Δεν συνηθίζω να προσωποποιώ τις διαφωνίες μου με «επωνύμους», αλλά στην περίπτωση αυτή, θα κάνω μια εξαίρεση:
Θανάσης Κ.
Θανάσης Κ.
Είπε η κα Ντόρα Μπακογιάννη, ότι οι κοπέλες που αμαύρωσαν τη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Νέα Φιλαδέλφεια, κακώς αποδοκιμάστηκαν σε τέτοια έκταση - αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται με διάλογο (λέει)…
«Έψεξε» μάλιστα το δήμαρχο, ότι ήταν «υπερβολικές» οι αποδοκιμασίες του.
Πρώτη ερώτηση: Αν πήγαιναν κάποιοι-κάποιες να κάνουν το ίδιο «δρώμενο» κατά την τελετή που γίνεται κάθε Πρωτομαγιά στο Σκοπευτήριο Καισαριανής, από οργανώσεις της Αριστεράς, τι θα γινόταν; Ξέρει κανείς να μας πει;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία: Θα τις απωθούσαν βίαια και αμέσως. Δεν θα προλάβαιναν καν να το «ολοκληρώσουν»...
Αυτό το «απωθούσαν βίαια», όπως καταλαβαίνετε, είναι ευφημισμός του άλλου πολύ πιο ρεαλιστικού: Θα τις έκαναν εκατό οκάδες στο ξύλο…
Δεν θα της «αποδοκίμαζαν» φραστικά εκ των υστέρων.
Θα τις «πλάκωναν» κανονικά επί τόπου…
Ερώτηση δεύτερη: Σε μια τέτοια περίπτωση, τι θα έκανε η κα Μπακογιάννη;
Θα έκανε το ίδιο; Θα καταδίκαζε τα μέλη της Αριστεράς που καταχέριασαν όσες πήγαν να αμαυρώσουν τις δικές τους τελετές μνήμης;
Όχι, βέβαια. Δεν θα τολμούσε να τους καταδικάσει.
Κι αν, παρ’ ελπίδαν τους καταδίκαζε, θα της έδινε κανείς σημασία;
Όχι! Το πολύ-πολύ να την καθύβριζαν και την ίδια. Πατόκορφα…
Κι αν μάλιστα, συνιστούσε στους αριστερούς… «διάλογο» με όσους πήγαν να αμαυρώσουν τις τελετές τους, πώς θα αντιδρούσαν εκείνοι;
Απάντηση: Θα την έπαιρναν στο ψιλό…
Γιατί η υπόδειξη θα τους φαινόταν τουλάχιστον γελοία.
Και δεν θα είχαν και πολύ άδικο, εδώ που τα λέμε.
Ερώτηση τρίτη: Γιατί τάχα η κα Μπακογιάννη, προτείνει στην περίπτωση της πρόκλησης κατά εθνικής γιορτής, να κάνουμε… «διάλογο» με τους προβοκάτορες, αλλά ποτέ δεν θα της πέρναγε ποτέ από το μυαλό να προτείνει το ίδιο, αν η πρόκληση στρεφόταν κατά κομματικής γιορτής της Αριστεράς;
Απάντηση: Γιατί ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία των «πολιτικών» που σκέπτονται αποκλειστικά με όρους δημοσίων σχέσεων εκείνης της στιγμής.
Ξεφουρνίζει με μεγάλη ευκολία την «ατάκα» που πιστεύει ότι θα την καταστήσει «δημοφιλή» στους φίλους της - ή σε εκείνους, η στήριξη των οποίων την ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή. Στο target group της. Και μόνο…
Τι δεν κάνει; Δεν κάνει αυτό που είναι υποχρέωση κάθε υπεύθυνου πολιτικού πριν υποστηρίξει κάτι (ή πριν εναντιωθεί σε κάτι): να υπολογίζει τις συνέπειες όσων λέει σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις.
Δεν κάνει την «άσκηση» what if, όπως λένε οι αγγλοσάξονες.
- Τι θα συνέβαινε αν κάποιοι αντίστοιχοι προβοκάτορες χρησιμοποιούσαν αντίστοιχα επιχειρήματα για να προκαλέσουν άλλες τελετές μνήμης, άλλων ομάδων του πληθυσμού, ή για να προκαλέσουν άλλες τελετές γενικότερα, θρησκευτικές για παράδειγμα. Κι όχι μόνο Χριστιανών Ορθοδόξων. Αλλά και Μουσουλμάνων ακόμα…
(Το γεγονός ότι η σημαιοφόρος στο «δρώμενο» προχωρούσε «σοβαρά» και δεν συμμετείχε στο silly walk των υπολοίπων, δεν σημαίνει ότι δεν προσβλήθηκε η σημαία. Η σημαιοφόρος ήταν μέρος του προκλητικού «δρώμενου». Το silly walk δεν θα είχε νόημα χωρίς τη σημαία μπροστά. Η καταγγελία κατά του «μιλιταριστικού πνεύματος» είχε νόημα, επειδή προηγούνταν η σημαία)
- Η κα Μπακογιάννη δεν αναλογίστηκε καν τι θα συνέβαινε αν κάτι τέτοιο γινόταν στην επίσημη παρέλαση της 14ης Ιουλίου στο Παρίσι (για την πτώση της Βαστίλης).
