Tom Luongo
Zero Hedge, Russia Insider, Wed, 12/04/2019
[Το ιδιαίτερο (για το ελληνικό κοινό) ενδιαφέρον αυτού του άρθρου βρίσκεται στο ότι ο συντάκτης του (Αμερικανός -πολιτικό-οικονομικός αναλυτής, που αναδημοσιεύεται σε αμερικανικά και σε ρωσικά μέσα ενημέρωσης) δηλώνει απερίφραστα ότι η Γερμανία σχεδιασμένα χρησιμοποίησε το δόλιο όπλο του Ευρώ για να καταστήσει την Ελλάδα αποικία της, κάτι που δεν επέτυχε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παράλληλα η Γερμανία υπέσκαψε τις συλλογικές δυνατότητες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και τώρα βαίνει και η ίδια στην κατάρρευση της αυτοκρατορίας της. Ιδού η διάγνωσή του, στηριζόμενη και σε εγκυρότατες μαρτυρίες:]
Εισαγωγή/Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
H κρίση στην Ευρώπη θα έρθει από την Γερμανία. Η Γερμανία έχει μπει σε μια περίοδο πολιτικής κρίσης, η οποία δεν ξέσπασε ακόμη.
Αλλά ο σωρός της πυράς έχει υψωθεί, οι δαυλοί είναι αναμμένοι και το μόνο που μένει είναι να ανεβάσουν επάνω την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ και να του βάλουν φωτιά.
Γι΄αυτούς που θέλουν να καταλάβουν τους βασικούς παράγοντες που έφεραν την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση εκεί που βρίσκεται σήμερα και τον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας σε αυτό το αποτέλεσμα θα πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο του Bernard Connolly “The Rotten Heart of Europe”. (Η Σάπια Καρδιά της Ευρώπης». Είναι ένα βιβλίο που μαστιγώνει λίγο πολύ όλους τους μανιακούς προπαγανδιστές του Ευρωπαϊκού Σχεδίου, αλλά, για μένα, η Γερμανία ειδικά είναι η χειρότερη. Επειδή ο σχεδιασμός του Ευρώ ως νομίσματος καθοδηγήθηκε από Γερμανούς Βιομηχάνους που απέβλεπαν στα πλεονεκτήματα που θα τους εξασφάλιζε ένα ενιαίο νόμισμα.
Όπως το είχα επισημάνει συχνά, το ενιαίο νόμισμα εξασφαλίζει μόνιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην χαμηλότερου κόστους βιομηχανική παραγωγή της Βόρειας Ευρώπης, σε βάρος μιας ακριβότερης παραγωγής της Νότιας Ευρώπης. Επιπλέον αναβαθμίζει την ποιότητα του χρέους των ευνοημένων χωρών άνω του επιπέδου της αγοράς και τους προικοδοτεί με το προνόμιο να δανείζονται με πολύ μικρότερα επιτόκια από αυτά που θα μπορούσαν ποτέ να δανειστούν.
Αυτό οδήγησε ακριβώς εκεί που βρισκόμαστε σήμερα, με τεράστιες εσωτερικές ανισορροπίες, οι οποίες αποστράγγισαν αυτές (τις μειονεκτούσες) οικονομίες, διέβρωσαν περισσότερο την παραγωγική τους ικανότητα και συναγωνιστικότητα και τις άφησαν με ένα βουνό ανεπανόρθωτου χρέους, το οποίο τότε χρησιμοποιείται ως ένας επιπλέον λοστός για την απόσπαση των υπολειμμάτων πραγματικού πλούτου της χώρας, όταν εκραγεί η αναπόφευκτη κρίση που καθιστά την αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτη.
Το να διανοηθεί κανείς ότι οι άνθρωποι που σχεδίασαν το Ευρώ δεν φαντάστηκαν πως θα απέδιδε αυτούς τους καρπούς ξεπερνά τα όρια της παθολογικής αφέλειας. Και αυτή είναι η διάγνωση όχι μόνο του συγγραφέα Μπέρναρντ Κόνολυ, αλλά και του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ουγγαρίας Gyorgy Matolcsy.
