Γεωπολιτική αντεπίθεση μέσα από τα άδυτα των στρατηγικών αδιεξόδων

pixel2013 / pixabay

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, και με όλον τον γεωπολιτικό τραχανά απλωμένο και συνεπικουρούμενο από καινούριες προκλήσεις και από μια νέα γενιά απειλών, στους διαδρόμους τους Μπάκιγχαμ σουλατσάρει μια θλιβερή παρουσία, απολαμβάνοντας τα εφήμερα μεγαλεία στην υπηρεσία της αναμνηστικής φωτογράφισης...

Όσο η κυρίαρχη (βλέπε συστημική και εν πολλοίς χειραγωγούμενη) δημοσιογραφία είναι απασχολημένη με τα επετειακά ταρατατζούμ για τα 70χρονα του ΝΑΤΟ, και με το παραπολιτικό παρασκήνιο χειραψιών, νευμάτων και αγκαλιών…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ellinikoforoum.blogspot.com

Εμείς θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε την πραγματική διάσταση που έχουν ορισμένες παράμετροι – κλειδιά, τόσο για την επόμενη μέρα του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, όσο και για τις διεργασίες που συντελούνται στον σύγχρονο κόσμο, και πάντα υπό το πρίσμα των κρίσιμων Εθνικών μας προτεραιοτήτων.

Προφανώς αυτή η συνάρτηση ΔΕΝ είναι αυθαίρετη. Η εκφυλιστική διεργασία που διαπερνά τα δομικά χαρακτηριστικά της Ατλαντικής συμμαχίας στο σύνολό τους, δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως και ουδείς δικαιούται να παραβλέψει τα φαινόμενα της περιφερειακής αποσταθεροποίησης που διευρύνουν την γεωπολιτική ρευστότητα σε έναν κόσμο που καλείται να επαναπροσδιορίσει εκ βάθρων τα δυναμικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του και τα ιδιαίτερα γεωστρατηγικά του χαρακτηριστικά. Έτσι…

Το πρώτο πρόβλημα που καλείται να διαχειριστεί, και το οποίο φυσικά ΔΕΝ ενσωματώνεται στην ρητορική των ταραταζούμ, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένη να ακροβατεί η Ατλαντική συμμαχία. Πρόκειται για ένα περιβάλλον…

• Δυναμικών και πιεστικών γεωοικονομικών μεταβολών που... επαναπροσδιορίζουν την φυσιογνωμία των ισχυρών και συγκροτημένων οικονομικών συμφερόντων…
• Νέων γεωστρατηγικών αναζητήσεων και ισορροπιών, μέσα στο οποίο καμία παραδοσιακή διαδρομή δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένη…
• Νέων σύνθετων αντιθέσεων και πολύπλοκων αντιπαραθέσεων, οι οποίες αποτυπώνονται σε καινούριες γεωπολιτικές εξισώσεις, που επείγει να επιλυθούν, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως είναι εφικτή η επίλυσή τους, στην βάση μιας συνισταμένης ενότητας επιδιώξεων.

Συνακόλουθο πρόβλημα, είναι η ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι παραβιάσεις και οι εκτροπές του υπάρχοντος, στον συνδυασμό τους με την απαραίτητη δημιουργία ενός νέου Συστήματος Διεθνούς Ασφαλείας, και αυτό δεν είναι διόλου εύκολη διαδικασία διότι, οι προσδοκίες των λαών από την μια το θέλουν να είναι πραγματικά «ΔΙΕΘΝΕΣ» και αδιαμφισβήτητα «ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ», ενώ οι ισχυροί ή έστω ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα τους, το θέλει να είναι ΜΟΝΟ ένα ευέλικτο «ΣΥΣΤΗΜΑ», ικανό να νομιμοποιήσει την απονομιμοποίηση του παρελθόντος, και προσαρμοσμένο απόλυτα στην μεταβλητή «ΙΣΧΥΟΣ» με στόχο την ελαστική του προσαρμογή στην αντιμετώπιση μελλοντικών διεθνών προκλήσεων.

Συνισταμένη αλλά και ιδιαίτερη κατακλείδα των παραπάνω δυο προβλημάτων, αλλά και «δια ταύτα» των συντελούμενων διεργασιών, είναι η νομή στο επίπεδο της εξουσίας και η αναζήτηση νέου αναβαθμισμένου ρόλου των πρωταγωνιστών, ΤΟΣΟ στο περιβάλλον του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, ΟΣΟ και στο Διεθνές Σύστημα που αναζητεί εναγωνίως νέα επίπεδα και στάνταρντς ισορροπίας.