- Ή τι θα συνέβαινε αν κάτι παρόμοιο γινόταν κατά την παρέλαση του Memorial Day στην Ουάσιγκτον.
- Ή τι θα συνέβαινε, αν κάτι παρόμοιο γινόταν κατά την επίσημη παρέλαση για την «ημέρα της Νίκης» στη Ρωσία.
Δεν την απασχολεί το what if…
Της αρκεί να πετάξει μια «βολική» ατάκα.
Παρεμπιπτόντως αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό του λαϊκισμού.
Πάμε τώρα στην «πρότασή» της:
Τέτοιες συμπεριφορές αντιμετωπίζονται με «διάλογο», λέει…
Εδώ που τα λέμε, ακόμα κι αν όλα τα προηγούμενα ισχύουν στο ακέραιο, αυτή η πρότασή της μοιάζει «λογική»…
Αλλά δεν είναι. Ούτε αυτή…
Δεν θέλω να αντιτείνω το εύκολο αντεπιχείρημα: Με προβοκάτορες δεν κάνεις διάλογο…
Ας το παραμερίσουμε προς στιγμήν αυτό. Κι ας πάμε στην ουσία.
Τι είναι «διάλογος»;
Ε λοιπόν, είναι το λειτουργικό θεμέλιο της δημοκρατίας.
Είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό. Και γι’ αυτό δεν πρέπει να το ευτελίζουμε.
- Το ευτελίζουν όσοι το χρησιμοποιούν ως «πανάκεια», ως το θαματουργό «φάρμακο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…»
- Το ευτελίζουν όσοι το επικαλούνται ως πρόσχημα της αμηχανίας τους, δηλαδή όταν δεν έχουν τι να πουν, ρίχνουν μιαν «έκκληση διαλόγου».
- Το ευτελίζουν τέλος, όταν το εμφανίζουν ως… εργαλείο ψυχαναλυτικής εκτόνωσης. Όταν έχεις κάποιον «αγριεμένο» απέναντί σου, του προτείνεις διάλογο για να τον καλοπιάσεις και ίσως να τον ηρεμήσεις.
Κι όσοι όντως ενδιαφέρονται για διάλογο, δεν θα πάνε να προκαλέσουν τα ιερά και τα όσια του κόσμου.
Ο πολιτικός διάλογος, λοιπόν, είναι κάτι πολύ σοβαρό - μη το ευτελίζουμε.
Έχει προϋποθέσεις.
Πρέπει να υπάρχουν ή να αποκατασταθούν ανάμεσα στις δύο πλευρές:
Κοινοί κώδικες κοινές συμβάσεις, κοινό πλαίσιο.
Όπως το λένε απλά: οι δύο πλευρές «να μιλάνε την ίδια γλώσσα», να καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα και κυρίως να έχουν - και οι δύο – κίνητρο, επιθυμία και συμφέρον, να συνεννοηθούν μεταξύ τους, τουλάχιστον (ή «να τα βρουν», πολύ περισσότερο).
Αυτά τα λέει η Ψυχανάλυση (για παράδειγμα ο Jacques Lacan ή ακόμα και ο Jordan Peterson). Τα λέει διαχρονικά και η κλασσική Πολιτική Θεωρία (ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Μακιαβελι, ο Μοντεσκιέ, o Max Weber).
Η ομάδα των κυριών από τη… νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πληρούν καμία από τις προϋποθέσεις αυτές για «διάλογο»!
Η προκλητική τους πράξη το έδειξε. Το μανιφέστο τους το απέδειξε.
Θεωρούν «μιλιταριστικές» τις παρελάσεις γιατί έχουν «συντονισμένο βήμα», λέει (που δεν έχουν πια) και μπροστά τη σημαία.
Αυτά διακωμώδησαν! Με το silly walk (το επιτηδευμένα και καθ’ υπερβολήν ασυντόνιστο χάρβαλο) πίσω από μια σημαία.
Όμως αυτό δεν είναι «μιλιταρισμός»!
«Συντονισμένο βήμα» με ρυθμικές κραυγές-συνθήματα (και πολύ επιθετικά, μάλιστα) κραδαίνοντας απειλητικά ρόπαλα, είναι κάτι το οποίο συνηθίζουν οργανώσεις της Αριστεράς στους δρόμους. Πολύ τακτικά - όχι μόνο επετειακά.
Γιατί δεν πήγαν εκεί, οι εν λόγω κυρίες, να διαμαρτυρηθούν ποτέ;
Μήπως γιατί όταν όλα αυτά γίνονται κάτω από κόκκινα λάβαρα είναι «εντάξει» - και τις πείραξε μόνο όταν γίνονται κάτω από την Ελληνική σημαία;
«Μιλιταρισμός» είναι άλλο πράγμα: Είναι η πεποίθηση πως μια κοινωνία μπορεί να υπάρξει μόνον αν είναι οργανωμένη στρατιωτικά και μπορεί να λύσει τα προβλήματά της με τους γύρω της μόνο – ή κυρίως - με στρατιωτικά μέσα.