Χάρις σε ένα πολύ γενναιόδωρο αναγνώστη, διαβάζω ακριβώς τώρα το βιβλίο του Ματόλκσυ, «Η Αμερικανική Αυτοκρατορία Εναντίον του Ευρωπαϊκού Ονείρου». Και ο Ούγγρος Κεντρικός τραπεζίτης ανοίγει το βιβλίο του με μια δριμεία επίθεση κατά του Ευρώ και του ότι ποτέ δεν έπρεπε να εισαχθεί. Επειδή οι συνέπειες του ενιαίου νομίσματος ήσαν απολύτως προβλέψιμες.
Αλλά επισημαίνει ένα ακόμη σημαντικότερο στοιχείο, από όσα αναφέρει ο Κόνολυ στο δικό του βιβλίο: Τα οφέλη της Γερμανίας, από την απόσπαση πλούτου και την είσπραξη κέρδους χάρις στην συναλλακτική ανισορροπία.
Μπορεί να εξοργίζει τους Γερμανούς αναγνώστες να το ακούνε, αλλά και πάλι αν πιστεύετε ότι δεν ήταν αυτό σχεδιασμένο εξ αρχής, να καταστήσουν αποικίες τους χώρες όπως η Ελλάδα, τις οποίες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν στρατιωτικά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε επίσης δεν μπορείτε να αντιληφθείτε γιατί η υπόλοιπη Ευρώπη εξαγριώνεται.
Αλλά ο Ματόλκσυ προχωρεί περισσότερο στην επίκριση της Γερμανίας, λέγοντας ότι εάν αυτή η απόσπαση πλούτου είχε διανεμηθεί σε επενδύσεις σε όλη την Ε.Ε., αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια του Ευρώ, η κατάσταση θα ήταν σήμερα καλύτερη …
Αλλά η Γερμανία ποτέ δεν εγκατέλειψε την εμποροκρατική νοοτροπία της, προτιμώντας αντ’ αυτού να πουλάει Μπε Εμ Βε και Πόρσε στους Ισπανούς και στους ΄Ελληνες, δανείζοντάς τους τα λεφτά με μειωμένα επιτόκια για να τα πλασάρει. Και μετά, όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής, να αξιώνει λιτότητα για την εξόφληση και να τους αποκαλεί τεμπέληδες και άχρηστους.
Να γιατί είναι σήμερα η Γερμανία το σαπισμένο κέντρο μιας ματαιωθείσας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Και γιατί όλοι, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών, θα καταστούν τώρα πένητες, καθώς θα καταρρέει η οροσειρά του μη εξοφλήσιμου χρέους.
Οι αυτοκρατορίες σαπίζουνε πάντα από μέσα.
Η αμερικανική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, αλλά επειδή είναι το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και επειδή έχει τον μεγαλύτερο όγκο δοσοληπτικών εκκρεμοτήτων θα πληγεί αργότερα.
Γι’ αυτό οι βιομηχανικές μετοχές του αμερικανικού Dow Jones επιτυγχάνουν μεγάλα ύψη, παρά τις τελευταίες ομοβροντίες εμπορικού πολέμου του Προέδρου Τραμπ κατά της Κίνας, ενώ ο γερμανικός δείκτης DAX αγκομαχά να φθάσει στο επίπεδο του 2018.
Ο Dow Jones εισπράττει τις διαφορές στις πολιτικές και οικονομικές αβεβαιότητες μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Επειδή…
Η μεγάλη είδηση είναι ότι οι συνεταίροι της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό, οι Σοσιαλδημοκράτες(SPD), μόλις εξέλεξαν μια νέα ηγεσία που είναι αντίθετη στην κυβερνητική συνεργασία, επειδή θεωρούν την Μέρκελ υπεύθυνη για την κατάρρευσή τους ως εθνικής πολιτικής δύναμης. Αυτό αποτελεί απειλή για το πολιτικό μέλλον της Μέρκελ, ή το λιγότερο, περιορίζει ακόμη περισσότερο τον έλεγχό της στην ήδη αγκυλωμένη γερμανική κυβέρνηση.
