Οι πομφολυγώδεις αναλύσεις και εκτιμήσεις για την ελληνοτουρκική "κρίση" θυμίζουν ενίοτε τα "πρωινάδικα" της τηλεοπτικής αθλιότητας. Θυελλώδεις ή υποκριτικά "ψύχραιμες" συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ της ελαφρότητας και δεκάδες "εκτιμήσεις" ειδικών, για την τουρκική προκλητικότητα και το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου. Με την κυβέρνηση να παρουσιάζεται έτοιμη να διασφαλίσει την ακεραιότητα της χώρας και να δώσει "μαθήματα" στους Τούρκους με τις "εξασφαλισμένες" συμμαχίες της.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ολα αυτά, ωστόσο, δεν είναι προιόν πρωτογενούς πολιτικής σκέψης και οξυδερκούς διπλωματίας, που χρειάζεται τούτος ο τόπος από τους πολιτικούς των παχυλών λόγων και των λεβέντικων συνθημάτων, πάντα σε αρμονική "σύζευξη" με τους ανερμάτιστους και ανιστόρητους της εγχώριας δημοσιογραφίας, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις.
Η Τουρκία δεν πρόκειται να επιτεθεί στην Ελλάδα. Οι λόγοι πολλοί και στεγανοί. Δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Μια εσπευσμένη ματιά στα ιστορικά δεδομένα δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία για τις "πρακτικές" της γείτονος. Ελίσσεται διπλωματικά και πολιτικά με την ευελιξία του "χελιού", για να εξασφαλίσει με αντάλλαγμα υπερτιμημένα αγαθά της, αυτό που ήδη έχει στρατηγικά σχεδιάσει, παρασύροντας τους Ελληνες πολιτικούς με το "φοβικό σύνδρομο" σε μια αδαπάνητη βλακώδη αντίδραση και ηχηρές δηλώσεις.
Η μοίρα τούτου του τόπου γραμμένη στις ωμοπλάτες των Ελλήνων φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών, αλλά απουσιάζει η ιστορική μνήμη και η ιστορική εμπειρία. Επικρατεί η "σύγχυση" και η ανασφάλεια. Οι Ελληνες πρώτοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το δίκαιο από μόνο του δεν αποτελεί ισχυρό όπλο. Οι δυνάμενοι μόνο βαδίζουν μπροστά. Οχι με λόγια πομφολυγώδη και πολεμοχαρή σενάρια ή βλακώδεις πολιτικές αντιδράσεις.
Δεν βαδίζουμε έτσι μπροστά, Απλώς βγάζουμε περίπατο το σκοτάδι μας. Και ας μη λησμονούμε την εξωτερική μας πολιτική έναντι τη Τουρκίας τις τελευταίες δεκαετίες. Μια πολιτική με χαμένη κατεύθυνση. Με χαμένες ευκαιρίες. Με ηλίθιες "πρωτοβουλίες" περί "ελληνοτουρκικής φιλίας" και τα "τσιφτετέλια" του νηπιακής λογικής Γιώργου Παπανδρέου με τον ομόλογό του τότε Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών Ισμαήλ Τζέμ, το "σύδρομο Νταβός" πριν τα τσιφτετέλια, τα "σύμφωνα φιλίας", οι εκδηλώσεις ειρήνης κι άλλα ευτράπελα, που εντάσσονται σ' ένα παιχνίδι παραπλάνησης εκ μέρους της Τουρκίας, μιας "προκλητικής κυρίας" που δεν υπήρξε ποτέ παρθένα.
Για την Τουρκία είναι απαραίτητη η περίοδος λήθης και απραγίας. Λήθης για όσα έκαναν και απραγίας για όσα δεν πρέπει να κάνουν οι Ελληνες.
Στην πολιτική δεν μετράει τι θέλουν οι λαοί, αλλά τι επιβάλλει στους πολιτικούς η ιστορική αναγκαιότητα και τι είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται και να επωμίζονται. Το παλαιότερο "όχι στον πόλεμο" και το μεταγενέστερο "ναι στη φιλία" αντιστοιχούν με το "ναι στην Τουρκία".
Οι ανησυχούντες και πολιτικά σκεπτόμενοι έχουν την υποψία ότι επέρχεται θεομηνία. Μια υποψία που δεν διαστρέφεται με τα άρρηκτα ρήματα των πολιτικών της επίπεδης λογικής. Και η "θεομηνία", φυσικά, δεν έχει να κάνει με πόλεμο, δεν έχει το νόημα της επίθεσης των Τούρκων στα ελληνικά νησιά ή στον Εβρο. Εχει, όμως, το νόημα της "αθώωσης" της Τουρκίας μακροπρόθεσμα για όσα έκανε στην Κύπρο και στο Αιγαίο, για να μην ανατρέξουμε σε προγενέστρες περιόδους. Και "αθώωση" των Τούρκων σημαίνει ελληνική απογύμνωση.
Οι όποιες εναλλαγές έντασης και ύφεσης, που χαρακτηρίζουν τη στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, ανάγονται σε λόγους τακτικής και σε συγκυριακές σκοπιμότητες για την εξασφάλιση κερδών σε διεθνές επίπεδο.
Η Τουρκία γνωρίζει τα πλεονεκτήματά της σε μια περιοχή που αποτελεί το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και τη δίοδο για το Ιράκ και το Ιράν και τη Συρία κι όχι μόνον. Και τα πλεονεκτήματά της αυτά, την κάνουν πολύτιμη σύμμαχο για τις ΗΠΑ, πέραν της πρόσφατης έντασης με την αμερικανική κυβέρνηση. Η Τουρκία ξέρει πότε να παρουσιάζεται δύσκολη έως αδίστακτη.
Εμείς; Εμείς εγκλωβιζόμαστε με το "φοβικό σύνδρομο" που καλλιέργησε επί δεκαετίες η πολιτική ανικανότητα, στα επιχρυσωμένα λόγια και στην υποκριτικής ευλάβειας "ψυχραιμία' του πολιτικού λυκοτροφείου και στις ψευδώνυμες μονομαχίες για τα εθνικά μας θέματα των πήλινων γρεναδιέρων της πολιτικής, των οποίων η σκέψη ξενοδοχείται στη σατραπεία του πρόσκαιρου συμφέροντος ή των ταριχευμένων απόψεων...