 |
| skeeze / pixabay |
[Αυθεντικός εκπρόσωπος και λειτουργός της παλαιάς και έντιμης αγγλο-σαξονικής δημοσιογραφίας, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς και της Ιντεπέντετ στην Μέση Ανατολή, συγγραφέας πέντε βιβλίων για την περιοχή, που τον αναδεικνύουν υπερασπιστή της αλήθειας και του δικαίου των λαών που δοκιμάζονται από τις ατέρμονες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ο Πάτρικ Κόκμπωρν, βαθύς μελετητής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, εκπέμπει με το παρόν άρθρο του πολύτιμα -πλην καθυστερημένα δυστυχώς- μηνύματα και σε εντεταλμένους πηδαλιούχους του ελλαδικού σκάφους, απελπιστικά πλέον δέσμιους, με τις παραισθησιογόνες συμμαχικές αυταπάτες τους, στην προδιαγεγραμμένη πορεία του μοιραίου εθνικού ναυαγίου στα βράχια της εκδικητικής πραγματικότητας]
Μετάφραση / Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Οι μέλλοντες ιστορικοί μπορεί να επιλέξουν το 2019 ως τον αποφασιστικό χρόνο στην παρακμή των ΗΠΑ και της Βρετανίας ως παγκόσμιων δυνάμεων. Φυσικά η Βρετανία άρχισε σε πολύ χαμηλότερο σκαλοπάτι της ιεραρχίας από τις ΗΠΑ, αλλά η κατεύθυνση της πορείας και για τις δύο είναι η ίδια.
Αυτή η γεωπολιτική ανατροπή έρχεται ακριβώς έναν αιώνα μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών, το1919, όταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία βρίσκονταν στο αποκορύφωμα της δύναμης τους να καθορίζουν την μοίρα των εθνών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές, με αυτοπεποίθηση, επαναχάραξαν τον χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και με ελάχιστη έγνοια για τις συνέπειες στους άλλους.
Όπως στις περισσότερες πολιτικές συμπτύξεις, η σημερινή των ΗΠΑ και της Βρετανίας μασκαρεύεται με πατριωτικούς κομπασμούς όπως «κάνουμε την Αμερική και πάλι Μεγάλη» η, με την έξοδο από την Ε.Ε. «Προς την Παγκόσμια Βρετανία».
Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η υποχώρησή τους από την ηγεμονία έγινε κατάδηλη φέτος όταν το Ιράν πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο μιαν συντριπτική επίθεση με ιπτάμενα ρομπότ και πυραύλους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας. Μολονότι επρόκειτο για μιαν απροκάλυπτη επίθεση εναντίον ενός σημαντικού συμμάχου των ΗΠΑ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε ότι δεν συνέφερε την Αμερική να προχωρήσει σε αντίποινα. Μπορεί να επιβάλλει το μέγιστο των οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν, αλλά κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον του.
Τον Οκτώβριο, ήταν η σειρά των Κούρδων της Συρίας να γίνουν τα επόμενα θύματα της νέας αμερικανικής ρεάλ-πολιτίκ, όταν ο Τραμπ έδωσε το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή στην Βόρειο Συρία. Παρά το γεγονός ότι πολέμησαν ηρωικά και έχασαν 10.000 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, ως σύμμαχοι των Αμερικανών, εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», οι Κούρδοι έπεσαν θύματα της προβλεπόμενης άμεσης εθνοκάθαρσης από τους Τούρκους.
