Οροσειρές απόψεων και αναλύσεων για την "εθνική κρίση" από ειδικούς-διεθνολόγους, πολιτικούς αναλυτές, δημοσιογράφους και δημοσιογραφίσκους της εξαγορασμένης επιβίωσης, ταγμένους να υπηρετούν ευαισθητικές αυταπάτες και να "θωρακίζουν" την πολιτική ανικανότητα. Ολοι αυτοί θα προσέφεραν περισσότερα στον εαυτό τους με μια απλή "ανάλυση ούρων" τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στην Ελλάδα, όχι μόνο τώρα με την προκλητικότητα της Τουρκίας και τη "συμφωνία" της για την ΑΟΖ με τη Λυβύη, όλα τα εθνικά μας θέματα, όπως καταγράφονται στην ιστορία, συχνά ρευστοποιούνται σε κομματικό τακτικισμό. Με τους διαφόρους κομματικούς επικοινωνιολόγους να "παγιδεύουν" τους πολίτες σε διλήμματα, φοβία και να "θωρακίζουν" την πολιτική ανικανότητα, που ενίοτε προσλαμβάνει διαστάσεις βαρβαρότητας για την εθνική μας υπόσταση.
Εθνική στρατηγική δεν υφίσταται. Λεονταρισμοί και στρουθοκαμηλισμοί είναι στο πλαίσιο της επικοινωνιακής πρακτικής κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχει εκλείψει η υπεύθυνη στάση που σταθμίζει με συγκεκριμένο τρόπο τα υπέρ και τα κατά και προσπαθεί να εντάξει ακόμη και το συμβιβασμό σε μια δυναμική, που θα μεγιστοποιεί τα θετικά και θα ελαχιστοποιεί τα αρνητικά. Και τρέχουν ασθμαίνοντες οι πολιτικοί της ευκαιριακής λογικής πίσω από τα γεγονότα...
Καθώς η όλη συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία πρός επίληση ή άμεση αντιμετώπιση της όποιας κρίσης, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής ανικανότητας και της πασίδηλης δειλίας, που βέβαια παρουσιάζεται ως "ψύχραιμη στάση".
Για χρόνια ολόκληρα, η ασκούμενη από τις ελληνικές κυβερνήσεις εξωτερικη πολιτική, δεν έχει αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά και διπλωματικά ερείσματα και δεν εκμεταλλεύτηκε την επικαιρική σκοπιμότητα, για να ερεθίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες των υποτιθέμενων συμμάχων, να ευαισθητοποιήσει τα κέντρα αποφάσεων και να επιβάλει την επεξεργασία ρεαλιστικών και βιώσιμων πολιτικών σχεδίων.
Έτσι, πάντα κάποιος μας προλαβαίνει, και εν προκειμένω η Τουρκία με τη συμφωνία για την ΑΟΖ με τη Λιβύη, που θα έπρεπε να είχαμε ήδη προηγηθεί με τους κατάλληλους διπλωματικούς ελιγμούς και συμμαχίες. Αλλά σε τούτη τη χώρα η σύνεση δεν ανυψώνεται στην κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ευθύνης και ηθικής.
Η Τουρκία γνωρίζει τις αδυναμίες μας και γνωρίζει την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής. Γνωρίζει να σχεδιάζει και με υπομονή να υλοποιεί τον κατάλληλο χρόνο. Το απέδειξε επανειλημμένως. Η ιστορία είναι εύγλωττη. Για δεκαετίες η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα, με όλα τα μέτρα εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας. Το απέδειξε, όχι μόνον στις σχέσεις της με την Ελλάδα, αλλά και διαχρονικά και στη διάρκεια δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
Με εθνικές παραισθήσεις, ανιστόρητους και πυγμιαίου αναστήματος πολιτικούς και λεβέντικα πατριωτικά συνθήματα, δεν αντιμετωπίζεται η τουρκική διπλωματία. Η Τουρκία ξέρει να βγαίνει αλώβητη από κρίσεις, δίνοντας ως αντάλλαγμα μόνο υπερτιμημένα αγαθά. Κατόρθωσε να βγεί από πολέμους, και ειδικά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ακέραια τα εδάφη της και άθικτη την κεμαλική κληρονομιά της, παρ' όλη την κραυγαλέα κακοπιστία της έναντι των Συμμάχων.
Πως η Ευρωδίαιτη Ελλάδα μπορεί με τέτοιους πολιτικούς να ορθώσει αποφασιστικά το ανάστημά της και να μπλοκάρει ποικιλοτρόπως την Τουρκία; Χρειάζεται δυναμική πολιτική βούληση και με την προυπόθεση να μην εγκλωβίζεται η Ελλάδα σε μια διμερή διπλωματική διελκυστίδα ατέρμονη, απρόβλεπτη και χωρίς καμία ουσιαστική εγγύση εκ μέρους της Ευρωπαικής Ενωσης και πολύ περισσότερο της Τουρκίας, έστω και της καλής πίστης που απαιτεί η διεθνής νομική τάξη και η διπλωματική ευαισθησία.