Ι. Η εμπνευσμένη γελοιογραφία του Δ. Χατζόπουλου («Καθημερινή», 1-12-2019) εξαιτίας των σοβαρότατων προβλημάτων που δημιουργεί στη χώρα μας ο πρόσφατος «τουρκολιβυκός εναγκαλισμός» με «ορεκτικό» την ελληνική ΑΟΖ, φέρνει ξανά στην επικαιρότητα ένα ερώτημα : «Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Καντάφι;» τον Οκτώβριου του 2011. Η απάντηση είναι απλή : Για ν΄ αποτραπεί το «αφρικανικό του όνειρο».
Την υλοποίηση δηλαδή μιας αφρικανικής νομισματικής ένωσης που έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο κυρίως την γαλλική παρουσία στην Αφρική. Και η οποία επρόκειτο να πραγματοποιηθεί άμεσα μέσω τριών θεσμικών οργάνων: Πρώτον, την ίδρυση της Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων, δεύτερον τη δημιουργία ενός Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με λιβυκά κεφάλαια ύψους 42 δισεκατομμυρίων δολαρίων και τρίτον την ίδρυση της Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας για τη θέσπιση ενός κοινού αφρικανικού νομίσματος. Για την κεφαλαιοποίηση αυτών των ιδρυμάτων θα χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης, περίπου 30 δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία είχε παγώσει η κυβέρνηση Ομπάμα. Επίσης, γι 'αυτό το γιγάντιο πρόγραμμα ήταν διαθέσιμα και 144 τόνοι χρυσού, αξίας έξι δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και τα αποθέματα αργύρου περίπου της ίδιας αξίας, που είχε συσσωρεύσει ο Καντάφι.
ΙΙ. Γιατί κινδύνευε η Γαλλία από την εκκολαπτόμενη «αφρικανική νομισματική ένωση» του Καντάφι; Πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο, στο 1944 στη διάσκεψης του Bretton Woods, στην οποία αναδιοργανώθηκε το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Τότε δημιουργήθηκε μια ειδική νομισματική ζώνη, η Communauté Financière d'Afrique (CFA), με την οποία η Γαλλία κατόρθωσε «να δέσει στο άρμα της τις πρώην αποικίες της: το φράγκο CFA στηρίζεται και ελέγχεται από την Κεντρική Τράπεζας της Γαλλίας, στην οποία έχουν κατατεθεί το 85% των αποθεμάτων. Αποφάσεις σχετικά με την αλλαγή της ισοτιμίας λαμβάνονται στο Παρίσι χωρίς διαβούλευση με τους Αφρικανούς εταίρους, όπως κατά την υποτίμηση του φράγκου CFA το 1994. Εξασφαλισμένη είναι και η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων μεταξύ του γαλλικού φράγκου και του χώρου του φράγκου CFA. (…) Το καθεστώς του CFA αποτελεί σημαντική βάση για τη δημιουργία του λεγόμενου «França frique», δηλαδή του συστήματος λεηλασίας της Αφρικής, των εγκληματικών πρακτικών των γαλλικών ομίλων επιχειρήσεων (πλαισιωμένων από την πολιτική), που φθάνουν από τη διαφθορά μέχρι το λαθρεμπόριο όπλων και τη δολοφονία. Η κυριαρχία της Γαλλίας εξασφαλίζεται μέσω στρατιωτικών βάσεων σε πολλές από τις πρώην αποικίες της (Τζιμπουτί, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκαμπόν, Καμερούν, Σενεγάλη, Τόγκο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία). Οι συμφωνίες αυτές συνήθως προέρχονται από την εποχή της ανεξαρτησίας (1960), το περιεχόμενο των οποίων είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό μυστικό. (...)»
Η ανατροπή και η δολοφονία του Καντάφι, σε αγαστή συνεργασία Δυτικών και Αραβικού Συνδέσμου, έχει βυθίσει σήμερα τη Λιβύη σ΄ ένα μακρόχρονο, εμφυλιοπολεμικό χάος, έσπασε το «λιβυκό τείχος» που συγκρατούσε τις μεταναστευτικές ροές από την Αφρική, ενώ μπήκε και ισχυρός φραγμός στη χειραφέτηση των αφρικανικών κρατών. Εξυπακούεται ότι με την καταστροφή της κρατικής υπόστασης της Λιβύης εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος και ο γιγαντιαίος θησαυρός σε χρυσό και ασήμι που προορίζονταν για το «αφρικανικό όνειρο» της απεξάρτησης από τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
(Περισσότερα, «Άρδην» τχ. 107-8, http://ardin-rixi.gr/archives/205239)