Δηλώσεις ακραιφνούς πολιτικής ορθότητας, όπως οι προχθεσινές της κας Μπακογιάννη για την άθλια παρέλαση talent show στη Ν. Φιλαδέλφεια ή εξουσιαστικού ετσιθελισμού, όπως του κ. Βαρβιτσιώτη για την αναγκαστική διασπορά μεταναστών στην ηπειρωτική χώρα δεν είναι κάτι το καινούριο.
Δημοκρατικότατα μπορούν να τις λένε και να εκτίθενται στην κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Όπως άλλωστε δημοκρατικότατες είναι και οι μητσοτακικές «παλινδρομήσεις»-«κυβιστήσεις» μέσα σε ούτε 4 μήνες νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης:
• Υπόθεση Novartis (επικεντρώθηκε αποκλειστικά στον «Ρασπούτιν»).
• Παράνομη μετανάστευση (ανοιχτά σύνορα και ελεγχόμενος εποικισμός).
• Σκοπιανό (πλήρης αποδοχή και εφαρμογή της κατάπτυστης συμφωνίας της λίμνης).
• Εξέταση διακυβέρνησης Τσίπρα στο 1ο εξάμηνο του 2015 (προμήνυμα κουκουλώματος).
• Πατριωτισμός (εθνομηδενιστική κυριαρχία στο υπουργικό συμβούλιο).
• Παιδεία (απεθνοποίηση και δικαιωματισμός).
• Ψήφος στους ομογενείς (διακομματικός εμπαιγμός).
Η πολιτική του κ. Μητσοτάκη έχει όντως αρκετές διαφορές με τον κ. Τσίπρα, π.χ. στα οικονομικά. Οι δυο τους ταυτίζονται όμως επί της ουσίας στα εθνικά θέματα, στη βάση του εθνομηδενισμού που χαρακτηρίζει πολλούς νεοφιλελεύθερους και αρκετούς σοσιαλιστές. Κάτι που δυσανασχετεί ήδη ένα πλειοψηφικό ποσοστό των ψηφοφόρων της παράταξης που ηγείται. Μπορεί προς το παρόν να τους προσπερνά, ενίοτε και με μια ήπια δόση εξουσιαστικής αλαζονείας. Κάποια στιγμή όμως θα τους βρει απέναντί του. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα, αυτός και πάνω από το μισό υπουργικό του συμβούλιο και σχεδόν όλοι οι σύμβουλοί του, ν΄ ανήκουν σε κάποιο άλλο κόμμα.