Ψάξτε να βρείτε κάτι αξιόπιστο και γνήσιο στην πολιτική. Τζάμπα κόπος. Μόνο τα κλάματα "νηπίων και θηλαζόντων" είναι γνήσια σε τούτο τον τόπο. Έπρεπε να φτάσουμε στην επιπέδωση του δημόσιου και ιδιωτικού ήθους, για να περνάει ανεμπόδιστα ο πολιτικός αμοραλισμός των κυβερνήσεων του Κολωνακίου και των Βορείων προαστείων. Είναι τυχαίο που όλα παραπέμπονται στις καλένδες; Είναι τυχαίο ότι όλα αλλάζουν περιστασιακά και επαφίεται πλέον ο καθορισμός της προσωπικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι τυχαίο που οι μισοί Ελληνες είναι αμυνόμενοι και οι μισοί επιτιθέμενοι; Αμυνόμενοι οικονομικά και ηθικά για να σωθούν από το μη χείρον, επιτιθέμενοι για να σταθούν και να ισχυροποιηθούν κατά βάση κοινωνικά και οικονομικά, αδιαφορώντας αν η εξωτερική πολιτική της χώρας διαμορφώνεται με από άσχετους και άφρονες με παλλινωδίες και δολιχοδρομίες.
Ποιος πολιτικός ενδιαφέρεται για τα αυτονόητα; Τα κάνει συνήθως ακατανόητα. Κι έτσι ο κοινωνικός ιστός εμφανίζει ποικίλα συμπτώματα διάλυσης και οι νεοέλληνες διέρχονται μια κρίση ταυτότητας, με επίκεντρο τη θέση του ήθους ακομη και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Και στα εθνικά μας θέματα; Εκεί η συνασπισμένη πολιτική βλακεία δίνει τα ρέστα της...Αναμασούν τυποποιημένες φράσεις και δίνουν ρεσιτάλ αδαημοσύνης ή οσφυοκαμψίας με επαρκές καρύκευμα δειλίας. Και η όλη δραστηριότητά τους σε θέματα εξωτερικής πολιτικής θυμίζει τη δραστηριότητα κώνωπος επί κέρατος βοός.
Οι διεκδικήσεις των Τούρκων παραμένουν και προσλαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας, έστω και σ' ένα πλαίσιο διπλωματικού παιχνιδιού, στο οποίο παιχνίδι οι εγχώριοι βλάκες της πολιτικής θεωρούν ότι "παίζουν", προβάλλοντας ενίοτε τη λέξη "κινητικότητα" είτε αφορά το Κυπριακό, είτε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όμως, "κινητικότητα" έχουν και οι...σπαστικοί κλινικά. Όποιος έχει κινητικότητα δεν σημαίνει ότι έχει δρόμο πορείας και διεξόδου.
Οι διεκδικήσεις των Τούρκων παραμένουν, αλλά εμείς ούτε ζητάμε, ούτε εκβιάζουμε καταστάσεις, ούτε έχουμε σχέδιο δράσης, ούτε ανταποκρινόμαστε στο στοιχειώδες που επιβάλλει η διεθνής διπλωματική πρακτική και το Διεθνές Δίκαιο. Ο Σεφέρης ελεγε πως "όσο περνούν τα χρόνια, θα μιλάμε για λιγότερες φωνές".
Και καθώς ο χρόνος διαρρέει, οι ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες αποσύρονται από τη "φυσική κοιτίδα" τους, τα αυστηρά πλαίσια διεθνών οργανισμών και υπάγονται στην εν πολλοίς εκβιαστική ευχέρεια, που συνήθως απολαμβάνει ο ισχυρότερος στα αδιαφανή κι ασφυκτικά θεσμικά δεδομένα των πολιτικών επαφών.
Πρέπει να γίνει κατανοητό στους συνασπισμένους της πολιτικής βλακείας πως χωρίς δύναμη και σχέδιο δράσης δεν κάνεις πολιτική. Σου κάνουν πολιτική. Ο διάλογος προυποθέτει δύναμη. Κι αυτή δεν συνθηματολογείται. Ο Κάισλερ δογμάτισε ότι "Το όριο κορεσμού του επεκτατιστή δεν εξαρτάται από τις ορέξεις του, αλλά από τις αποφασιστικές δυνάμεις αντίστασης που συναντά".
Ένα χάος τούτος ο τόπος. Και δίκαια τραγουδάει ο ποιητής "Πουταναριό της γης το χάνι, ακόμα και ο Θεός τα χάνει".