Ένα πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι πως στην συγκεκριμένη Σύνοδο, φτάσαμε μέσα από συγκεκριμένους παράλληλους βηματισμούς, που εμφανίζονται να έχουν «υπερβεί τα εσκαμμένα», και ως εκ τούτου αντιμετωπίζονται άλλοτε ως αδόκιμοι και άλλοτε ως ανεπίτρεπτοι, αφού παραβιάζουν μεθοδολογίες και συνήθειες δεκαετιών.

Προεξάρχουσα θέση σε αυτήν την διεργασία, έχουν οι χειρισμοί του Αμερικανού προέδρου. Η παραπομπή της ερμηνείας αυτών των χειρισμών στην προσωπική του ιδιοσυγκρασία, συνιστά κατά βάσην υπεκφυγή, και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί σοβαρή και υπεύθυνη προσπάθεια προσέγγισης ενός σύνθετου ζητήματος.

• Ο Αμερικανός πρόεδρος συνειδητοποιεί πως η εποχή της απόλυτης επικυριαρχίας έχει παρέλθει, και καταφεύγει σε προσαρμοστικές τακτικές προσβλέποντες στις λιγότερες δυνατές απώλειες.
• Επιχειρεί επίσης να επαναπροσδιορίσει την φυσιογνωμία των στοιχείων της «συμμαχικής» συνοχής, με όρους «συμφέροντος», και υπερβαίνοντας - μάλλον οριστικά – την επίκληση των ψυχροπολεμικών «αξιακών» κανόνων. Στην βάση αυτής της λογικής, η συμμαχική σχέση εμπορευματοποιείται… Η συμμαχική ασφάλεια πωλείται και αγοράζεται… Η συμμαχική αντίληψη αναβαθμίζεται σταδιακά σε χρηματιστηριακό προϊόν.

Οι παραδοσιακές φλυαρίες περί «σοβαρότητας» του Αμερικανικού κράτους που τηρεί τους νόμους του καταρρέουν… Το καραγκιοζηλίκι περί των αποφάσεων του Κογκρέσου που θα… θα… θα… και των γερουσιαστών που θα ξαναθα… θα… και πάλι ξαναθά προκαλούν μόνο γέλιο και πρώτης τάξεως αφορμή για την νέα γενιά από ανέκδοτα…

Κανένα Κογκρέσο και κανένας γερουσιαστής δεν πρόκειται να τροποποιήσει τις αποφάσεις του Τραμπ αν δεν θελήσει ο ίδιος να τις τροποποιήσει. Το Αμερικανικό πολιτικό σύστημα από την εποχή του Wilson, αλλά και μετά τον Α’ Παγκ. Πόλεμο, με την φροντίδα και του Roosevelt αλλά και του Truman, την περίοδο του Β’ Παγκ. Πολέμου και μεταγενέστερα, έχει διασφαλίσει τις απαραίτητες νομολογίες που δίνουν τον τελικό λόγο στον Πρόεδρο, ως καλύτερο γνώστη της διεθνούς κατάστασης. Όλα τα υπόλοιπα λοιπόν, απλώς συντηρούν αυταπάτες και την ματαιοδοξία των αφελών…

Αν ο Τραμπ δεν είχε την απόλυτη διασφάλιση για όσα κάνει, οι πρώτοι που θα είχαν μπλοκάρει τις αποφάσεις του, θα ήσαν οι νομικοί του σύμβουλοι.

Ξεχωριστή θέση κατέχει πλέον η ηγεμονική εμφάνιση του Μακρόν. Η παρουσία και η στάση του, επιβεβαιώνουν τις αντιθέσεις… Κλειδώνουν τις διαφορετικές στρατηγικού χαρακτήρα αναζητήσεις… Επισημοποιούν τις πολλαπλές ταχύτητες στο πλαίσιο ενός αμφιλεγόμενου συμμαχικού μορφώματος… Και προφανώς προδιαγράφουν την φυσιογνωμία της νέας γενιάς ενδοϊμποεριαλιστικών αντιπαραθέσεων του 21^ου Αιώνα. Με τις παρεμβάσεις του ο Γάλλος πρόεδρος, προειδοποίησε…

• Ότι η μελλοντική πορεία της Ευρώπης, πιθανότατα να είναι αποκλίνουσα από αυτήν των ΗΠΑ…
• Ότι σε αυτήν την αποκλίνουσα πορεία, η Γερμανική πρωτοκαθεδρία έχει τελειώσει. Και…
• Ότι η Γαλλία οριστικοποιεί έναν δικό της «Γαλλικής κοπής» κώδικα ανάγνωσης των Διεθνών προκλήσεων, τα χαρακτηριστικά του οποίου ΔΕΝ θα υπαγορεύουν πλέον οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η φτωχοσυγγενική παρουσία της Μέρκελ… Δεν είναι παρά η απόλυτη επιβεβαίωση, όλων όσων φρόντισε να διαμηνύσει η με πολλούς αποδέκτες παρέμβαση Μακρόν.