Κατά τους τελευταίους δυο μήνες είδαμε γενικά στις αγορές ένα στεναγμό ανακούφισης όταν η (αμερικανική) Ομοσπονδιακή Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επενέβησαν για να χορηγήσουν ρευστότητα. Αλλά αυτό δεν θεραπεύει τα προβλήματα που υποβόσκουν, το μόνο που κάνει είναι να τα καθυστερεί για μερικούς μήνες, ενισχύοντας την απόδοση των πιστωτικών τίτλων, στην προκείμενη περίπτωση των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Αλλά είναι αυτή η άνοδος η νέα επικρατούσα τάση, ή απλά μια ανάπαυλα μεταξύ κρίσεων, όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Τζεφ Σνάϊντερ; Προσωπικά πιστεύω το δεύτερο, καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα εξακολουθεί να συσσωρεύει βραχυπρόθεσμα ρέπος στο ισοζύγιο της, περισσότερα από 207 δις. δολάρια από τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι τι κάνει τις αμερικανικές τράπεζες να χρειάζονται τόσα πολλά δολάρια για να διατηρήσουν την ρευστότητα στην αγορά χρήματος; Και γιατί αγωνίζονται όλοι με αυτή την έλλειψη δολαρίων;
Επειδή όλοι έχουν την ίδια αίσθηση, κάτι πάει να αλλάξει βαρύγδουπα και όταν θα συμβεί θέλουν δολάρια, όχι Ευρώ, βρετανικές λίρες ή Γιουάν.
Η γερμανική οικονομία επιβραδύνεται. Συμβαίνει για περισσότερο από ένα χρόνο.
Και όταν το εμπόριο της αναμόχλευσης τελειώσει, αγορές που δεν σημείωσαν νέα άνοδο θα είναι περισσότερο ευπαθείς και θα καταρρεύσουν. Η πολύχρονη εμποροκρατική αυτοκρατορία της Γερμανίας έφθασε στο κορύφωμά της. Δεν μπορεί να πάει πιο πέρα χωρίς να παραχωρήσει πολιτικό έδαφος στην λοιπή Ευρώπη ή να εγκαταλείψει ακριβώς αυτό που την έκανε αυτοκρατορία: Το Ευρώ.
Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα στην καρδιά του Ευρωπαϊκού Σχεδίου. Και δεν μπορεί να συγκαλυφθεί πολύ καιρό ακόμη.
Εισαγωγή/Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
H κρίση στην Ευρώπη θα έρθει από την Γερμανία. Η Γερμανία έχει μπει σε μια περίοδο πολιτικής κρίσης, η οποία δεν ξέσπασε ακόμη.
Αλλά ο σωρός της πυράς έχει υψωθεί, οι δαυλοί είναι αναμμένοι και το μόνο που μένει είναι να ανεβάσουν επάνω την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ και να του βάλουν φωτιά.
Γι΄αυτούς που θέλουν να καταλάβουν τους βασικούς παράγοντες που έφεραν την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση εκεί που βρίσκεται σήμερα και τον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας σε αυτό το αποτέλεσμα θα πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο του Bernard Connolly “The Rotten Heart of Europe”. (Η Σάπια Καρδιά της Ευρώπης». Είναι ένα βιβλίο που μαστιγώνει λίγο πολύ όλους τους μανιακούς προπαγανδιστές του Ευρωπαϊκού Σχεδίου, αλλά, για μένα, η Γερμανία ειδικά είναι η χειρότερη. Επειδή ο σχεδιασμός του Ευρώ ως νομίσματος καθοδηγήθηκε από Γερμανούς Βιομηχάνους που απέβλεπαν στα πλεονεκτήματα που θα τους εξασφάλιζε ένα ενιαίο νόμισμα.
