"Ο περίεργος βηματισμός των Μόντυ Πάιθον στο Silly walk, δεν ήταν απλά ένα αστείο σκετς, αλλά μια υπενθύμιση όλων εκείνων των στρατιωτών του Α' Παγκοσμίου πολέμου που έπασχαν από Shell shock.
Πωλίνα Ανυφτου
Κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο στατικός πόλεμος των χαρακωμάτων με βομβαρδισμούς, επιθέσεις με αέρια κ. λπ. οδήγησε πολλούς στρατιώτες να πάθουν νευρικό κλονισμό. Είτε κοιτούσαν το κενό χωρίς να επικοινωνούν με το περιβάλλον, είτε είχαν ένα νευρικό περίεργο περπάτημα το οποίο μοιάζει με αυτό των Μόντι Πάιθον.
Γιατί όμως Ministry of Silly walks;
Πολλοί από αυτούς που έπασχαν από αυτό το σύνδρομο, πέρασαν στρατοδικείο και εκτελέστηκαν διότι δεν ακολουθούσαν τις διαταγές. Μόνο όταν τα περιστατικά αυξήθηκαν αρκετά, η διοίκηση κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αλλά και τότε απλά θεώρησαν ότι "τρελάθηκαν" και τους αντιμετώπιζαν σαν "ανόητους" (silly). Ήταν μη "πατριωτικό" να παραδεχτούν ότι ο πόλεμος είχε τσακίσει την ψυχολογία των ανδρών αυτών.
Όσοι από αυτούς κατάφεραν να γυρίσουν από την κόλαση του δυτικού μετώπου, έπρεπε να καταφέρουν να επιβιώσουν μόνοι τους (δεν υπήρχε ουσιαστικά κοινωνικό κράτος). Για αρκετά χρόνια, οι κυβερνώντες αρνούνταν να παραδεχτούν ότι υπήρχε τέτοιο σύνδρομο –άρα και ότι όφειλαν αποζημιώσεις στους στρατιώτες αυτούς.
Το νόημα αυτού του σκετς είναι ότι ο Πόλεμος είναι Κόλαση και δεν υπάρχει τίποτα "όμορφο" να θυμάσαι για αυτό. Κρατάμε μια χλιαρή μνήμη του πολέμου και όχι αυτών που αγωνίστηκαν, σκοτώθηκαν και επιβίωσαν τσακισμένοι από τον πόλεμο.
Δεν γνωρίζω αν οι μαθήτριες είχαν αυτό στο μυαλό αλλά είναι ακόμη παιδιά και τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι. Το αν αγαπούν ή όχι το έθνος θα το δείξει η ζωή τους.