Ένα δεύτερο θεμελιώδες συμπέρασμα λοιπόν, είναι ότι οι ίδιες οι διεθνείς αλλά και οι περιφερειακές εξελίξεις, επανεισάγουν στον Δυτικό κόσμο την έννοια των «προσωποπαγών στοιχείων» στις κυρίαρχες πολιτικές (η οποία είχε εκλείψει μετά την «απόσυρση» παραδοσιακών ηγετών - Μπράντ… Ντ Εσταίν… Μιτεράν… κ.ά)  και την επανεισάγει όπως όλα δείχνουν με αυξημένο ειδικό βάρος, πράγμα που προδιαθέτει, είτε για την βίαιη έλευση της μεταχαρτογιακάδικης εποχής των λογιστάδων (Γιούνγκερ, Σόιμπλε, Ντάισενμπλουμ κλπ), είτε για την εδραίωση της αποσυνθετικής δυναμικής των πολλαπλών ταχυτήτων, ακόμη και στον πάλαι ποτέ σκληρό πυρήνα του Δυτικού κόσμου…

Η ανυπαρξία πραγματικού αντίπαλου δέους με καταφανή «αξιακό» προσδιορισμό, ΔΕΝ μπορεί να εμπνεύσει συνεκτικότητα.

Η Κίνα έχει εδραιώσει μια εκτεταμένη - αν και αθόρυβη προς το παρόν - διείσδυση στον Δυτικό κόσμο…

Η Ρωσία με εργαλείο ΚΑΙ την προσωποπαγή ταυτότητα «ΠΟΥΤΙΝ» στην εξωτερική της πολιτική και στην γεωστρατηγική της ευελιξία, αναγορεύεται σε έναν ακόμη πόλο πρωταγωνιστικό στον σύγχρονο πολυπολικό κόσμο, και ένα από τα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς αδυναμιών του Δυτικού κόσμου, είναι η καταφανής δυσκολία του να την μεταχειριστεί ως αντίπαλο ή ως γεωστρατηγικό ανταγωνιστή, πράγμα που έχει εμφανείς επιπτώσεις και σε φαινόμενα εσωτερικού διχασμού μεταξύ των παραδοσιακών πρωταγωνιστών του, ακόμη και μεταξύ διαφορετικά συγκροτημένων συμφερόντων ή και κέντρων εξουσίας, εντός του ιδίου και του αυτού γεωπολιτικού δρώντος.

Η Τουρκία τέλος, ως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ισχυρού περιφερειακού δρώντος με αυτόνομη γεωστρατηγική των πραγμάτων θεώρηση (για λόγους που έχουμε ήδη αναλύσει σε σχετική μας αρθρογραφία)…

Δεν πιστοποιεί απλά το αυξημένο ειδικό βάρος που προσλαμβάνουν οι περιφερειακές εξελίξεις στην επεξεργασία και διαμόρφωση μιας συνεκτικής στρατηγικής θεώρησης για τον σύγχρονο κόσμο…

Κυρίως επιβεβαιώνει ότι η παρουσία ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων και η διαχείρισή τους, αναγορεύεται πλέον σε μια διεργασία σύνθετη, δύσκολη, αντιφατική αλλά και απολύτως επισφαλή ως προς το αποτέλεσμά της.

Το τρίτο λοιπόν θεμελιώδες συμπέρασμα, είναι η καταφανής δυσκολία των παραδοσιακά ισχυρών πρωταγωνιστών, να διαχειριστούν μια γεωπολιτική ατζέντα την οποία ΔΕΝ ορίζουν οι ίδιοι, αλλά την επιβάλει η αυτόφωτη στρατηγική περιφερειακών δρώντων, οι οποίοι διεκδικούν ρόλο στο μεταμοντέρνο γεωπολιτικό σκηνικό.

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, και με όλον τον γεωπολιτικό τραχανά απλωμένο και συνεπικουρούμενο από καινούριες προκλήσεις και από μια νέα γενιά απειλών, στους διαδρόμους τους Μπάκιγχαμ σουλατσάρει μια θλιβερή παρουσία, απολαμβάνοντας τα εφήμερα μεγαλεία στην υπηρεσία της αναμνηστικής φωτογράφισης.

Είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, που καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες στον λαό του, υποκρινόμενος πως θα εκπροσωπήσει την χώρα του σε ένα ρεφενέ απόλυτης αδιαφορίας για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της και οδηγούν τα πράγματα στον γεωπολιτικό της στραγγαλισμό.

Έχοντας πλήρη συναίσθηση του περιεχομένου της πιο πάνω περιγραφής, δηλώνουμε αμετανόητοι στην χρήση της, και αυτό δεν το λέμε υποτιμητικά για την χώρα μας και τον πρωθυπουργό της.

Θεωρούμε πως αυτή η παρουσία και η ανυπόστατη προσδοκία πως εκεί θα αναδειχτούν κρίσιμα προβλήματα Εθνικού ενδιαφέροντος προκειμένου να αποσπαστεί η στήριξη των «συμμάχων», είναι αποτέλεσμα…

• Της δουλειάς κακών συμβούλων…
• Απαράδεκτων συμβουλών…
• Ανίκανων πολιτικών επιτελείων που δεν σκέφτηκαν και δεν σχεδίασαν μια ολοκληρωμένη στρατηγική απάντησης στις προκλήσεις…
• Μιας διαχρονικά στρεβλής αντίληψης για τον παρασιτικό προστατευτισμό στον οποίο παραδέρνει η χώρα…

Και κυρίως μιας κυβέρνησης απρόθυμης να διαχειριστεί επιθετικά την ταπείνωση στην οποία την σύρουν… Την αυτοπαγίδευσή της σε διαχρονικές εμμονές… Την παρουσία κακών συμβούλων που την σπρώχνουν σε διαρκή και μη αναστρέψιμα ολισθήματα.

Έχουμε μιλήσει αναλυτικότερα σε σχετική μας αρθρογραφία για το ΤΙ και ΠΩΣ θα έπρεπε να οργανωθεί στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης επιθετικής απάντησης, ενταγμένης στην λογική του στρατηγικού αιφνιδιασμού των πάντων. Δεν θα επανέλθουμε λοιπόν σε επαναλήψεις επί όλων αυτών.

Έχει όμως σημασία να επιμείνουμε στο πρωτεύον. Και το πρωτεύον αφορά στο πραγματικό γεωπολιτικό μέγεθος της χώρας, όπως επίσης και στην πραγματική γεωπολιτική του βαρύτητα, που όπως όλα δείχνουν, υπάρχει απροθυμία ή ανικανότητα να συνειδητοποιηθεί, ή ενδεχομένως και σκοπιμότητα στην συστηματική και συνειδητή υποβάθμισή του.

Οι εξελίξεις που περιγράψαμε παραπάνω, αναδεικνύουν τον αυξημένο ρόλο των περιφερειακών δρώντων στις συντελούμενες διεργασίες και ανατροπές.

Περιφερειακοί δρώντες ωστόσο, δεν είναι μονάχα οι ισχυροί δρώντες… Είναι ακόμη και οι μικρές περιφερειακές δυνάμεις, είτε εν συνόλω είτε κατά μόνας, που διαθέτουν προστιθέμενη γεωπολιτική αξία και βαρύτητα, και η οποία δεν είναι είδος προς εκποίηση, αλλά πολύτιμο εργαλείο στρατηγικής αντεπίθεσης, άρα και γεωπολιτικής επιβίωσης σε τελευταία ανάλυση.

Και η κρίσιμη διαπίστωση την οποία καταγράψαμε παραπάνω, αφορά στην πραγματική και διαπιστωμένη αδυναμία των ισχυρών παιχτών, να διαχειριστούν ατζέντα την οποία δεν όρισαν οι ίδιοι αλλά τους προέκυψε απροσδόκητα.

Και φυσικά το σύνολο των Συμπληγάδων στις οποίες συνθλίβεται η πατρίδα μας, μπορούν στην στοχευμένη αντιστροφή τους να συναποτελέσουν την απροσδόκητη ατζέντα που στο πλαίσιο του στρατηγικού αιφνιδιασμού, θα αναγκάσουν τους πάντες να τεθούν ενώπιον των ευθυνών τους…

• Ή θα αποτρέψουν πάση θυσία τo βιασμό του Διεθνούς Δικαίου και τον γεωπολιτικό στραγγαλισμό της Ελλάδας…
• Ή θα δουν τους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς να καταρρέουν με πάταγο στα εξ ών συνετέθησαν…

Μόνο που αυτή η συλλογιστική ΔΕΝ εργαλειοποιήθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση η οποία συνεχίζει να υποκύπτει στις απαιτήσεις των προστατών, ταπεινωμένη και εξευτελιζόμενη, και αυτό σε κάθε περίπτωση την καθιστά συνένοχη στην καταστροφή της πατρίδας.