Οι τρεις (3) λόγοι που αποθράσυναν την τουρκική ηγεσία:
α)Πολιτικό προσωπικό χωρίς διεθνές κύρος
β)Διεθνείς Οργανισμοί (ΕΕ, ΝΑΤΟ, κ.α.) αρνητικοί έως αδιάφοροι
γ)Έλληνες διεθνολόγοι αδύναμοι να ερμηνεύσουν το «φαινόμενο Ερντογάν»
Όπως επισημαίνουν ο Αλέξης Μητρόπουλος και η ΕΝΥΠΕΚΚ, στη σύγχρονη εποχή η αναβάθμιση ή η υποβάθμιση μιας χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην κατανομή ισχύος, εξαρτάται πρωτίστως και κυρίως από το κύρος τού διευθύνοντος πολιτικού προσωπικού και τη δυνατότητα αποτελεσματικής διαπραγμάτευσής του στα διεθνή φόρα.
Αν μάλιστα μετέχει σε «αμυντικούς» διεθνείς οργανισμούς (π.χ. ΝΑΤΟ, που όντως, -με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανάδυση της καπιταλιστικής Ρωσίας και των ακραία νεοφιλελεύθερων νέων κρατών-, είναι «εγκεφαλικά νεκρό») ή περιφερειακές ολοκληρώσεις (π.χ. ΕΕ), το διεθνές κύρος τής διευθύνουσας αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού αυτής τής χώρας, είναι αυτό που μπορεί να πείσει σε συμπαράταξη τους άλλους συμμάχους ή εταίρους, όταν διακυβεύεται (πρωτίστως από επιθετικές ενέργειες άλλων ή τρίτων χωρών) η εθνική της ανεξαρτησία και η εδαφική της ακεραιότητα.
Προϋπόθεση, πάντως, όλων αυτών είναι η σωστή και ρεαλιστική εκτίμηση της παρούσας κατάστασης και η όσο το δυνατόν ασφαλέστερη πρόβλεψη των συναρτήσεων του μέλλοντος.
Επ’αυτών και άλλων ο πάντα επίκαιρος πατέρας τής σύγχρονης ιστοριογραφίας Θουκυδίδης έχει διδάξει πολλά και επειδή θεωρείται παγκοσμίως ως ένας από τους γεννήτορες του ελληνικού πολιτισμού, όλοι οι Έλληνες όφειλαν να έχουν εμβαθύνει στα διδάγματά του.
2.Η
αυταπάτη τής δήθεν στήριξης από ΝΑΤΟ,
ΕΕ, ΗΠΑ
Παρά ταύτα, η ελληνική οικονομική, πνευματική αλλά κυρίως πολιτική τάξη βρίσκεται στον αστερισμό τής μόνιμης ονείρωξης ότι η ΕΕ, η ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ έχουν επιλύσει όλα μας τα διαχρονικά προβλήματα. Και προξενεί αλγεινή εντύπωση σε όλους τους Έλληνες αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη το γεγονός ότι όλοι οι πολιτικοί και πολιτειακοί μας παράγοντες διακηρύσσουν «urbi et orbi» ότι «εμείς φυλάττουμε τα σύνορα της Ευρώπης» έναντι κυρίως της Τουρκίας, ενώ η ΕΕ, όχι μόνο δεν συμμερίζεται αυτή την εθνική μας ονείρωξη, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να ικανοποιήσει τα αιτήματα της Τουρκίας και να συστήσει διαπραγμάτευση με αυτήν για όλα τα ζητήματα ακόμα και γι’αυτά της εθνικής μας κυριαρχίας!