Όπως το είχα επισημάνει συχνά, το ενιαίο νόμισμα εξασφαλίζει μόνιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην χαμηλότερου κόστους βιομηχανική παραγωγή της Βόρειας Ευρώπης, σε βάρος μιας ακριβότερης παραγωγής της Νότιας Ευρώπης. Επιπλέον αναβαθμίζει την ποιότητα του χρέους των ευνοημένων χωρών άνω του επιπέδου της αγοράς και τους προικοδοτεί με το προνόμιο να δανείζονται με πολύ μικρότερα επιτόκια από αυτά που θα μπορούσαν ποτέ να δανειστούν.
Αυτό οδήγησε ακριβώς εκεί που βρισκόμαστε σήμερα, με τεράστιες εσωτερικές ανισορροπίες, οι οποίες αποστράγγισαν αυτές (τις μειονεκτούσες) οικονομίες, διέβρωσαν περισσότερο την παραγωγική τους ικανότητα και συναγωνιστικότητα και τις άφησαν με ένα βουνό ανεπανόρθωτου χρέους, το οποίο τότε χρησιμοποιείται ως ένας επιπλέον λοστός για την απόσπαση των υπολειμμάτων πραγματικού πλούτου της χώρας, όταν εκραγεί η αναπόφευκτη κρίση που καθιστά την αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτη.
Το να διανοηθεί κανείς ότι οι άνθρωποι που σχεδίασαν το Ευρώ δεν φαντάστηκαν πως θα απέδιδε αυτούς τους καρπούς ξεπερνά τα όρια της παθολογικής αφέλειας. Και αυτή είναι η διάγνωση όχι μόνο του συγγραφέα Μπέρναρντ Κόνολυ, αλλά και του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ουγγαρίας Gyorgy Matolcsy.
Χάρις σε ένα πολύ γενναιόδωρο αναγνώστη, διαβάζω ακριβώς τώρα το βιβλίο του Ματόλκσυ, «Η Αμερικανική Αυτοκρατορία Εναντίον του Ευρωπαϊκού Ονείρου». Και ο Ούγγρος Κεντρικός τραπεζίτης ανοίγει το βιβλίο του με μια δριμεία επίθεση κατά του Ευρώ και του ότι ποτέ δεν έπρεπε να εισαχθεί. Επειδή οι συνέπειες του ενιαίου νομίσματος ήσαν απολύτως προβλέψιμες.
Αλλά επισημαίνει ένα ακόμη σημαντικότερο στοιχείο, από όσα αναφέρει ο Κόνολυ στο δικό του βιβλίο: Τα οφέλη της Γερμανίας, από την απόσπαση πλούτου και την είσπραξη κέρδους χάρις στην συναλλακτική ανισορροπία.
Μπορεί να εξοργίζει τους Γερμανούς αναγνώστες να το ακούνε, αλλά και πάλι αν πιστεύετε ότι δεν ήταν αυτό σχεδιασμένο εξ αρχής, να καταστήσουν αποικίες τους χώρες όπως η Ελλάδα, τις οποίες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν στρατιωτικά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε επίσης δεν μπορείτε να αντιληφθείτε γιατί η υπόλοιπη Ευρώπη εξαγριώνεται.
Αλλά ο Ματόλκσυ προχωρεί περισσότερο στην επίκριση της Γερμανίας, λέγοντας ότι εάν αυτή η απόσπαση πλούτου είχε διανεμηθεί σε επενδύσεις σε όλη την Ε.Ε., αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια του Ευρώ, η κατάσταση θα ήταν σήμερα καλύτερη …
Αλλά η Γερμανία ποτέ δεν εγκατέλειψε την εμποροκρατική νοοτροπία της, προτιμώντας αντ’ αυτού να πουλάει Μπε Εμ Βε και Πόρσε στους Ισπανούς και στους ΄Ελληνες, δανείζοντάς τους τα λεφτά με μειωμένα επιτόκια για να τα πλασάρει. Και μετά, όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής, να αξιώνει λιτότητα για την εξόφληση και να τους αποκαλεί τεμπέληδες και άχρηστους.
