 |
| josealbafotos / pixabay |
Σε τούτο τον τόπο έχουμε περάσει σε άλλη διάσταση. Μάθαμε να στεγαζόμαστε σε μια πατρίδα, όπου ο θάνατος της πολιτικής ανικανότητας και της πολιτικής πονηρίας αποδεικνύεται πιο μακρύς από τη ζωή. Αυτή η πολιτική του κενού σ' όλους τους τομείς, δυστυχώς και στα εθνικά μας θέματα, θέλει "γενναιότητα" να τη βαδίσεις και να την προσπεράσεις. Και "ανώτερο φρόνημα" να τη δεχθείς...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Όσο βλέπω τους Σαρδανάπαλους και τους Ταρτούφους της πολιτικής να "παίζουν" με τα ιερά και τα όσια του έθνους, να μηχανεύονται την αισθητική της αιώρησης στο κενό, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τόσο νιώθω την ανάσα της κόλασης των επερχόμενων εθνικών τετελεσμένων.
Και από την άλλη πλευρά, έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό η "προβατοποιημένη λογική" σε τούτο τον τόπο, ώστε να εκλαμβάνονται ως πράξεις υψηλής πολιτικής έκστασης ό,τι απορρέει από την πολιτική ανευθυνότητα και ανικανότητα. Κι αυτή η πολιτική ανικανότητα έχει αποκτήσει μια "μυσταγωγική και μυστηριακή" φυσιογνωμία, που προχωρεί στο δικό της άβατο.
Γέμισε ο τόπος "αγελαδάρηδες" της ευκαιριακής πολιτικής και του ευκαιριακού συμφέροντος, που επιμένουν να χειραγωγούν το απαθές πλήθος που ζει με προσδοκίες και αποστεωμένες ελπίδες. Ανθίζει το μηδέν σε τούτο τον τόπο. Κι αυτό το μηδέν είναι το μόνο μηδέν, που δεν προσδιορίζει το τέλος της αναζήτησης. Κι αυτή η αίσθητική του μηδενισμού στην πολιτική δεν έχει τέλος, ανεξαρτήτως ποιος διαδέχεται ποοιν στην εξουσία.
Ο Οδυσσέας έφτασε στη γη των Φαιάκων. Ο Ποσειδώνας αποτραβήκτηκε στον Ολυμπο και άφησε ήσυχη τη θάλασσα. Αυτοί οι πολιτικοί της συμφοράς πολεμάνε μανιωδώς την αλήθεια, γελοιοποιούν τις ελπίδες και αφήνουν τον Ελληνα ανελέητα στη Σαχάρα, χωρίς οάσεις, μόνο με αντικατοπτρισμούς.
Οδοιπόροι των ερήμων καταντήσαμε οι Ελληνες. Το αντιλαμβανόμαστε με την "προβατοποιημένη λογική" μας; Αντιλαμβανόμαστε πως με τέτοιους πολιτικούς είμαστε διωγμένοι ακόμα και από τον Θεό; Οτι είμαστε αιχμάλωτοι της ανοχής και της σιωπής;
Σαν τους "πρωτόπλαστους" έχουμε δαγκώσει για καλά το μήλο της πολιτικής πονηρίας, αγκαλιάσαμε το πάθος της στιγμιάιας προσδοκίας, φορτωθήκαμε όλα τα λάθη των πολιτικών και πορευομαστε προς το Πουθενά...
Είναι ακατανόητο: Δέκα και πλέον εκατομμύρια Ελληνες δεν χορτάσαμε πολιτική κοροιδία. Δεν κουραστήκαμε να "παίζουμε" με τις κακότεχνες φιγούρες των πολιτικών καραγκιόζηδων και με χάρτινους αετούς προσδοκιών. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι όσο "φαρμάκι μας ποτίζουν", τόσο επιταχύνεται η καταφυγή μας προς το υπερκόσμιο ή προς τη συμπαντική ουσία. Ισως, πάλι, για τους πολλούς, να είναι ένα είδος υποκειμενικής ηδονής, ένα είδος μαζοχισμού και θα πρέπει να επιστρατευτεί η ψυχοδιαγνωστική και η ψυχιατρική επιστήμη, για να ολοκληρωθεί η διάγνωση.
Το βέβαιο είναι, όμως, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η απόγνωση δεν ξέρει ούτε να ζήσει, ούτε να πεθάνει...