Ό,τι πιο όμορφο σε τούτο τον τόπο είναι τα δάκρυα! Λίγοι είναι σε τούτο τον τόπο που έχουν το θάρρος να είναι λίγοι. Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, της κρίσης και της διαφαινόμενης εθνικής περιπέτειας, πολλά από τα κατακάθια ξεκόλλησαν από τη λάσπη του βυθού και ανασύρθηκαν από τη δύναμη της πολιτικής βλακείας και του πολιτικού καιροσκοπισμού στην επιφάνεια.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και έγιναν τα κατακάθια οι τιμητές της αρετής και οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή των κρυστάλλων στους ρύπους. Γέμισε ο τόπος από ορνιθόμυαλους. Ακόμα και οι αρλεκίνοι του πνεύματος πυκνώνουν τις εμπροσθοφυλακές, πρόθυμοι για την ασυδοσία. Ολες οι ωραίες λέξεις που έχουν αγιαστεί από θυσίες κι ολοκαυτώματα έχουν τριβεί, όλες οι μεγάλες έννοιες έχουν πάθει φθορά, ίσως και ανεπανόρθωτη.
Γέμισε ο τόπος από τα σαρίδια που σώρευσε η δίνη της κρίσης και η πολιτική ανικανότητα. Γιατί μέσα σε τούτο το συρφετό που συνωθείται γύρω από τα όσια και τα μεγάλα και τα ψευτίζει με τη βούλα της ακάθαρτης επαφής του, πως να πέσει ο λόγος ο τίμιος και να καρπίσει, και πως να πεις Ελλάδα, όταν Ελλάδα για τους προαγωγούς της ιδέας της είναι ντοβλέτι και στέππα ανώνυμη για τους αρνητές της;
Ενα μόνον υπάρχει, για το οποίο δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε: η αμφιβολία μας, για το ότι είμαστε εμείς εκείνοι που σκεπτόμαστε αμφιβάλλοντες και που σκεπτόμενοι έτσι υπάρχουμε: cogito ergo sum, σκέπτομαι άρα υπάρχω, έλεγε ο Ντεκάρτ.
Συμπέρασμα: από τη ριζική αμφιβολία μας πηγάζει η πλέον ακλόνητη βεβαιότητα: η ύπαρξή μας, αρκεί να χρησιμοποιεί κανείς τον ορθό λόγο, να δέχεται ως αληθινόν ό,τι προφανές και να ξέρει nihil ex nihilo, μηδέν από το μηδέν!