Η ονείρωξη αυτή δημιουργεί δυστυχώς αυταπάτες, εφησυχασμό και παραίτηση, πράγμα που κάνει τα πράγματα χειρότερα αφού η γείτων χώρα ζει με την καθημερινή αναπαράσταση τού πάλαι ποτέ οθωμανικού μεγαλείου, που με συστηματικό τρόπο καλλιεργείται, ως πολιτική και εθνική πλατφόρμα, από την ιθύνουσα πολιτική και οικονομική της τάξη. Έτσι ο διαρκής αναθεωρητισμός των διεθνών συνθηκών καταλαμβάνει όλο και περισσότερο τη διεθνή κοινή γνώμη, επηρεάζει τους Διεθνείς Οργανισμούς, πολλαπλασιάζει τις διαμαρτυρίες, τα διαβήματα και τα κατασκευασμένα ντοκουμέντα τής Τουρκίας ως αδικούμενης από την ερμηνεία του status quo χώρας και καθιστά τους ηγέτες πολλών χωρών απρόθυμους να υποστηρίξουν τα δίκαια της Ελλάδας.
3.Εξωτερική
πολιτική υποτέλειας και απομονωτισμού
(Μνημόνια, ΤΑΙΠΕΔ, Πρέσπες, Ρωσία)
Ήδη η ΕΕ έδωσε δείγμα γραφής για το πώς αντιλαμβάνεται την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και των υλικών και άυλων στοιχείων της καθώς και την ιστορία τής χώρας μας, μιας χώρας-μέλους του στενού (υποτίθεται) πυρήνα της. Με διαρκείς πιέσεις και επιτόπιες επισκέψεις οι επικυρίαρχοι της Ευρώπης (κυρίως οι Γερμανοί ηγέτες και επίτροποι) πίεσαν την Ελλάδα να παραχωρήσει τη «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα στο πολυεθνικό κράτος των Σκοπίων, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για τη διεκδίκηση της «ενιαιοποίησης» «μακεδονικού έθνους» μέσω του οχήματος του αλυτρωτισμού προσβλέποντας εν καιρώ στις περιοχές τής Μακεδονίας μας.
Με το μνημονιακό άλλωστε καθεστώς, η ΕΕ ανάγκασε τη χώρα μας:
-να αναγνωρίσει ως «νόμιμο» και «ηθικό» όλο το δημόσιο χρέος,
-να διαλύσει το Κοινωνικό Κράτος,
-να καταργήσει στην πράξη ουσιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και θεσμούς τού Κράτους Δικαίου,
-να υποθηκεύσει τον διαχρονικό άυλο και υλικό πλούτο τής πατρίδας,
-να παραχωρήσει με μηδαμινό αντάλλαγμα όλη την εθνική μας αποταμίευση στο νομαδικό κεφάλαιο,
-να υποβαθμίσει τη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού,
-να καταργήσει τον μικροϊδιοκτητικό τρόπο παραγωγής επί του οποίου στηρίζεται η ελευθερία έκφρασης και γνώμης των αυτόνομων πολιτών,
-να ιδιωτικοποιήσει «σε τιμή ευκαιρίας» τις κοινωνικές και δημόσιες επιχειρήσεις,
-να οδηγήσει στη μετανάστευση τους περισσότερους προσοντούχους νέους μας.
Και εν τέλει να δημιουργήσει μια κουρασμένη, αμήχανη και «θνήσκουσα» δημοκρατία, «βικτωριανής» προδημοκρατικής εποχής, τής «φιλανθρωπίας τού ηγεμόνα», αφού εμφύσησε στη συνείδηση του λαού ότι η Πολιτεία δεν έχει εναλλακτικές λύσεις, παρά μόνο αυτές που υπαγορεύονται από τους δανειστές προς ένα Κοινοβούλιο που ούτε καν διαβάζει ή κατανοεί αυτά που ψηφίζει.