Η τύχη των Σαουδαράβων και των Κούρδων μετέφερε ένα μήνυμα για τις μελλοντικές αμερικανικές ενέργειες στον κόσμο, που αγνοήθηκε από τα ΜΜΕ που λιθοβολούν τον Τραμπ. Καταγγέλλοντας την εξωτερική πολιτική του Τραμπ ως παράφρονα και ιδιοτελή, οι καθεστωτικοί κατήγοροί του σπάνια αντιλαμβάνονται ότι, με τον άγαρμπο τρόπο τους, οι κινήσεις του Προέδρου πραγματικά αντανακλούν μιαν αλλαγμένη παγκόσμια τάξη, στην οποία οι ΗΠΑ έχουν χάσει την παλιά τους κυριαρχική θέση. Μπορεί να είναι βάναυσες, χαοτικές, ακόμη και δόλιες οι εξωτερικές πολιτικές επιχειρήσεις του Τραμπ, αλλά συχνά έχουν ένα πυρήνα ρεαλισμού, είτε είναι σε σχέση με την Νότιο Κορέα, την Σαουδική Αραβία, την Συρία ή την Ουκρανία.
Οι λεγόμενοι «εχέφρονες» ("grown-ups"), συνήθως στρατιωτικοί ή διπλωματικοί γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον, που περιφρουρούν τα φέουδά τους και απεχθάνονται τον Τραμπ, προτείνουν συχνά εναλλακτικές λύσεις στην Μέση Ανατολή ή στην Ουκρανία που συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο πυροδότησης πολέμων που ο Τραμπ δεν θέλει, η που οι ΗΠΑ δεν μπορούν εύκολα να κερδίσουν.
Κανένας από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ, που συγκεντρώθηκαν προ ημερών στο ξενοδοχείο τους στο Watford της Αγγλίας, φάνηκε να αποστήθισε τα διδάγματα των αμερικανικών στρατιωτικών αποτυχιών στην Μέση Ανατολή από τότε που ο Μπιλ Κλίντον επενέβη τόσο καταστροφικά στην Σομαλία το 1993 – σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται ακόμη. Ο Τραμπ ωστόσο, μπορεί να μην ξέρει πολλά για την μισή ντουζίνα πολέμους που μαίνονται τώρα στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική, βλέπει όμως ότι αυτοί οι πόλεμοι είναι «θαλασσώματα» και «χωρίς τελειωμό» και ότι η Αμερική καλά θα έκανε να είχε μείνει μακριά.
Είναι σημαντικό ότι και ο Μπάρακ Ομπάμα είχε επίσης αναγνωρίσει την άμπωτη της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας και προσπάθησε να ανακόψει –όχι πάντα με επιτυχία- τον ενθουσιασμό για στρατιωτική δράση εντός και εκτός της κυβέρνησής του στην Ουάσιγκτον. Ερχόμενοι από διαφορετικούς δρόμους, τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Τραμπ αντιλήφθηκαν ότι η εποχή όπου οι ΗΠΑ ήσαν η μοναδική υπερδύναμη και μπορούσε να επιβάλει σίγουρα την θέλησή της έχει πλέον τελειώσει.
Ο Τραμπ θα μπορούσε εύκολα να πάει σε πόλεμο με το Ιράν, μετά από μια σειρά επιθέσεων του Ιράν στον Περσικό Κόλπο στην διάρκεια του καλοκαιριού, που κορυφώθηκαν με την επίθεση με αεροπλάνα-ρομπότ και πυραύλους κατά της Σαουδικής βιομηχανίας πετρελαίου. Πολύ λογικά αποφάσισε να μη ανταποδώσει το πλήγμα, δείχνοντας τα νέα όρια της προθυμίας και ικανότητας της Αμερικής να υπερασπισθεί τους συμμάχους της.
Οι ΗΠΑ έχασαν ισχύ, αλλά πάντως έχουν να χάσουν πολύ περισσότερη από την Βρετανία, η οποία υπέστη μια πολύ πιο απότομη πτώση της δυνητικής διεθνούς επιρροής της το 2019. Αυτό σχετίζεται απόλυτα με την τελική επιβεβαίωση της επερχόμενης εξόδου της από την Ε.Ε. Επιστεύετο ότι λόγω της χρονικής διάρκειας και της πολύπλοκης διαδικασίας της μεταβατικής περιόδου, η Βρετανία θα έμενε ακόμη στην ΕΕ για κάμποσο καιρό. Aλλά η επίσημη πράξη της αποχώρησης από την ΕΕ θα έχει έναν τεράστιο αντίκτυπο και αμέσως θα περιορίσει την επιρροή της Βρετανίας στον κόσμο.
