Ντροπή; Ποιος τελικά ντρέπεται σε τούτη τη χώρα; Η κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Ντρέπεται η αντιπολίτευση; Όχι βέβαια. Αγώνας δρόμου αδιαντροπιάς γίνεται στο πολιτικό προσκήνιο, με την πολιτική ευθύνη να εμφανίζεται μετέωρη ανάμεσα των συγκυριών, εύγλωττων επιχειρηματικών συμφερόντων, μιας ομάδας οικονομικών παραγόντων με "πήλινα πόδια", μ' ένα πολιτικό προσωπικό άβουλο και ανίκανο στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων, που προσδίδουν νέες διαστάσεις στο κοινωνικό δράμα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι πολιτικοί της συμφοράς του τόπου τούτου δεν ντρέπονται. Ενεργοί και μη. Αυτοί που δραστηροποιούνται στο πολιτικό πεδίο κι όσοι σιωπούν για να μην απωλέσουν κεκτημένα και προνόμια, που πλουσιοπάροχα τους παρέχει το σαπρόφυτο πολιτικό σύστημα. Χρειάζεται υπόβαθρο ψυχικό ή ντροπή. Δεν ντρέπεται κανείς επειδή κάνει ντροπής πράγματα, αλλά επειδή έχει μέσα του την αρετή της ντροπής!
Από ποιους στο χώρο της πολιτικής ζητούμε ντροπή που αποτελεί μάλιστα έννοια ταυτόσημη με την ευαισθησία; Από όλους αυτούς τους οσφυοκάμπτες που από τις πολλές επικύψεις στα εγχώρια και ξένα συμφέροντα, παρουσιάζουν μόνιμη κατάσταση "λουμπάγκο" ή εντάσσονται στη διαιοδοσία της ψυχιατρικής για λόγους ευεξήγητους;
Όλοι αυτοί που με αστοχίες και ανίερες συμμαχίες με εγχώριους ολιγάρχες, κατά βάση απαίδευτους και αδηφάγους, πέρασαν απ' όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και...χειρουργήθηκαν συναισθηματικά και ψυχικά; Σκοπός; Η δημιουργία ενός αντιανθρώπινου πειράματος με δημοκρατικές αποφύσεις, ιδεολογικές προρρήσεις και ανικανότητας έως γελοιότητας προσφύσεις.
Ένας εσμός ντόμπερμαν πολιτικών και επιχειρηματιών, που σε κάποιο σφύριγμα υπερήχων είναι έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν, ενώ σε νορμάλ κατάσταση και με δέλεαρ την εξουσία και το ασύδοτο κέρδος, είναι προγραμματισμένα να μας ταλαιπωρούν...
Ένα "πόλεμο" συμφερόντων βιώνουμε εσχάτως με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα και την "βλακώδη" αντίδραση της κυβέρνησης, οδηγώντας όσους αρέσκονται ή εθίστηκαν στην "προβατοποιημένη λογική" σε ακραίες εκδηλώσεις και σε διχαστικές αντιδράσεις, σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, ανεξαρτήτως των προπαγανδιστικών μηχανισμών που αποπροσανατολίζουν τους πολίτες.
Πολιτικοί και επιχειρηματίες, αδίστακτοι και δοξοφάγοι, απολαμβάνουν εν εκστάσει ευρισκόμενοι το "οργουέλειο όνειρο" της εξουσίας. Παγιδευμένοι και αυτοπαγιδευμένοι από κακή εκτίμηση της συγκυρίας, από υπεροψία και αδηφαγία για εξουσία και κέρδος, από αναπροσάρμοστες υποδείξεις παρακοιμώμενων, από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρίσκεται ή σε κάποια αδρανοποίηση της κρίσης και της εθνικής ευθύνης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων, οπότε χάνεται τελικά ο έλεγχος και χωρίς στοιχειώδη ντροπή εκτρέπονται.
Οι αδιάντροποι της πολιτικής με τους αδίστακτους ολιγάρχες ασχολούνται με τη ποδοσφαιρική βαρβαρότητα και αθλιότητα, που οι ίδιοι προκαλούν, ενώ τα εθνικά μας θέματα τραβούν το μοιραίο δρόμο τους. Και κανένας τελικά δεν υποχρεώνεται να απαντήσει σε κανέναν, ούτε να απολογηθεί ενώπιον του έθνους.
Το αποτέλεσμα; Οι μισοί για τους άλλους μισούς είναι απατεώνες, ακόμη και προδότες ή μειοδότες. Δηλαδή το μόνο πλέον προνόμιο των Ελλήνων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους απατεώνα ή μειοδότη. Και μάλιστα χωρίς το συναίσθημα της κοινωνικής ντροπής
Γινόμαστε θεατές ενός πολιτικού και επιχειρηματικού χουλιγκανισμού, με την έλλειψη της ντροπής να υπονομεύει και να ναρκοθετεί τα πάντα. Με το ψεύδος να προάγεται σε αλήθεια. Και με την χωρίς ντροπή πολιτική και την χωρίς ντροπή κοινωνική ανοχή, να πληθαίνουν και να μαζοποιούνται οι ήδη αποβλακωμένοι και να επέρχεται η πλήρης αναστροφή. Να θεωρείται το ψεύδος, αλήθεια. Και η κοινωνία να μετατρέπεται σε "τσιμέντινη" ή "γύψινη" ή "αναπολητική" παλαιών καλών εποχών...
Μια δημοκρατία εξαθλιωμένη. Αυτή είναι η δημοκρατία μας.