Και όχι μόνον αυτό! Όλος ο Ελληνισμός αναγκάζεται να ακολουθεί τις υπαγορευόμενες από τη Δύση αντιρωσικές πολιτικές ωσάν να βρισκόμαστε ακόμη στον υπαρκτό σοσιαλισμό και στον Ψυχρό Πόλεμο. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τους αντιρώσους και με ναζιστική παράδοση Ουκρανούς στην περαιτέρω διάσπαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποκοπτόμενοι, σε επίπεδο θρησκευτικών και πολιτιστικών παραδόσεων, από τον μεγαλύτερο ομόδοξο λαό. Γιατί ο περαιτέρω κατακερματισμός τού ορθόδοξου δόγματος, αλλά και το εμπάργκο στα προϊόντα τής Μόσχας λόγω της αυτονόητης διεκδίκησης των ρωσόφωνων πληθυσμών και περιοχών, βλάπτουν πολλαπλώς την Ελλάδα, ενώ οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν σκέφτηκαν ποτέ να διαλύσουν τη στρατηγικής σημασίας Κοινοπραξία τους με τη Ρωσία στο φυσικό αέριο!
4.Κυπριακή
πολιτική ηγεσία: Οι επιλογές της
επιδείνωσαν την κρίση. Η υποβάθμιση του
γεωπολιτικού ζητήματος
Με αυτά τα δεδομένα, η εθνική μας συνείδηση μεταλλάσσεται διαρκώς, αλλοτριώνεται και σβήνει. Τη θέση της καταλαμβάνει η ανάγκη επιβίωσης που κάνει ανεκτή ακόμη και τη διαδικασία συρρίκνωσης των θεσμών, της δημοκρατίας, του έθνους και του πολιτιστικού και ιστορικού του περίγυρου.
Την ίδια ονείρωξη είχε η ελληνική ιθύνουσα τάξη και με την Κύπρο, ότι δηλαδή η ΕΕ θα επιλύσει εθνωφελώς το ζήτημα, μετά την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού από την Τουρκία, με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και τον ανεμπόδιστο μαζικό εποικισμό που ακολούθησε. Τώρα βιώνουμε τη μονιμοποίηση της ιδέας των δύο χωριστών κρατικών οντοτήτων, όχι μόνο μέσω της χειροτέρευσης του Σχεδίου Ανάν (για το οποίο πανηγύριζε το βρυξελληνικό ρεύμα λοιδορώντας τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο ότι παρέσυρε σε άρνηση και ανυπακοή τον κυπριακό λαό), αλλά και των μεταγενέστερων προσχεδίων που βρίσκονται προς συζήτηση.
Κι αυτό γιατί τα γεωοικονομικά κριτήρια που πρόταξε η κυπριακή ηγεσία με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής, όχι μόνο δεν κατοχύρωσε την προοπτική επίλυσης του Κυπριακού, αλλά τείνει να δημιουργήσει επικίνδυνους ακρωτηριασμούς τής εθνικής κυριαρχίας τής Κυπριακής Δημοκρατίας και (όπως έδειξε η δύσκολα ανατρέψιμη Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης) και της ελληνικής.
Με τις ονειρώξεις αυτές φτάσαμε στο σημείο να απεμπολίσουμε και το δικαίωμά μας για την τοποθέτηση ενός κυβερνητικού, αλλά εθνικά εγρήγορου και έμπειρου πολιτικού «πρώτης γραμμής», στην Κομισιόν και αντ’αυτού προτείναμε έναν εκπρόσωπο του βρυξελληνικού ρεύματος από την παχυλά αμειβόμενη και δημοκρατικά ανομιμοποίητη Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή, η οποία επανειλημμένως έχει περίπου εκφράσει την άποψη ότι ο …άγιος Γιούνκερ και οι λοιποί …απόστολοι της ΕΕ έσωσαν τους …αγνώμονες και …αμαρτωλούς Έλληνες!
5.Μνημόνιο
Τουρκίας-Λιβύης: Τα νέα χειρότερα «Ίμια».
