Αυτό που είδαμε στο συνέδριο της ΝΔ είναι πως είτε αποτελεί ένα κόμμα με δύο πρόσωπα για να τους ικανοποιεί όλους, είτε υπάρχουν τουλάχιστον δύο Νέες Δημοκρατίες όπου για την ώρα η μία επικρατεί κατά κράτος της άλλης.
Του Στρατή Μαζίδη
Πρακτικά είναι αδύνατο να μπορούσε ένας σύνεδρος με ελάχιστη αυτοεκτίμηση και σεβασμό στον εαυτό του να χειροκρότησε τόσο τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν μπορείς να επιδοκιμάζεις ταυτόχρονα αντίθετες απόψεις.
Δε γίνεται να σέβεσαι τη Συμφωνία των Πρεσπών και ταυτόχρονα να ζητάς ενίσχυση της διαπραγμευτικής σου θέσης για να την ανατρέψεις.
Δεν μπορείς να μη φοβάσαι το μπόλιασμα δηλώνοντας περήφανος με τον πολυπολιτισμό στις παρελάσεις αλλά ταυτόχρονα να μιλάς για άτυπο λαθρο-εποικισμό της χώρας.
Δεν είναι δυνατό να λες ότι κάποιοι ήρθαν για να μείνουν και την ίδια ώρα να μιλάς για επαναπατρισμούς.
Η λογική λέει ότι αν είσαι όψιμος νεοδημοκράτης πχ ποταμίσιος, μάλλον θα χειροκρότησες τον Μητσοτάκη. Αν πάλι είσαι παραδοσιακός ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας που κρατούσες τη σημαία με τη δάδα περιμένοντάς τη να έρθει και πάλι μαζί να φτιάξετε μια Ελλάδα μεγάλη, τότε είναι βέβαιο ότι αρχηγός σου θα ήθελες να ξαναβρεθεί ο Αντώνης Σαμαράς.