 |
| MattHrusc / pixabay |
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο παράγοντας «ΧΡΟΝΟΣ» αξιοποιείται υποδειγματικά και πολύπλευρα από την Τουρκική πολιτική ηγεσία, η οποία επιμένει να αμφισβητεί τα πάντα, εκτός από τις πειρατικές εμμονές από τις οποίες διακατέχεται…
Την ίδια στιγμή, ο χρόνος κατασπαταλείται αλόγιστα από την πολιτική ηγεσία του τόπου μας, η οποία επιμένει να έχει το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο, και την αντίληψη εγκλωβισμένη στις παραδοσιακές αδιέξοδες λογικές και προκαταλήψεις.
Οι παραδοσιακοί μας «σύμμαχοι», στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν από ηθικά ή άλλου τύπου διλήμματα με τα οποία είναι βέβαιο πως θα βρεθούν αντιμέτωποι εξ αιτίας της Τουρκικής κλιμάκωσης, σπρώχνουν την χώρα μας στη Χάγη. Οι Πόντιοι Πιλάτοι δηλαδή νίπτουν τα βρώμικα χέρια τους, ιεραρχώντας ως πρωτεύον ζήτημα την μπίζνα και τις γεωστρατηγικές αυταπάτες τους, και ενθαρρύνουν την πατρίδα μας να παζαρέψει τα αυτονόητα δικαιώματά της σε ένα πολιτικό Δικαστήριο, το οποίο προσάπτει θεσμικά χαρακτηριστικά σε πολιτικά υπαγορευόμενες αποφάσεις.
Τα θεμελιακά λάθη ή οι κατ’ άλλους θεμελιακές ανεπάρκειες, η ύπαρξη των οποίων συρρικνώνει το εύρος και την αποτελεσματικότητα της Ελληνικής «Εθνικής» απάντησης, δυστυχώς επιμένουν να έχουν κυρίαρχη θέση, στην διαμόρφωση των κανόνων του παιχνιδιού.
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο οργανώνεται η Ελληνική διαχείριση, παραμένει ανησυχητικά νεφελώδες, κι αυτό γιατί υπάρχει σοβαρότατο έλλειμμα σε... ότι αφορά τα κυρίαρχα προσδιοριστικά του χαρακτηριστικά.
- Η Ελληνική «απάντηση» ΔΕΝ είναι Εθνική απάντηση. Διότι δεν ενσωματώνεται σε μια συνολική εθνική στρατηγική διαμορφωμένη έτσι ώστε να προσεγγίζει με αυτοτελή τρόπο τις σύγχρονες προκλήσεις, τόσο στο ευρύτερο όσο και στο γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον που ενδιαφέρει την χώρα μας.
- Η Ελληνική «απάντηση» επιμένει να είναι ανησυχητικά και μόνο «ΑΠΑΝΤΗΣΗ», αφού υποβαθμίζεται συνειδητά σε τακτική διαχείρισης τετελεσμένων, και ΔΕΝ αναβαθμίζεται σε στρατηγική παραγωγής τετελεσμένων και προκλήσεων, στο πλαίσιο ενός σχεδιασμού ικανού να αναγκάσει τους πάντες να είναι ΑΥΤΟΙ που θα χρειαστεί να αναζητήσουν λύσεις, και μάλιστα υποχρεωτικά με όρους Διεθνούς Δικαίου.
Η Ελληνική «απάντηση» ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα συνολικά ηττοπαθές περιβάλλον, με προαναγγελθείσα την διάθεση των υπαναχωρήσεων, και δυστυχώς αυτό το κλίμα συντηρείται και αναπαράγεται από την πολιτική τάξη της χώρας συνολικά.
- Πανάθλιες δηλώσεις ηττοπάθειας και ενδοτισμού, από πολιτικούς που έχουν διαχειριστεί κρίσιμες εθνικές υποθέσεις (Κοτζιάς, Κατρούγκαλος, Μπακογιάννη κοκ)
- Πανάθλια δημοσιεύματα που αναπαράγουν τον τουρκικό επικοινωνιακό σχεδιασμό, και συντηρούν κλίμα ηττοπάθειας και μέσα στην κοινωνία. Αλλά και…
- Πανάθλιες «αναλύσεις» που επιχειρούν να περιβάλλουν με ένα νομιμοποιητικό άλλοθι ένα περιβάλλον μειωμένων προσδοκιών και «λογικοφανών» συμβιβασμών…
Είναι ένα επικίνδυνο τρίπτυχο, τον ρόλο του οποίου θα πρέπει να μην λησμονούν οι Έλληνες πολίτες, όταν θα κληθούν να «καταπιούν» τα αποτελέσματα και μια νέα πραγματικότητα οδυνηρή για την χώρα.
Η Αθήνα επιμένει να αντιμετωπίζει ΚΑΙ την νέα Τουρκική πρόκληση ως ένα αυτοτελές περιστατικό, αρνούμενη να συνειδητοποιήσει πως είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής επιδίωξης, από μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, που επιχειρεί να θεμελιώσει έναν αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
Επιμένει να το διαχειρίζεται ως επεισόδιο ενταγμένο στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, και αρνείται να δει την ευρύτερη γεωστρατηγική διάσταση που προσλαμβάνει αντικειμενικά.