Οι Έλληνες διεθνολόγοι και το «φαινόμενο
Ερντογάν»
Παρ’όλα αυτά, ενόψει τής Διεθνούς Σύμβασης Τουρκίας-Λιβύης, που προσβάλλει βάναυσα την εθνική μας κυριαρχία στην ελληνική θαλάσσια ζώνη, οι ίδιοι διεθνολόγοι (που μέχρι πρότινος βομβάρδιζαν τον ελληνικό λαό από τα ΜΜΕ με αναλύσεις τού τύπου «Καταρρέει η Τουρκία», «Εξασθενημένος ο Ερντογάν», «Ο απομονωμένος Ερντογάν», «Καταστρέφεται η τουρκική οικονομία» κ.λπ.) προσπαθούν τώρα να μας πείσουν για την …επιθετικότητα της Τουρκίας ωσάν αυτή να μην μας είναι γνωστή, ακόμα και στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Και προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν πως η Ελλάδα στήριξε την λάθος πλευρά στη Λιβύη κατ’επιταγή της ΕΕ, αφού αυτοί που αντιδρούν στη Συμφωνία και ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος τής χώρας και της Βουλής δεν έχουν αναγνωριστεί από την Ελλάδα ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας!!
Προσπαθούν δηλαδή να πείσουν τους Έλληνες ότι είναι μόνον η επιθετικότητα της Τουρκίας που μας απειλεί και όχι η δική τους ανικανότητα ή ανεπάρκεια να προβλέψουν τις εξελίξεις και να καθοδηγήσουν σωστά τον ελληνικό λαό, ούτε η αδυναμία τού πολιτικού προσωπικού να διατηρήσει αλώβητη την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της πατρίδας. Επιμένουν δηλαδή να καταστήσουν λαϊκή συνείδηση αυτή την εθνοκτόνα ονείρωξη!
Τώρα μόλις, μετά τη Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης (που είναι δύσκολο
-αν όχι αδύνατον- να ακυρωθεί), η πλειοψηφία των ΜΜΕ ανακάλυψε τον Εμφύλιο στη Λιβύη που δημιουργήθηκε μετά τους βομβαρδισμούς των ευρωπαίων και των συμμάχων τους, προεξάρχουσας της Γαλλίας και την καταστροφή τού σταθερού φυλετικού-αυτοδιαχειριστικού συστήματος διακυβέρνησης που είχε καθιδρύσει ο Καντάφι. Και προσπερνά την υποχρέωση όλων τους να προλαβαίνουν τις εξελίξεις με τις αναγκαίες επιστημονικές και διεθνοπολιτικές παρεμβάσεις. Γιατί, όπως λέγεται στη θεωρία των Διεθνών Συμβάσεων, «τα γενόμενα ούκ απογίγνονται».
Ορισμένοι μάλιστα, ευρισκόμενοι προφανώς σε ένα άλλο σύμπαν, μιλούν για «κίνηση απελπισίας» του Ερντογάν όταν και μόνο η θέση, η στάση και η συμπεριφορά του, ακόμη και στις φωτογραφίες των ηγετών του ΝΑΤΟ, μαρτυρούν την αναμφισβήτητη αποδοχή του από τους σπουδαιότερους ηγέτες τού κόσμου.
Παρ’όλα αυτά η ονείρωξη έχει γίνει δεύτερη φύση μας: Μόλις προχτές ο πρωθυπουργός, μιλώντας στην Πανποντιακή Ένωση για τη συνάντηση με τον Ερντογάν, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «…Απέναντί μου άλλωστε είχα έναν ηγέτη, ο οποίος μόλις είχε δεχθεί (σ.σ. «υποστεί» ήθελε να πει) μια σοβαρή ήττα στο διπλωματικό επίπεδο» αναφέροντας τις κατ’ουσίαν «θωπείες»-ανακοινώσεις των άλλων ηγετών και οργανισμών για τον Πρόεδρο της Τουρκίας και το Μνημόνιο Σύμβασης Τουρκίας-Λιβύης.