Και αυτό εν μέρει επειδή ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει το Brexit ως μιαν αυτοκαταστροφική τρέλα, δοθέντος ότι το 45% των βρετανικών εξαγωγών επήγαν το 2018 στις χώρες της ΕΕ, έναντι του 18% που εξάχθηκε στις ΗΠΑ. Ξαφνικά η χώρα θα βρεθεί χωρίς συμμάχους για πρώτη φορά σε περισσότερα από 200 χρόνια. Οι ιστορικοί λένε ότι η τελευταία τέτοια περίπτωση ήταν σε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους.
Οι υποστηρικτές του Brexit, που ενθουσιάζονται με το όραμα της «Παγκόσμιας Βρετανίας» εθελοτυφλούν στην πραγματική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ, όπως αποκαλύπτεται από την συμφωνία αποχώρησης. Θα πρέπει να ήταν φανερό ότι οι Βρετανοί διαπραγματευτές δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους όρους που επεδίωκαν επειδή οι διαπραγματευτές των Βρυξελλών κρατούσαν όλα τα δυνατά χαρτιά.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει: Υπάρχει κάτι γελοίο στην θριαμβολογία του Μπόρις Τζόνσον ότι ξανάνοιξε την συμφωνία αποχώρησης, όταν το κατόρθωσε μόνο όταν δέχτηκε την αρχική πρόταση της ΕΕ για τελωνειακά σύνορα μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και της Βρετανίας.
Η Βρετανία θα λασπώσει σε μια κρίση Brexit του ενός ή του άλλου είδους για το ορατό μέλλον, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια νέα σχέση με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, που και οι δύο είναι ισχυρότερες και ικανότερες από αυτήν να επιβάλουν την θέλησή τους.
Οι εκλογές είναι το σημείο της μη επιστροφής για την Βρετανία στην παρούσα φάση της παρακμής της. Θα μπορούσε να σωθεί από μιαν εθελούσια και αυτοκαταστροφική απομόνωση με μιαν ισχυρότερη συμμαχία με την Αμερική του Τραμπ; Οποιοσδήποτε προσβλέπει σε μιαν αμερικανική διάσωση θα πρέπει να καταλάβει ότι, για λόγους διαφορετικούς από της Βρετανίας, οι ΗΠΑ βρίσκονται επίσης σε παρακμή. Και θυμηθείτε τι μόλις έγινε με τους Σαουδάραβες και τους Κούρδους της Συρίας.
Μετάφραση / Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Οι μέλλοντες ιστορικοί μπορεί να επιλέξουν το 2019 ως τον αποφασιστικό χρόνο στην παρακμή των ΗΠΑ και της Βρετανίας ως παγκόσμιων δυνάμεων. Φυσικά η Βρετανία άρχισε σε πολύ χαμηλότερο σκαλοπάτι της ιεραρχίας από τις ΗΠΑ, αλλά η κατεύθυνση της πορείας και για τις δύο είναι η ίδια.
Αυτή η γεωπολιτική ανατροπή έρχεται ακριβώς έναν αιώνα μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών, το1919, όταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία βρίσκονταν στο αποκορύφωμα της δύναμης τους να καθορίζουν την μοίρα των εθνών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές, με αυτοπεποίθηση, επαναχάραξαν τον χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και με ελάχιστη έγνοια για τις συνέπειες στους άλλους.
Όπως στις περισσότερες πολιτικές συμπτύξεις, η σημερινή των ΗΠΑ και της Βρετανίας μασκαρεύεται με πατριωτικούς κομπασμούς όπως «κάνουμε την Αμερική και πάλι Μεγάλη» η, με την έξοδο από την Ε.Ε. «Προς την Παγκόσμια Βρετανία».
Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η υποχώρησή τους από την ηγεμονία έγινε κατάδηλη φέτος όταν το Ιράν πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο μιαν συντριπτική επίθεση με ιπτάμενα ρομπότ και πυραύλους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας. Μολονότι επρόκειτο για μιαν απροκάλυπτη επίθεση εναντίον ενός σημαντικού συμμάχου των ΗΠΑ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε ότι δεν συνέφερε την Αμερική να προχωρήσει σε αντίποινα. Μπορεί να επιβάλλει το μέγιστο των οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν, αλλά κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον του.
Τον Οκτώβριο, ήταν η σειρά των Κούρδων της Συρίας να γίνουν τα επόμενα θύματα της νέας αμερικανικής ρεάλ-πολιτίκ, όταν ο Τραμπ έδωσε το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή στην Βόρειο Συρία. Παρά το γεγονός ότι πολέμησαν ηρωικά και έχασαν 10.000 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, ως σύμμαχοι των Αμερικανών, εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», οι Κούρδοι έπεσαν θύματα της προβλεπόμενης άμεσης εθνοκάθαρσης από τους Τούρκους.
Η τύχη των Σαουδαράβων και των Κούρδων μετέφερε ένα μήνυμα για τις μελλοντικές αμερικανικές ενέργειες στον κόσμο, που αγνοήθηκε από τα ΜΜΕ που λιθοβολούν τον Τραμπ. Καταγγέλλοντας την εξωτερική πολιτική του Τραμπ ως παράφρονα και ιδιοτελή, οι καθεστωτικοί κατήγοροί του σπάνια αντιλαμβάνονται ότι, με τον άγαρμπο τρόπο τους, οι κινήσεις του Προέδρου πραγματικά αντανακλούν μιαν αλλαγμένη παγκόσμια τάξη, στην οποία οι ΗΠΑ έχουν χάσει την παλιά τους κυριαρχική θέση. Μπορεί να είναι βάναυσες, χαοτικές, ακόμη και δόλιες οι εξωτερικές πολιτικές επιχειρήσεις του Τραμπ, αλλά συχνά έχουν ένα πυρήνα ρεαλισμού, είτε είναι σε σχέση με την Νότιο Κορέα, την Σαουδική Αραβία, την Συρία ή την Ουκρανία.
Οι λεγόμενοι «εχέφρονες» ("grown-ups"), συνήθως στρατιωτικοί ή διπλωματικοί γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον, που περιφρουρούν τα φέουδά τους και απεχθάνονται τον Τραμπ, προτείνουν συχνά εναλλακτικές λύσεις στην Μέση Ανατολή ή στην Ουκρανία που συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο πυροδότησης πολέμων που ο Τραμπ δεν θέλει, η που οι ΗΠΑ δεν μπορούν εύκολα να κερδίσουν.
Κανένας από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ, που συγκεντρώθηκαν προ ημερών στο ξενοδοχείο τους στο Watford της Αγγλίας, φάνηκε να αποστήθισε τα διδάγματα των αμερικανικών στρατιωτικών αποτυχιών στην Μέση Ανατολή από τότε που ο Μπιλ Κλίντον επενέβη τόσο καταστροφικά στην Σομαλία το 1993 – σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται ακόμη. Ο Τραμπ ωστόσο, μπορεί να μην ξέρει πολλά για την μισή ντουζίνα πολέμους που μαίνονται τώρα στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική, βλέπει όμως ότι αυτοί οι πόλεμοι είναι «θαλασσώματα» και «χωρίς τελειωμό» και ότι η Αμερική καλά θα έκανε να είχε μείνει μακριά.
Είναι σημαντικό ότι και ο Μπάρακ Ομπάμα είχε επίσης αναγνωρίσει την άμπωτη της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας και προσπάθησε να ανακόψει –όχι πάντα με επιτυχία- τον ενθουσιασμό για στρατιωτική δράση εντός και εκτός της κυβέρνησής του στην Ουάσιγκτον. Ερχόμενοι από διαφορετικούς δρόμους, τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Τραμπ αντιλήφθηκαν ότι η εποχή όπου οι ΗΠΑ ήσαν η μοναδική υπερδύναμη και μπορούσε να επιβάλει σίγουρα την θέλησή της έχει πλέον τελειώσει.
