 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Η Τουρκία εμβολίζει σκάφη του Λιμενικού. Η Τουρκία πιάνει δύο Ελληνες στρατιωτικούς στον Εβρο υπό περίεργες συνθήκες. Η Τουρκία περικυκλώνει την Κύπρο με πλοία. Η Τουρκία μιλά για Γαλάζια Πατρίδα. Η Τουρκία εξοπλίζεται ποιοτικά, ποσοτικά και εγχώρια. Η Τουρκία μας απειλεί διαχρονικά. Η Τουρκία πλέον ένα αποφασιστικό βήμα μεταφέροντας την κρίση σε θεωρητικά ελληνικής δικαιοδοσίας θαλάσσιες περιοχές. Λέω "θεωρητικά" μιας και επισήμως ελληνική ΑΟΖ δεν υπάρχει και θα πρέπει κάποια στιγμή να το δούμε αυτό.
Του Στρατή Μαζίδη
Η χώρα βρίσκεται πρακτικά σε παραμονές ενός πιθανού πολέμου. Λέμε πιθανού διότι δε γνωρίζουμε κατά πόσο η πολιτική της ηγεσία δε θα κάνει πίσω. Την ίδια ώρα εποικίζεται με ανθρώπους που μοιράζονται κοινά στοιχεία με τη γείτονα. Κι όμως στην Ελλάδα δεν ανησυχεί κανείς. Η ζωή προχωρά σα να μη συμβαίνει τίποτε. Κανένας δε δείχνει να αντιλαμβάνεται που πραγματικά βρισκόμαστε.
Όλοι κάνουν σαν τα πράγματα να κυλούν φυσιολογικά. Κανένας δεν προβληματίζεται, δε λυπάται, δεν εξοργίζεται, δεν σκέπτεται. Η κυβέρνηση μοιράζει εκατομμύρια σε μερίσματα ενώ με τα ίδια χρήματα μπορεί να πάρει πχ δύο κορεάτικες φρεγάτες. Η πλάκα είναι ότι το διακύβευμα αφορά κατά ένα μέρος πλουτοπαραγωγικά αποθέματα, δηλαδή τη μελλοντική μας ευημερία.
Φαίνεται πως αφού ραχατέψαμε κι αποκάμαμε με όλα τα υλικά αγαθά, μετά μας έριξαν στην κρίση όπου χάσαμε τα πάντα, σπίτια, δουλειά κι άλλοι πολύ περισσότερα, ώστε σήμερα να μη μας απασχολεί τίποτε άλλο από το πως θα επιβιώσουμε την επόμενη ημέρα. Η ζωή μας στερείται μιας καλώς εννοουμένης ρουτίνας υπό τη μορφή της σιγουριάς η οποία παλαιότερα άφηνε περιθώρια για άλλες σκέψεις και έγνοιες όπως το ενδιαφέρον για τον τόπο μας και τα δίκαιά του.
Η Ελλάδα μετεξελίχθηκε σε ένα πουκάμισο αδειανό. Όταν τα παιδιά της μειώνονται, φεύγουν στο εξωτερικό και δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματά της, τότε είναι κενή περιεχομένου. Χάνεται η ψυχή της. Κι ένα άψυχο κουφάρι, ορμούν μετά τα θηρία και τα όρνια να το κατασπαράξουν. Υπήρχε ποτέ περίπτωση αν αυτός ο λαός δεν είχε σταματήσει να νοιάζεται για αυτόν εδώ τον τόπο, να ήμασταν σήμερα εδώ πού βρισκόμαστε; Αν ψήφιζε σκεπτόμενον αυτήν και όχι εαυτόν; Απλά και ξεκάθαρα, όχι.