Όλα ξεκίνησαν από το τσιτάτο ότι η εκπαίδευση πρέπει να είναι μαθητοκεντρική. Ετσι έλεγε και η Διαμαντοπούλου για να πουλήσει λαϊκισμό στο πόπολο: "στο κέντρο ο μαθητής". Ο μαθητής ήξερε πριν του τα πούμε, είχε γεννηθεί αυτόφωτος, και εμείς έπρεπε να ξεκινάμε από τις γνώσεις του μαθητή και να χτίζουμε πάνω σε αυτές τις γνώσεις όλοι μαζί, με τρόπους ευχάριστους, παίζοντας, τραγουδώντας και έχοντας τις κοτσίδες ξέπλεκες στην τάξη, κοινώς χαζοβιολίζοντας.
Ελένη Παπαδοπούλου
Τα θρανία δεν έπρεπε να είναι σε διάταξη, αλλά ενωμένα σαν μεγάλο τραπέζι, λες και κάτσαμε να φάμε και ο ένας μαθητής να κοιτάζει τον άλλον, όχι τον δάσκαλο, γιατί κάνουμε και ομαδοσυνεργατική, δηλαδή χανουμε πενήντα ώρες μάθημα για να κάνουμε όλοι μαζί δραστηριότητες για χαζούς, αντί να καθόμαστε να λύσουμε καμιά άσκηση και να βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί.
Αλλά ακολουθούμε τον στρουκτουραλισμό που χτίζουμε είπαμε την γνώση, δεν την προσφέρουμε μασημένη τροφή, την ανακαλύπτουμε όλοι μαζί, με τον μαθητή που ξέρει, τί να ξέρει τώρα ο δάσκαλος και τέτοια.
Συγχρόνως ο καθηγητής που δεν τον προσέχει κανείς, γιατί είπαμε είμαστε μαθητοκεντρικοί, πρέπει να εφαρμόζει τη διαφοροποιημένη διδασκαλία, δηλαδή στα 40 λεπτά που έχει μάθημα άλλα θα δίνει στο ένα παιδί με πρόβλημα, άλλα στο άλλο που έχει μείνει πιο πίσω, άλλα σε αυτό που είναι ακουστικός τύπος, άλλα στον οπτικό τύπο, άλλα σε αυτόν που δε μιλάει γρι ελληνικά, άλλα στον καλό μαθητή και άλλα σε αυτόν που δεν ξέρει ούτε να διαβάζει. Αυτό λέγεται διαφοροποιημένη διδασκαλία και το υπουργείο μας κάνει σεμινάρια να την μάθουμε. Ήταν που ήταν διαλυμένη τάξη να την αποτελειώσουμε. Ότι κάποιοι συνάδελφοι θα το κάνουν και μετά δικαίως οι γονείς θα λένε δεν γίνεται μάθημα είναι βέβαιο.
Σε όσους κάνουν φασαρία η νέα παιδαγωγική λέει ότι πρέπει να συζητάμε με το παιδί, οπότε στα 40 λεπτά που έχει για να κάνει ο δάσκαλος τον Χατζαβιάτη θα πρέπει να συζητήσει κιόλας με το παιδί που αντιμετωπίζει διάφορα ζητήματα κι αν δεν του φτάνουν να φάει και το διάλειμμα του, δεν χρειάζεται ο δάσκαλος διάλειμμα, σιγά τί κάνει, μήπως κάνει και μάθημα, μήπως και ο ταραξίας-οι ταραξίες ηρεμήσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι χειρότεροι δάσκαλοι είναι αυτοί με τις νέες παιδαγωγικές και οι καλύτεροι αυτοί που μαθαίνουν τα παιδιά όπως έμαθαν όλες οι γενιές μέσα στους αιώνες, παραδοσιακά, τετράδιο, βιβλίο, μολυβάκι, ασκήσεις, αυστηρότητα, εξέταση. Κανονικά δεν θα έπρεπε να τα λέω, θα έπρεπε να λέω κι εγώ ουάου τί φοβερό να μαθαίνεις παίζοντας, αλλά επειδή κάνω αυτή τη δουλειά πάρα πολλά χρόνια και το μόνο που μαθαίνεις παίζοντας είναι το τάβλι και τα συναφή, προτιμώ να είμαι ειλικρινής με τους ανθρώπους και να σας πω ότι το μαθητοκεντρικό εψόφησε.