Ο Τραμπ θα μπορούσε εύκολα να πάει σε πόλεμο με το Ιράν, μετά από μια σειρά επιθέσεων του Ιράν στον Περσικό Κόλπο στην διάρκεια του καλοκαιριού, που κορυφώθηκαν με την επίθεση με αεροπλάνα-ρομπότ και πυραύλους κατά της Σαουδικής βιομηχανίας πετρελαίου. Πολύ λογικά αποφάσισε να μη ανταποδώσει το πλήγμα, δείχνοντας τα νέα όρια της προθυμίας και ικανότητας της Αμερικής να υπερασπισθεί τους συμμάχους της.
Οι ΗΠΑ έχασαν ισχύ, αλλά πάντως έχουν να χάσουν πολύ περισσότερη από την Βρετανία, η οποία υπέστη μια πολύ πιο απότομη πτώση της δυνητικής διεθνούς επιρροής της το 2019. Αυτό σχετίζεται απόλυτα με την τελική επιβεβαίωση της επερχόμενης εξόδου της από την Ε.Ε. Επιστεύετο ότι λόγω της χρονικής διάρκειας και της πολύπλοκης διαδικασίας της μεταβατικής περιόδου, η Βρετανία θα έμενε ακόμη στην ΕΕ για κάμποσο καιρό. Aλλά η επίσημη πράξη της αποχώρησης από την ΕΕ θα έχει έναν τεράστιο αντίκτυπο και αμέσως θα περιορίσει την επιρροή της Βρετανίας στον κόσμο.
Και αυτό εν μέρει επειδή ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει το Brexit ως μιαν αυτοκαταστροφική τρέλα, δοθέντος ότι το 45% των βρετανικών εξαγωγών επήγαν το 2018 στις χώρες της ΕΕ, έναντι του 18% που εξάχθηκε στις ΗΠΑ. Ξαφνικά η χώρα θα βρεθεί χωρίς συμμάχους για πρώτη φορά σε περισσότερα από 200 χρόνια. Οι ιστορικοί λένε ότι η τελευταία τέτοια περίπτωση ήταν σε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους.
Οι υποστηρικτές του Brexit, που ενθουσιάζονται με το όραμα της «Παγκόσμιας Βρετανίας» εθελοτυφλούν στην πραγματική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ, όπως αποκαλύπτεται από την συμφωνία αποχώρησης. Θα πρέπει να ήταν φανερό ότι οι Βρετανοί διαπραγματευτές δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους όρους που επεδίωκαν επειδή οι διαπραγματευτές των Βρυξελλών κρατούσαν όλα τα δυνατά χαρτιά.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει: Υπάρχει κάτι γελοίο στην θριαμβολογία του Μπόρις Τζόνσον ότι ξανάνοιξε την συμφωνία αποχώρησης, όταν το κατόρθωσε μόνο όταν δέχτηκε την αρχική πρόταση της ΕΕ για τελωνειακά σύνορα μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και της Βρετανίας.
Η Βρετανία θα λασπώσει σε μια κρίση Brexit του ενός ή του άλλου είδους για το ορατό μέλλον, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια νέα σχέση με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, που και οι δύο είναι ισχυρότερες και ικανότερες από αυτήν να επιβάλουν την θέλησή τους.
Οι εκλογές είναι το σημείο της μη επιστροφής για την Βρετανία στην παρούσα φάση της παρακμής της. Θα μπορούσε να σωθεί από μιαν εθελούσια και αυτοκαταστροφική απομόνωση με μιαν ισχυρότερη συμμαχία με την Αμερική του Τραμπ; Οποιοσδήποτε προσβλέπει σε μιαν αμερικανική διάσωση θα πρέπει να καταλάβει ότι, για λόγους διαφορετικούς από της Βρετανίας, οι ΗΠΑ βρίσκονται επίσης σε παρακμή. Και θυμηθείτε τι μόλις έγινε με τους Σαουδάραβες και τους Κούρδους της Συρίας.