάρχει. Υφίσταται όμως εκείνη της 17χρονης Μαρίας και της 45χρονης μητέρας της, Σβέτα. Είτε ήταν αυτοκτονία της μητέρας που πήρε μαζί και την κόρη, είτε ο δύσκολος κι επικίνδυνος δρόμος, η Ελλάδα κρύβεται ως υπεύθυνη και στις δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη γιατί είναι ανύπαρκτη σε όσους ανηφορίζουν Γολγοθάδες και στη δεύτερη επειδή ρουφάει το μεδούλι του λαού αλλά δεν του διασφαλίζει το αυτονόητο, την ασφαλή του μετακίνηση.
Θα μπορούσαμε να το τραβήξουμε περισσότερο. Να πούμε για τον πληθυσμό που αντικαθίσταται από παρανόμως αφιχθέντες, τους μισθούς των 300 ευρώ, το φασιστικό [που ούτε ο Χίτλερ δεν σκέφτηκε] να νομοθετεί το κράτος πόσα θα χαλάσει και πως, τους εγκληματίες που λαμβάνουν άδειες κι εξαφανίζονται, τη δημόσια Παιδεία που ΔΕΝ έχουμε, τη δημόσια ΥΓΕΙΑ που ΔΕΝ έχουμε, τα παιδιά που πάνε στο εξωτερικό να βρουν την υγειά τους χάρη στον έρανο των πολλών απέναντι σε ένα ψυχρό κράτος, τη δημοκρατία που ΔΕΝ έχουμε όταν τα ΟΧΙ γίνονται ΝΑΙ και οι προεκλογικές δεσμεύσεις ακυρώνονται την επαύριον της εκλογής, την ελευθερία έκφρασης που ΔΕΝ έχουμε όταν η άποψη ποινικοποιείται, την εθνική υπερηφάνεια που ΔΕΝ έχουμε όταν τρώμε φάπες από τους γείτονές μας.
Δεν υπάρχει Ελλάδα πολλών εκδόσεων. Υπάρχει μια θλιβερή Ελλάδα που δε σε κάνει περήφανο. Θα μπορούσες όμως αλλά ένα το χεληδόνι κι η Ανοιξη ακριβή. Θα νιώσω περήφανος όταν θα βλέπω παιδιά με Γολγοθάδες να έχουν δίπλα τους το κράτος ως Σίμωνα Κυρηναίο. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία για ένα πρώτο χαμόγελο.