Αυτή η προσέγγιση έχει κόστος…
Κόστος γιατί η χώρα μας παγιδεύεται στον απόηχο υποκριτικών αλλά σε περίπτωση πρόσκαιρων, άρα και ευμετάβλητων αντιδράσεων των συμμάχων. Τους διευκολύνει με την στάση της να «καταδικάσουν» το σύμπτωμα, χωρίς ωστόσο να αποστασιοποιούνται από την γεωπολιτική δυναμική που δημιουργεί.
- Η μεγάλη εικόνα…
- Οι συσχετισμοί που σφυρηλατούνται…
- Οι ανατροπές των υποτιθέμενα «στρατηγικών συμμαχιών» που κυοφορούνται…
- Τα άλλοθι που εργαλειοποιούνται συστηματικά από όλους όσους θα ήθελαν ένα «πέτσινο» Διεθνές Δίκαιο…
Είναι μερικές μόνο παράμετροι που υποτιμούνται συστηματικά, και που η συστηματική υποτίμησή τους, ανατροφοδοτεί τις παραδοσιακές Ελληνικές αυταπάτες από την μια, ενώ από την άλλη δεν προσδίδει κανενός είδους στρατηγική ευστοχία στους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Η Τουρκία, λαγός και ταυτόχρονα πρωταγωνιστής των ανατροπών του Διεθνούς Δικαίου, επικεντρώνει την προσοχή της στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο, όχι μονάχα ή αν θέλετε όχι κυρίως εξ αιτίας του παραδοσιακού ανθελληνικού της προσανατολισμού, αλλά διότι σε αυτήν την περιοχή θα σφυρηλατηθούν…
- Τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ίδιας ως ισχυρής περιφερειακής ΚΑΙ αεροναυτικής δύναμης. Και…
- Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας πολυπολικής ταυτότητας του σύγχρονου κόσμου.
Αυτός ο συνδυασμός δεδομένων, οδηγεί με τη σειρά του σε μια δραματική πολιτική διαπίστωση…
- Οι πιέσεις τις οποίες δέχεται η χώρα μας από την τουρκική κλιμάκωση, όχι μονάχα δεν θα αμβλυνθούν αλλά θα διευρύνονται έτι περαιτέρω προϊόντος του χρόνου. Ενώ την ίδια στιγμή…
- Οι τοποθετήσεις των ισχυρών μας «συμμάχων» θα διαφοροποιούνται προς το δυσμενέστερο, και η φιλοτουρκική τους μετάλλαξη θα τραβά σταδιακά το χαλί κάτω από τα πόδια της Ελλάδας.
Η Τουρκική επιλογή να διεμβολίσει με αυτήν την μέθοδο, ΚΑΙ τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας αλλά ΚΑΙ τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, υπήρξε στρατηγικά σχεδιασμένη και όχι επιπόλαια επιλογή…
Η επιλογή της Τουρκίας να κλιμακώσει αυτήν την παρέμβαση αξιοποιώντας την διαρχία στην Λιβύη (Σάρατζ και Χάφταρ), γεγονός που την καθιστά όχι μόνο αδύναμο αλλά και αμφίσημο κρίκο, είναι στοχευμένη τακτική επιλογή με καταφανέστατη στρατηγική βαρύτητα…
Η ολίγον με τον χωροφύλαξ και ολίγον με τον αστυφύλαξ στάση της Διεθνούς κοινότητας απέναντι στην Λιβυκή κυβερνητική διαρχία, δεν οφείλεται σε γενικευμένο στρατηγικό ερασιτεχνισμό, αλλά σε συνειδητή επιλογή να κρατούνται «πισινές» με αφορμή την ρευστότητα στην Λιβύη, ώστε να υπάρχουν εναλλακτικές ικανές να διευκολύνουν την στρατηγική διαχείριση πιθανών ανατροπών στην Αίγυπτο ή και αλλού…
Σε αυτό το περιβάλλον… Το ιδιαίτερα πολύπλοκο και αντιφατικό… Η Ελλάδα κάνει το λάθος να επιμένει να αναζητεί ευμετάβλητα και ασταθή δεκανίκια, αντί να προσανατολίζεται σε παρεμβάσεις ικανές να αναμορφώσουν πραγματικά στρατηγικούς συνασπισμούς, πράγμα που για να το πετύχει απαιτούνται παρεμβάσεις ικανές να τροποποιούν τους όρους σε αυτό το σύνθετο παιχνίδι.
Και φυσικά αυτό το λάθος, προσλαμβάνει καταστροφικά χαρακτηριστικά, από την στιγμή που τα «δεκανίκια» δεν αναζητούνται μεταξύ πραγματικών θεματοφυλάκων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ανάμεσα σε κατ’ επανάληψη βιαστές του.
Η Ελλάδα επιμένει να αναζητεί «στηρίγματα» ενώ θα έπρεπε να παρεμβαίνει στους όρους, μιας και αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί να πειθαναγκάσουν τους πάντες σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Δυστυχώς, αλλά όταν αυτά τα «στηρίγματα» χρειαστεί να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους και την προσδοκώμενη στάση τους…Τότε απλά ΔΕΝ θα υπάρχουν γιατί θα έχουν μετακομίσει σε διαδρομές που δεν κάναμε τίποτε για να ανακοπούν και σπαταλήσαμε τον χρόνο σε αυταπάτες…