Αυτό τι σχέση έχει με την Ελλάδα σήμερα;
Τι σχέση έχει με την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια;
Καμία!
Αυστηρές ασκήσεις συντονισμού των κινήσεων κάνουν και οι χορεύτριες του κλασικού μπαλέτου. Και οι χορευτές/χορεύτριες του εκπληκτικού Ιρλανδικού παραδοσιακού River Side Dance. Και οι αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής. Και της συγχρονισμένης κολύμβησης.
Θα πούμε πως όλοι αυτοί προάγουν τον… μιλιταρισμό;
Η ελληνική σημαία τις ενοχλούσε! Αυτή διακωμωδούσαν. Όχι το «ρυθμικό βήμα»…
Τις ενοχλούσε ακόμα ότι η παρέλαση γίνεται στην μνήμη των πατεράδων μας και των παππούδων μας που πολέμησαν – και κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους – σε ένα Πόλεμο. Αυτούς ανακαλούμε στη μνήμη μας, όταν βλέπουμε τα παιδιά μας να παρελαύνουν.
Αλλά στον Πόλεμο εκείνο η χώρα μας ήταν αμυνόμενη, όχι επιτιθέμενη.
Η συμμετοχή στον Αμυντικό Πόλεμο δεν είναι «μιλιταρισμός».
Είναι αγώνας Ελευθερίας!
Δεν πήγαν ποτέ εν λόγω κυρίες να διαμαρτυρηθούν σε εκδηλώσεις μνήμης για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Το πρώτο είχε αυστηρά στρατιωτική-συνωμοτική οργάνωση.
Το δεύτερο ήταν στρατός (είχε τάγματα, συντάγματα, μεραρχίες, ομάδες μεραρχιών κλπ)!
Αλλά εκεί δεν πήγαν ποτέ να διαμαρτυρηθούν.
Δεν τις ενοχλεί η στρατιωτική οργάνωση. Τις ενοχλεί η μνήμη της κοινής πατρίδας.
Δεν συμμετέχουν στη κοινή πατρίδα.
Αυτό είναι το πρόβλημά τους: Γι’ αυτές ο εμφύλιος ΔΕΝ τελείωσε!
Και γι’ αυτό, είναι αδύνατός ο… «διάλογος» μαζί τους.
Την κοινή πατρίδα συμβολίζει η σημαία που ειρωνεύτηκαν χορεύοντας πίσω της το silly walk.
Tα «ρητά και άφατα συμφραζόμενα» της κοινής πατρίδας που συμβολίζει η σημαία – αγώνες Ελευθερίας και απελευθέρωσης, μνήμες ηρώων και μαρτύρων – προσπάθησαν να εξευτελίσουν.
Δεν έχουμε «κοινή γλώσσα» μαζί τους, όσοι συμμετέχουμε στην κοινή πατρίδα!
Δεν έχουμε να «συζητήσουμε» κάτι - ο,τιδήποτε - μαζί τους.
Ας πάνε να κάνουν «διάλογο» (θεραπευτικό - όχι πολιτικό) με τον ψυχαναλυτή τους.
Εμείς δεν είμαστε ψυχαναλυτές. Ούτε η κα Ντόρα Μπακογιάννη.
Και πάντως με τους προβοκάτορες διάλογος ΔΕΝ γίνεται…
ΥΓ.1 Θα μου πείτε: γιατί τόση έκταση για ένα τόσο ασήμαντο περιστατικό; Γιατί απλούστατα ΔΕΝ είναι ασήμαντο!
Όχι το «θεατρικό δρώμενο» που έκαναν τα σούργελα στη Ν. Φιλαδέλφεια. Αυτό είναι και ασήμαντο και αξιοπεριφρόνητο...
Αλλά όταν φτάνουν πολιτικοί πρώτης γραμμής, είτε να τις δικαιολογούν είτε να προτείνουν «διάλογο» μαζί τους, τότε – με συγχωρείτε αλλά - έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Και δεν το έχουμε στο «περιθώριο» της κοινωνίας, όπου κινούνται οι προβοκάτορες.
Το έχουμε μέσα στην καρδιά του πολιτικού μας συστήματος, όπου κατοικοεδρεύουν – και μας κουνάνε και το δάχτυλο μάλιστα - όσοι καλύπτουν ή χαϊδεύουν τους προβοκάτορες…
Αυτό το «κουτί της… Πανδώρας», άνοιξε η Ντόρα!
(Κι από το κουτί της Πανδώρας, όπως ξέρουμε, όταν άνοιξε βγήκαν όλα τα κακά. Όμως παρέμεινε η Ελπίδα, για να τα αντέχουμε…
Εδώ κοντεύει να εκλείψει και η Ελπίδα…)