Και έτσι πορευόμαστε σε τούτο τον τόπο. Με διαψεύσεις και αυτοδιαψεύσεις. Με μυθολογία χωρίς μύθους. Με προσδοκίες και ανοχές. Με την πολιτική να εκφράζεται στο ασφυκτικό κομματικό πλαίσιο από διαφόρους Ταρτούφους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Με τη δικαιοσύνη να "εκπροσωπείται" από τη Θέμιδα, η οποία βλέπει μόνο σκότος και γνόφο, και ποτέ φως για να αποδίδεται η δικαιοσύνη με γνώμονα το δίκαιο και τη λογική. Γιατί η δικαιοσύνη στο βαθύτερη ουσία της είναι η ανθρώπινη αξία. Με τους διαδρομιστές-στελέχη των πολιτικών και οικονομικών κέντρων αποφάσεων να περιφέρουν την αυταρέσκειά τους και την απληστία τους.
Ναι, σε τούτο τον τόπο, όπου πολλοί μετράνε τους ανομολόγητους στεναγμούς της ψυχής των συνοδοιπόρων του Σίσυφου, μόνο η όραση των παιδιών είναι πάντα αμόλευτα υπαρξιακή. Το παιδιά βλέπουν, χαίρονται, τρομάζουν, αγάλλονται και κλαίνε, χωρίς να αντιλαμβάνονται τον εσπερινό της ζωής. Για τα παιδιά ο κόσμος είναι ανέσπερος κι ας σέρνει ο θάνατος γύρω τους, φυσικός και κοινωνικός, μακάβριους χορούς.
Κι εμείς τι κάνουμε με την ωριμότητα των χρόνων εμπειρίας μας; Εμείς, αποδεχόμενοι ο καθένας για τους δικούς του λόγους την άθλια πραγματικότητα, γινόμαστε εκούσιοι δεσμώτες του Τίποτα, σ' έναν κόσμο πολιτικής μυθοπλασίας και κοινωνικής ανοχής, μ' όλη τη δυσώδη μπόχα που αναδύεται απ' αυτή την απαράδεκτη σύζευξη.
Και επιλέγουμε τις ερημιές των ερήμων, φροντίζοντας ωστόσο να ασωτεύουμε στη βλακεία και στην ελαφρότητα, στη ματαιοδοξία και στην παράνοια, αδιαφορώντας προς τα που πορευόμαστε και για τον τόπο που θα βρεθούμε πέφτοντας.
Κι αυτός ο τόπος είναι η άβυσσος.