Η Ιστορία είναι γενναιόδωρη στους λεβέντες και ο λαός αμείλικτος στους λιγόψυχους. Αν πράγματι, ο Ερντογάν –μετά απ’ όλα αυτά που έχει προκαλέσει- είναι αυτός που ζήτησε την «επίσημη συνάντηση» με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, σήμερα στο Λονδίνο τότε μου μυρίζει νέο «τελεσίγραφο» υποταγής στα σχέδια του, αλλά Γκράτσι (το 1940).
Του Κώστα Βουλγαράκη
υποναυάρχου ε.α.
Η απάντηση είναι μία και μόνη. Είναι αδιανόητη οποιαδήποτε άλλη κουβέντα! Πρώτα οι Τούρκοι να επανέλθουν στη διεθνή νομιμότητα, να ξανασυναντηθούν με την κοινή λογική, να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να σεβαστούν την υπογραφή τους και τις υποχρεώσεις τους και μετά συζητάμε.
Και γιατί να μη συζητήσουμε αν ξέρουμε τι θέλουμε, αν ξέρουμε τα όρια μας και αν μπορούμε να καθόμαστε στο τραπέζι, υπό ίσοις όροις; Αν είσαι αποφασισμένος –και το δείχνεις- (και το δείχνεις λέω, γαμώ το), τότε δεν φοβάσαι τίποτα-τίποτα-τίποτα, έστω κι αν είσαι μικρότερος, φτωχότερος και πιο αδύναμος.
Στο τραπέζι αυτοί βάζουν λογική, λογική και εμείς, βάζουν μαξιμαλιστικές θέσεις, μαξιμαλιστικές θέσεις και εμείς, διεθνές δίκαιο αυτοί, διεθνές δίκαιο κι εμείς τσαμπουκά αυτοί, τσαμπουκά κι εμείς.
Ας μη γελιόμαστε!
Η λογική του «δεν μιλάμε διμερώς» είναι ακατανόητη για οποιονδήποτε στο εξωτερικό! Η απάντηση τους είναι μονότονη και εύλογη για τη λογική τους και δεν την κρύβουν, μας την λένε ευθέως και δημοσίως: «Μα πως θέλετε να συνεννοηθούμε εμείς με τους Τούρκους, όταν εσείς προηγουμένως δεν μπορείτε να συνομιλήσετε και να δείτε τι σας ενώνει και τι σας χωρίζει»;
Το ότι θα συζητήσουμε, δεν σημαίνει ότι ούτε διαπραγματευόμαστε, ούτε απεμπολούμε δικαιώματα μας, ούτε και υποκύπτουμε σε απειλές και πιέσεις ούτε και ότι νομιμοποιούμε καμιά παράλογη απαίτηση.
Το αντίθετο, με το να πούμε «συζητήσαμε και αυτά που θέτει η Τουρκία, είναι εκτός του διεθνούς δικαίου, εκτός των διεθνών συμβάσεως μας και αποτελούν παραβίαση της Εθνικής Κυριαρχίας μας», πιστεύω ότι εδραιώνει τη διεθνή νομική θέση μας, αλλά και τα ερείσματα μας, στις Συμμαχίες μας και στους Διεθνής Οργανισμούς.
Έχοντας (στρατιωτική) εμπειρία Ελληνο-Τουρκικών Κρίσεων, θεωρώ ότι πρώτη φορά βρισκόμαστε τόσο στριμωγμένοι και αυτό, μόνο λόγο ανατροπής της στρατιωτικής ισορροπίας και ισχύος, στο Αιγαίο.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά.
Τι μας χωρίζει απ’ το 1940;
Δικτάτορας, ξεδικτάτορας ο Μεταξάς, έκανε το καθήκον του.
Υμείς οι Δημοκράτες τώρα τι κάνουμε;