Οι εντάσεις αυξάνονται και πάλι στην ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία ρίχνει το βάρος της στα αμφισβητούμενα ύδατα γύρω από την Κύπρο σε όλη τη διαδρομή προς τη Λιβύη που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο. Αλλά ένας αντίπαλος συνασπισμός πιέζει προς τα πίσω. Συγκεντρώνει την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Κυπριακή Δημοκρατία και την Αίγυπτο. Προσθέστε την Ιορδανία, την Παλαιστινιακή Αρχή και την Ιταλία, μέλη του νεοσυσταθέντος φόρουμ φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου (EMGF), μια πρωτοβουλία που αποκλείει την Τουρκία.
Παρουσίαση Freepen.gr
Οι αντίπαλοι της Τουρκίας περιλαμβάνουν τον στρατηγό της Λιβύης, Χαλίφα Χάφταρ, καθώς και τους πιο μακρινούς παίκτες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα συνδεδεμένο μέλος αυτού του ομίλου, όπως και η Γαλλία, η οποία επίσης υποστηρίζει τον Χάφταρ. Στη συνέχεια, υπάρχει η Ρωσία, παρά την επέκταση της υποστήριξης προς τον Χάφταρ, εξακολουθεί να αναλαμβάνει έναν διφορούμενο ρόλο στην αναμέτρηση.
Μετά τη σύναψη συμφωνίας οριοθέτησης με την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) της Λιβύης στην Τρίπολη τον περασμένο μήνα, ο Ερντογάν δεσμεύεται τώρα να αποστείλει εκστρατευτική δύναμη για να αποκρούσει την επίθεση του Χάφταρ κατά της πρωτεύουσας της Λιβύης.
Η Τουρκία και το Ισραήλ αντιμετωπίζουν επίσης προβλήματα. Το τουρκικό πολεμικό πλοίο συνόδευσε ένα ισραηλινό ερευνητικό σκάφος που διερευνούσε για πετρέλαιο και φυσικό αέριο με άδεια από τις κυπριακές αρχές μακριά από το νησί. Σε αντάλλαγμα, ένας ισραηλινό μαχητικό της Πολεμικής Αεροπορίας έκανε υπερπτήσεις πάνω από ένα τουρκικό πλοίο γεώτρησης. Η Τουρκία έστειλε ένα drone στη βόρεια Κύπρο [ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ] με εντολή να προφυλάξει τα Γιαβούζ και Φατίχ, τα δύο πλοία της που ψάχνουν για υδρογονάνθρακες. Η Τουρκία φαίνεται να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας βίαιης αναμέτρησης είτε στην Κύπρο είτε στη Λιβύη, ή και τα δύο.
Το Brinkmanship [τακτική να οδηγείς τα πράγματα στα άκρα για την επίτευξη κερδών] μπορεί ή όχι να αποφέρει οφέλη στον Ερντογάν, αλλά υπάρχει σίγουρα ένας παίκτης που είναι πιθανό να κερδίσει πόντους από την επικείμενη κρίση: η Ρωσία.
Οι περισσότεροι παρατηρητές φαίνεται να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως μέρος ενός από τα ανταγωνιστικά μπλοκ στην ανατολική Μεσόγειο. Έχει μακροχρόνιους δεσμούς με τους Ελληνοκύπριους, είναι φιλική με το Ισραήλ και έχει δει τις πωλήσεις όπλων στην Αίγυπτο να ανεβαίνουν αφού ο Abdel Fattah al-Sisi κατέλαβε την εξουσία με ένα πραξικόπημα το 2013. Οι Ρώσοι μισθοφόροι αγωνίζονται επίσης στο πλευρό του Χαφτάρ. Ο Ερντογάν τόνισε την παρουσία της Wagner, της διαβόητης ιδιωτικής στρατιωτικής επιχείρησης με επικεφαλής τον επιχειρηματία του Κρεμλίνου, Yevgeny Prigozhin, ως δικαιολογία γιατί και αυτός πρέπει να στείλει στρατεύματα.
