 |
| marcelkessler / pixabay |
Και περιπλανάται στην αισθητική του πολιτικού μηδενισμού. Κι αυτή η "αισθητική του μηδενισμού" έχει πάντα μια σκληρότητα, τη σκληρότητα της κατάργησης ελπίδων, προσδοκιών και μεταφυσικής ακόμα. Δεν έχει την αναισθησία ή το απάνθρωπο των σχέσεων, αλλά τη γυμνότητα μπροστά σε αλήθειες και αποκαλύψεις, που δεν αντέχονται. Αυτή η "πολιτική" δεν ταιριάζει σε ψυχικούς γλυκασμούς.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι έννοιες της "αγάπης", όσο και της "ηθικής" θέτουν το πρόβλημα του είδους της αισθητικής που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει την πολιτική. Μακάρι η "αισθητική της αγάπης" να αντικαταστούσε την "αισθητική του μηδενισμού" στην πολιτική, ώστε να μη γελοιοποιούνται οι ελπίδες, αφήνοντας τον πολίτη ανελέητα στη Σαχάρα, χωρίς οάσεις και μόνο με αντικατοπτρισμούς.
Στην ελλαδική πραγματικότητα, οι πολλοί Ελληνες είναι οδοιπόροι των ερήμων. Και η εγχώρια πολιτική αναλγησία παίρνει τους ανυποψίαστους, τους εύπιστους ή και τους αφελείς και τους ρίχνει καταμεσής στο τίποτα, σαρκάζοντας τους κουρασμένους των ελπίδων και αφορίζοντας τους αναμένοντες "σωτηρία" από προφήτες που δεν φέρουν την πολιτική λιβρέα της υποκρισίας.
Μια τέτοια πολιτική κλείνει όλες σχεδόν τις στρόφιγγες διαφυγής, με αποτέλεσμα ο σκεπτόμενος Ελληνας να νιώθει την αστρική ερημιά της ερήμου.