Καλοκαίρι του 1999. Ο κυρ Βασίλης, όπως αναφερόμασταν τότε στον κ. Δανιήλ είχε φύγει από την ομάδα μετά από μια χαμένη χρονιά και έχοντας χάσει την πρόκριση στους 8 του Champions League σε 18 παγωμένα λεπτά στο Κίεβο. Το καλοκαίρι στην ομάδα έγιναν τότε σημαντικές μεταγραφές.
Του Στρατή Μαζίδη
Ολιβάρεζ, Γκαλέτο, Πφλίπσεν, ο σπουδαίος Ρενέ Χένρικσεν. Ωστόσο η ομάδα χρειαζόταν έναν άνθρωπο να μπορεί να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Αυτό ήταν το πρόβλημα που είχε προκύψει μέσα στη χρονιά. Κι άρχισαν τα ονόματα.
Συντονισμένοι τότε όλοι εμείς οι νεολαίοι στον ΣΠΟΡ ΦΜ να ακούμε κάθε μια ώρα τις αθλητικές ειδήσεις. Ξεκινήσαμε με τον Σταν Κόλιμορ που επρόκειτο να φύγει από τη Λίβερπουλ, δεν έγινε τίποτε. Πιάσαμε τον Στεφάν Σαπουϊζά της Ντόρτμουντ, δεν έγινε τίποτε. Μας είπαν για τον Γιούρι Τζοργκαέφ της Μονακό, δεν έγινε τίποτε. Και μετά από λίγο παροξυσμός! Σεργκέι Ρεμπρόφ, η αποκάλυψη εκείνης της χρονιάς με τον Σεβτσένκο. Και να τα ρεπορτάζ, και να τα ο Βαρδινογιάννης έχει άκρες στην Ουκρανία, και σήμερα κλείνει, και αύριο κλείνει αλλά αφού ακούσαμε κατά λάθος τότε ότι τον έκλεισε ο...Σταυρόπουλος στον Πανηλειακό, κατέληξε στην Τότεναμ.
Τελικά το βαρύ φορ που περιμέναμε, ήταν ο...Χέλγκι Σίγκουρντσον. Τόσο καλός φορ ώστε στον αγώνα με τη Λα Κορούνια στο ΟΑΚΑ κατάφερνε στο 1 μέτρο να στέλνει την μπάλα άουτ.
Γιατί τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά... Ίσως επειδή και το άκουσμα της κ. Σακελλαροπούλου ήταν ότι δεν περιμέναμε να ακούσουμε για μια θέση, διακοσμητική μεν, που όμως μια προσωπικότητα με διεθνή ακτινοβολία και κύρος θα μπορούσε να της προσδώσει τη χαμένη αίγλη και την αναγκαιότητα που χρειάζεται η Ελλάδα.
Όπως ο Σίγκουρντσον δεν μπορούσε στο ένα μέτρο να στείλει την μπάλα μέσα, ομοίως φοβάμαι ότι η επόμενη ΠτΔ δεν είναι αυτή που θα μπορεί πχ να πάρει στο τηλέφωνο έναν ξένο ομόλογό της (πχ Πούτιν, Ερντογάν) για να του πει κάτι στα ίσα και με θάρρος.