Να γιατί είναι σήμερα η Γερμανία το σαπισμένο κέντρο μιας ματαιωθείσας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Και γιατί όλοι, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών, θα καταστούν τώρα πένητες, καθώς θα καταρρέει η οροσειρά του μη εξοφλήσιμου χρέους.
Οι αυτοκρατορίες σαπίζουνε πάντα από μέσα.
Η αμερικανική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, αλλά επειδή είναι το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και επειδή έχει τον μεγαλύτερο όγκο δοσοληπτικών εκκρεμοτήτων θα πληγεί αργότερα.
Γι’ αυτό οι βιομηχανικές μετοχές του αμερικανικού Dow Jones επιτυγχάνουν μεγάλα ύψη, παρά τις τελευταίες ομοβροντίες εμπορικού πολέμου του Προέδρου Τραμπ κατά της Κίνας, ενώ ο γερμανικός δείκτης DAX αγκομαχά να φθάσει στο επίπεδο του 2018.
Ο Dow Jones εισπράττει τις διαφορές στις πολιτικές και οικονομικές αβεβαιότητες μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Επειδή…
Η μεγάλη είδηση είναι ότι οι συνεταίροι της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό, οι Σοσιαλδημοκράτες(SPD), μόλις εξέλεξαν μια νέα ηγεσία που είναι αντίθετη στην κυβερνητική συνεργασία, επειδή θεωρούν την Μέρκελ υπεύθυνη για την κατάρρευσή τους ως εθνικής πολιτικής δύναμης. Αυτό αποτελεί απειλή για το πολιτικό μέλλον της Μέρκελ, ή το λιγότερο, περιορίζει ακόμη περισσότερο τον έλεγχό της στην ήδη αγκυλωμένη γερμανική κυβέρνηση.
Κατά τους τελευταίους δυο μήνες είδαμε γενικά στις αγορές ένα στεναγμό ανακούφισης όταν η (αμερικανική) Ομοσπονδιακή Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επενέβησαν για να χορηγήσουν ρευστότητα. Αλλά αυτό δεν θεραπεύει τα προβλήματα που υποβόσκουν, το μόνο που κάνει είναι να τα καθυστερεί για μερικούς μήνες, ενισχύοντας την απόδοση των πιστωτικών τίτλων, στην προκείμενη περίπτωση των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Αλλά είναι αυτή η άνοδος η νέα επικρατούσα τάση, ή απλά μια ανάπαυλα μεταξύ κρίσεων, όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Τζεφ Σνάϊντερ; Προσωπικά πιστεύω το δεύτερο, καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα εξακολουθεί να συσσωρεύει βραχυπρόθεσμα ρέπος στο ισοζύγιο της, περισσότερα από 207 δις. δολάρια από τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι τι κάνει τις αμερικανικές τράπεζες να χρειάζονται τόσα πολλά δολάρια για να διατηρήσουν την ρευστότητα στην αγορά χρήματος; Και γιατί αγωνίζονται όλοι με αυτή την έλλειψη δολαρίων;
Επειδή όλοι έχουν την ίδια αίσθηση, κάτι πάει να αλλάξει βαρύγδουπα και όταν θα συμβεί θέλουν δολάρια, όχι Ευρώ, βρετανικές λίρες ή Γιουάν.
Η γερμανική οικονομία επιβραδύνεται. Συμβαίνει για περισσότερο από ένα χρόνο.
Και όταν το εμπόριο της αναμόχλευσης τελειώσει, αγορές που δεν σημείωσαν νέα άνοδο θα είναι περισσότερο ευπαθείς και θα καταρρεύσουν. Η πολύχρονη εμποροκρατική αυτοκρατορία της Γερμανίας έφθασε στο κορύφωμά της. Δεν μπορεί να πάει πιο πέρα χωρίς να παραχωρήσει πολιτικό έδαφος στην λοιπή Ευρώπη ή να εγκαταλείψει ακριβώς αυτό που την έκανε αυτοκρατορία: Το Ευρώ.
Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα στην καρδιά του Ευρωπαϊκού Σχεδίου. Και δεν μπορεί να συγκαλυφθεί πολύ καιρό ακόμη.