Freepen.gr - Η καλή μας φίλη και γνωστή ηθοποιός, Γωγώ Ατζολετάκη (κείμενα της οποίας έχουν φιλοξενηθεί στη Freepen.gr) μεταφέρει ένα περιστατικό που της διηγήθηκε ο αείμνηστος σπουδαίος μας ηθοποιός, Ντίνος Ηλιόπουλος με τον μπακάλη της γειτονιάς του από τον οποίο προμηθευόταν τα απαραίτητα. Ο καταστηματάρχης πάντα του ζητούσε μια διπλή πρόσκληση για το θέατρο. Η Γωγώ Ατζολετάκη μας διηγείται:
ΑΙΓΛΗ, ΦΗΜΗ, ΔΟΞΑ... Ωραία είν' όλ' αυτά...
Άντε, όμως, να πληρώσεις τον μπακάλη με μια δόση... δόξας !
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ μου το διηγήθηκε ο Ντίνος ο Ηλιόπουλος (προσωπική μαρτυρία).
Συνήθιζε, λοιπόν, ο Ντίνος να ψωνίζει τα χρειαζούμενα για το σπίτι από ένα μπακάλικο της γειτονιάς του. Ο μπακάλης τον καλωσόριζε πάντα με πλατύ χαμόγελο, κι αφού ετοίμαζε την παραγγελία και τσέπωνε το παραδάκι, του 'λεγε :
"Καμιά πρόσκληση θα μας φέρετε κύριε Ντίνο, να 'ρθούμε να σας δούμε στο θέατρο ;"
"Ναι... πως... την άλλη φορά" έλεγε ο Ντίνος.
Την επόμενη φορά, αφού έδινε την παραγγελία του (ένα κιλό ζάχαρη, ένα κιλό φακές, μισό κιλό φέτα κ.λ.π) και αφού πληρωνόταν κανονικά ο μπακάλης, του' λεγε πάλι :
"Εκείνη την πρόσκληση, όμως, την ξεχάσατε, κύριε Ντίνο. Φέρτε μου τη, να 'ρθούμε με την κυρά να σας δούμε στο θέατρο".
"Ναι... ναι... μου διέφυγε... Την άλλη φορά" απαντούσε ο Ντίνος μ' αυτόν τον τόσο γνωστό τρόπο του.
Αυτή η σκηνή επαναλήφθηκε πολλές φορές. Μέχρι που ο Ντίνος άρχισε να εκνευρίζεται. Με την επιμονή του μπακάλη, και με την αγένειά του επίσης.
Οπότε, κάποια μέρα πήγε ως συνήθως στον μπακάλη, έδωσε την παραγγελία του (ένα κιλό φασόλια, δυο κιλά λάδι κ.λ.π)...
"...Μας κάνουν εκατό δραχμές" του λέει ο μπακάλης.
"Μάλιστα" λέει ο Ντίνος και δίνει στον μπακάλη μια πρόσκληση για ΔΥΟ άτομα. Και προσθέτει : " Πάρε την πρόσκληση που μου ζήτησες και είμαστε πάτσι".
"Πάτσι ; Τι εννοείτε, κύριε Ντίνο ;"
"Εκατό δραχμές δε μου'πες ότι στοιχίζουν αυτά που αγόρασα ;" του απαντά ο Ηλιόπουλος. "Ωραία... Κι εγώ σου δίνω την πρόσκληση για δύο άτομα που μου ζητάς τόσον καιρό. Με 50 δραχμές που κάνει το κάθε εισιτήριο, φτάνουμε στις 100 δραχμές, άρα είμαστε πάτσι".
Καθόλου δεν του άρεσε του μπακάλη αυτό το... ισοζύγιο.
"Α... Μα δεν πάει έτσι" του λέει λίγο χολωμένος.
"Και πώς αλλιώς θες να πηγαίνει, κύριε Κώστα μου ;" του λέει ο Ντίνος. "Εσύ έχεις ένα κατάστημα και θες να πληρώνεσαι, γιατί ζεις απ' αυτό. Εμένα κατάστημά μου είναι η σκηνή και ζω απ' αυτή. Εφ' όσον σε πληρώνω, θα πρέπει κι εσύ να με πληρώσεις. Διαφορετικά, πώς θα ζήσω εγώ ;"
ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ (το θυμήθηκα) γιατί υπάρχουν άνθρωποι που "αξιώνουν" να τους καλέσεις, ή να τους δώσεις πρόσκληση, για να 'ρθουν να σε δουν στο θέατρο. Κι αν αδιαφορήσεις ή αρνηθείς, παρεξηγούνται. Ξεχνώντας, βεβαίως, ότι η σκηνή (το θέατρο) ΔΕΝ είναι τόπος διασκέδασης για τον ηθοποιό. Είναι το επάγγελμά του. Απ' αυτό ΖΕΙ!
ΣΗΜ. Στη φωτογραφία, η μοναδική (δυστυχώς) φορά που συνεργαστήκαμε με τον Ντίνο. Στην ταινία "Συμμορία εραστών" σε σενάριο του Κώστα Πρετεντέρη και σκηνοθεσία του Βαγγέλη Σερντάρη. Μια παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη.