 |
| diyatrina / pixabay |
"Η Τουρκία θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη νόμιμη, διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης και δεν θα εγκαταλείψει τον λαό της Λιβύης", δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ταγίπ Ερντογάν, Ιμπραήμ Καλίν σε δημοσιογράφους μετά από συνάντηση του υπουργικού συμβουλίου στο προεδρικό συγκρότημα.
Του Στρατή Μαζίδη
Καλά τα λέει ο Καλίν. Μια χώρα υποστηρίζει μια νόμιμη κυβέρνηση ενός άλλου κράτους. Αυτό είναι το σωστό. Σε γενικές γραμμές. Διότι νόμιμη είναι η κυβέρνηση της Συρίας ευθύς εξαρχής της σύγκρουσης που εξελίχθηκε σε πόλεμο. Τότε όμως η Αγκυρα δεν είχε κανένα πρόβλημα να εξάγει στη γειτονική της χώρα ισλαμιστές, να τους τροφοδοτεί, να τους περιθάλπτει, να κάνει λαθρεμπόριο με τους φυσικούς της πόρους.
Στη δε Συρία, η νόμιμη κυβέρνηση ήλεγχε το 70-75% του πληθυσμού που είχε συγκεντρωθεί στα αστικά κέντρα. Επιπλέον, πια, ελέγχει και το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας. Εκεί όμως ο Ασαντ έχει χάσει τη...νομιμοποίηση κι ας πίνει ο λαός νερό στο όνομά του.
Μόνο ο επικεφαλής ενός συμβουλίου σε μια λωρίδα γης στη Λιβύη δεν έχει απωλέσει τη νομιμοποίησή του κι ενώ κοντεύει πια να καταρρεύσει. Αυτοί οι κανόνες ηθικής α λα τούρκα. Εδώ μπεσαλής, εκεί μπαμπέσης, ανάλογα τα παζάρια, αντίστοιχο και το προσωπείο της κοροϊδίας μιας διεθνούς κοινότητας που την ανέχεται διότι, θεωρεί, πως τη χρειάζεται. Κι όμως κάτι μου πως κανείς δε θα στεναχωριόταν ιδιαίτερα αν ένα πρωί απλά η Τουρκία δεν υπήρχε.