6.Το
μνημονιακό πολιτικό προσωπικό τής
χρεοκοπίας, του ΤΑΙΠΕΔ και της απαράδεκτης
Συμφωνίας των Πρεσπών δεν μπορεί να
διαχειριστεί το «τουρκικό ζήτημα».
Ενωτικές, εθνικές-υπερεθνικές πρωτοβουλίες
ΑΜΕΣΑ!!
Ενόψει όλων αυτών, παρίσταται κατεπείγουσα ανάγκη διάλυσης των μόνιμων ονειρώξεων των ιθυνόντων των Αθηνών και περιαγωγή τους σε κατάσταση εθνικής περισυλλογής!
Μία ύστατη θετική ενέργεια θα ήταν η θεσμοθετημένη πλέον και τυπική λειτουργία του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών που θα καθόριζε μια εθνική στρατηγική την οποία θα εξειδίκευε το ήδη υπάρχον Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, που πρέπει όμως να μετεξελιχθεί σε ισχυρό και ευέλικτο μηχανισμό, στελεχωμένο με τις καλύτερες δεξαμενές σκέψης, ανάλυσης, προγραμματισμού, αλλά και με βραχίονες άμεσης δράσης, κυρίως στον τομέα τής πρόληψης των τετελεσμένων.
Προ πάντων, όμως, θα ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα Παγκόσμιο Εθνικό Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού με αποφασιστικές αρμοδιότητες εθνικής στρατηγικής ώστε να αποκατασταθεί η ελλειμματική και ηττοπαθής φύση των εσωτερικών δυνάμεων και να μειωθεί η υποτελής κυριαρχία της εθνικής αστικής τάξης που αποδείχθηκε αδύναμη να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα εθνικά ζητήματα. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα πολλών κρατών, ακόμη και μικρότερων του μεγέθους τής Ελλάδας, που έγιναν πανίσχυρα χάριν της πανεθνικής-πολύπλευρης λειτουργίας των διαφόρων Ενώσεων που συναπαρτίζουν το έθνος τους.
Είναι καιρός να ενεργοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις τού Ελληνισμού ώστε να ανακόψουμε την πορεία τής περαιτέρω συρρίκνωσής μας μήπως, έστω και την υστάτη στιγμή, επιχειρήσουμε να γίνουμε πάλι κυρίαρχοι της Ιστορίας μας, θέτοντας υπό «θεσμική κηδεμονία» την ασθενική και αποτυχημένη εσωτερική τάξη πραγμάτων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, είναι σαφές ότι αυτοί που μας χρεοκόπησαν και δεν μπόρεσαν να διαπραγματευθούν μια αξιοπρεπή Δανειακή Σύμβαση και να διατηρήσουν στον εθνικό κορμό το υλικό αλλά και το έμψυχο δυναμικό αυτής της χώρας, αδυνατούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά στα διεθνή φόρα την εθνική μας κυριαρχία, όπως δείχνει μέχρι τώρα η πορεία των πραγμάτων.
Επομένως πρέπει ο Ελληνισμός διαλύοντας τις ονειρώξεις και τις αυταπάτες, να οργανωθεί σε μια παγκόσμια ρεαλιστική αλλά και οραματική βάση.
Δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο αυτή η πτωτική πορεία. Γιατί είναι σαφές, ενόψει των επερχομένων (που απευχόμαστε να συμβούν), ότι θα καταλήξουμε το «Ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες» του Σημίτη (που διέθετε -εν σχέσει με όλους τους επόμενους- ένα κάποιο διεθνές κύρος) να μην προσμετράται ως εθνική ήττα (αφού τα Ίμια δεν οδήγησαν σε διαπραγμάτευση και παραχώρηση ζωτικού χώρου και κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Τουρκία), αλλά να …εορτάζεται εφεξής, δυστυχώς, ως εθνική …επιτυχία!!