Ζούμε με δανεικές σκέψεις και με μεταχειρισμένες λέξεις. Φοβούμαστε την "άθυρη" έκφραση της αλήθειας και κρυβόμαστε πίσω από έναν ψεύτικο ευσεβισμό λέξεων, Η ζωή μας είναι γεμάτη με παλινδρομήσεις και δισταγμούς κι έναν εύπλαστο διχασμό επάνω στην άρνηση και την κατάφαση.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι έτσι οδοιπορούμε στο μονοπάτι του Τίποτα, που όμως το "ασφάλτρωσαν" οι εργολάβοι των πολιτικών τεχνασμάτων, ώστε να μας φαίνεται μικρή λεωφόρος. Έτσι, απομακρυνόμαστε από την ώριμη γνώση και εποπτεία των πραγμάτων και αρχίζουμε να βιώνουμε τις ρωγμές του χρόνου στην ύπαρξή μας, με τα όνειρά μας να πτωχεύουν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Ανίκανοι να ενταχθούμε στο κλίμα της συνειδητοποίησης του πρώτου και ταυτόχρονα εσχάτου συμβαίνοντος, αντιμετωπίζουμε την τραγωδία του ανθρώπου. Γιατί το τραγικό, σ' όλες τις εκφάνσεις του, κορυφώνεται στη μεγάλη αναμέτρηση μας με την αγνωσία και την αδιαφορία, που σφραγίζουν την γενικότερη κατάσταση του ανθρώπου.
Πρόκειται για προσωπικό θάνατο που "τρελαίνει" τη θνήσκουσα ύπαρξη, που η σκιά του ακυρώνει τον άνθρωπο. Οσο απαμβλύνεται η συντριβή της γνωστικής συνείδησης, τόσο οξύνεται η θέα του Τίποτα. Ακόμα και οι στιγμές προσαρμογής στο Τίποτα, είναι στιγμές παράδοσης στο "θάνατο" της ίδιας της αλήθειας μας, είναι στιγμές κατά τις οποίες η ζωή αναλώνεται.
Η σκέψη του ανθρώπου πρέπει να στηρίζεται και να ενορμάται από το συμβαίνον, από τη ζώσα μαρτυρία. Η προσαρμογή μας στο Τίποτα, είτε γιατί συγκυριακά μας βολεύει είτε γιατί μας διακατέχει ο φόβος για την απώλεια κεκτημένων ή την ανατροπή συνηθειών μας, κομίζει το τραγικό, αφού τείνει να διαγράψει τη ζώσα δράση, αφού αποτολμά την "αποκαθήλωση" των αξιών της ζωής.
Ας μη θεωρηθεί ότι η γραφίδα τούτη προβαίνει σε καθαρά φιλοσοφικές αναζητήσεις ή μεταθέτει το πρόβλημα στο πεδίο της καθαρής μεταφυσικής. Απλώς η μέριμνα του γράφοντος επικεντρώνεται στην ανθρώπινη εκζήτηση, στη φόρτιση του ανθρώπου, φόρτιση που ενεργεί ως ελευθερώνουσα τιτανική πορεία με δύναμη και αισιοδοξία.
Ο άνθρωπος είναι δαιμονικά θείος. Ο Προμηθέας και ο θεουργός συναντώνται στη δαιμονιώδη γνωστική συνείδηση. Αν συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια, θα κατανοήσουμε ότι δεν μας αξίζει να "στρμωχνόμαστε" οδοιπορούντες σ' ένα στενό μονοπάτι, όπου ως "πρόβατα", μας προσανατόλισαν οι πολιτικοί εργολάβοι και μεταπράτες των ονείρων μας.
Εκτός κι αν μας αρέσει να ζούμε το "φρικιαστικό μεγαλείο" της άτεκνης προσδοκίας και ενίοτε να κραυγάζουμε με μηδενιστικό πάθος.