Με άλλα λόγια, η Ρωσία φαίνεται να είναι κλειδωμένη στο ίδιο όλα ή τίποτα παιχνίδι με τους Τούρκους. Η απώλεια του Ερντογάν είναι το κέρδος του Πούτιν και αντίστροφα. Για να βγει στην κορυφή, αυτή η γραμμή σκέψης προτείνει, η Ρωσία να ωθήσει την Τουρκία πίσω στη γωνιά της.
Μια τέτοια ανάγνωση της ρωσικής πολιτικής κάνει πολλά πράγματα λανθασμένα.
Πρώτον, παρά τις συνδέσεις της με τον Sisi και τον Haftar, η Ρωσία αντισταθμίζει τα στοιχήματά της στη Λιβύη. Όπως υποστήριξε ο εμπειρογνώμονας της Ρωσικής Μέσης Ανατολής, Kirill Semenov, οι μεγάλες ρωσικές εταιρείες ενέργειας δραστηριοποιούνται επιτυχώς με το GNA στην Τρίπολη. Έχοντας τη Wagner και όχι τον ρωσικό στρατό, να βοηθά τον Haftar, δίνει στη Μόσχα ένα βαθμό ευελιξίας. Σε κάθε περίπτωση, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος της υποστήριξης στον Χαφτάρ. Μια ρωσική παρέμβαση στην κλίμακα της Συρίας είναι εξαιρετικά απίθανη, ειδικά εάν η Τουρκία έρθει να βοηθήσει τον εμπλεκόμενο πρωθυπουργό της GNA, Fayez al-Sarraj.
Δεύτερον, το προτιμώμενο αποτέλεσμα της Ρωσίας είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα είδος διευθέτησης μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων μερών, το οποίο θα της επιτρέψει να εκμεταλλευτεί τις εμπορικές ευκαιρίες και να παίξει τον ειρηνοποιό, όπως συμβαίνει στη Συρία. Μια διαμάχη ανοιχτού τύπου με την Τουρκία δεν εξυπηρετεί κανένα ρωσικό ενδιαφέρον.
Με παρόμοιο τρόπο, η Ρωσία δεν ήταν ιδιαίτερα λαλίστατη για τις διαφορές γύρω από την Κύπρο. Το υπάρχον status quo ταιριάζει καλά στη Μόσχα. Οι σχέσεις της Τουρκίας με συμμάχους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δηλητηριάζονται, αφήνοντας τον Ερντογάν πιο εξαρτημένο από τους νέους φίλους του στη Μόσχα. Η επανένωση του νησιού, που μπορεί να συνεπάγεται την κατοχή του ΝΑΤΟ ως εγγυητή για την ασφάλειά του, δε φαίνεται στον ορίζοντα. Οι συγκρούσεις συνεχίζουν να εμποδίζουν την ανατολική Μεσόγειο να φθάσει στις ευρωπαϊκές αγορές και να ανταγωνιστεί τις ρωσικές παραδόσεις αγωγών.
Παρά το αυξανόμενο προφίλ της στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο, η Ρωσία δεν έχει ούτε τα μέσα ούτε τη βούληση να είναι αστυνομικός της περιοχής. Οι στόχοι της είναι πολύ πιο περιορισμένοι και, ως επί το πλείστον, εφικτοί. Οι Ρώσοι κερδίζουν από τη σύνδεση με σχεδόν όλους σε μια ασταθή γειτονιά.
Ο Ερντογάν πρόκειται να αποδείξει αυτό το σημείο, και πάλι. Εάν η σημερινή του σκληρή τακτική προκαλέσει ένα χτύπημα, θα μπορούσε πάντα να στραφεί προς τον Πούτιν για βοήθεια. Ο Ρώσος πρόεδρος θα εισέλθει στη σκηνή ως εξουσιαστής και διαπραγματευτής. Οι δύο ηγέτες άλλωστε πραγματοποίησαν δύο τηλεφωνήματα σχετικά με τη Λιβύη στις 11 Δεκεμβρίου και 17 Δεκεμβρίου. Η συνεργασία με τη Ρωσία είναι το καλύτερο στοίχημα της Τουρκίας να αποφύγει την περικύκλωση.