Η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλο φτάνει στο τέλος της. Δυστυχώς για αυτόν, όλα δείχνουν πως για την ώρα δε θα υπάρξει δεύτερη. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αυτό συμβαίνει με ανάποδες κυβερνήσεις. Δηλαδή τον ανέδειξε μια κυβέρνηση ενός αντίπαλου κόμματος της ΝΔ, ενώ η κυβέρνηση του δικού του χώρου, τον αποκαθηλώνει.
Του Στρατή Μαζίδη
Μήνες τώρα συντηρείται ένα κλίμα προεδρολογίας. Δίχως όμως ιδιαίτερη αξία αφού πρόκειται για ένα θεσμό με ελάχιστες ουσιαστικές αρμοδιότητες. Το μόνο όπλο που είχε ο Πρόεδρος ήταν η παραίτησή του. Τώρα με το χαμήλωμα της απαραίτητης πλειοψηφίας για την εκλογή του, εξουδετερώνεται κι αυτό.
Ο κ. Παυλόπουλος είναι ο άνθρωπος που φερόταν σύμφωνα με δημοσιεύματα έτοιμος να παραιτηθεί το κρίσιμο καλοκαιρί του 2015 για να διατηρήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ήταν όμως απρόθυμος να πράξει το ίδιο προκειμένου να σώσει το όνομα της Μακεδονίας και να αποτρέψει την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Στα χρόνια των μνημονίων, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κατήντησε μια καρικατούρα. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε την ευκαιρία να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα. Είναι δε κάτι παραπάνω από βέβαιο πως αν είχε παραιτηθεί για τη Μακεδονία, θα αποκτούσε τέτοια δημοφιλία, ώστε κανείς δε θα τολμούσε να διανοηθεί από τη ΝΔ να μην τον ξαναπροτείνει.
Αλλά κι αυτό να μη συνέβαινε, θα είχε φύγει με το κεφάλι ψηλά. Τώρα αποχωρεί αποδοκιμαζόμενος από το ίδιο του το κόμμα μιας και τα έφερε η ζωή να γίνει αρχηγός του ο μόνος βουλευτής που το 2015 δεν τον ψήφισε έχοντάς τον κρίνει ως ανεπαρκή κατά τα επεισόδια του 2008.
Σε κάθε περίπτωση ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε τη δυνατότητα να καθορίσει τη μοίρα του. Και αυτό έκανε.