 |
| Sevgi001461 / pixabay |
Παλιοί
και νέοι συμμαχικοί δήθεν «στρατηγικοί» δεσμοί θα καταρρέουν με πάταγο,
υπό το βάρος της βουλιμικής νεοοθωμανικής ατζέντας. Οποιοδήποτε σχήμα
θα αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι θνησιγενές και ιδιαίτερα πεπερασμένο
σε ότι αφορά τα γενικότερα ωφελήματα που θα μπορούσε να αποδώσει.
Το κουβάρι μπερδεύεται, με ρυθμούς που είναι δύσκολο να αφομοιωθούν, κυρίως λόγω της πολυμετωπικής παρέμβασης που επιχειρεί η Τουρκία, όσο ξεδιπλώνει και κυρίως όσο επικαιροποιεί το περιεχόμενο της επιθετικής της στρατηγικής…
Η κυρίαρχη δυσκολία,
δεν οφείλεται σε αυτήν καθ’ εαυτή την κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας,
όσο οφείλεται κυρίως στα ασαφή έως και
εμμονικά μεθοδολογικά εργαλεία μέσα από τα οποία επιχειρείται να κατανοηθεί
η τουρκική στρατηγική, το πολυεπίπεδο της κλιμάκωσής της, και φυσικά ο
ιστορικός ρόλος τον οποίον διεκδικεί αλλά και η θέση στην οποία επιδιώκει να
πλασαριστεί η Τουρκία, στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
Πρόκειται για ένα
κρίσιμο ζήτημα, το οποίο συστηματικά υποβαθμίζεται,
άλλοτε από άγνοια, και άλλοτε εξ αιτίας μιας διαχρονικής σκοπιμότητας, που
συντηρεί άλλοθι, αναπαράγει
ψευδαισθήσεις και ανατροφοδοτεί μια επικίνδυνα
λαθεμένη ανάγνωση των πραγματικών δεδομένων και της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ευρύτερη γεωπολιτική
μας γειτονιά η οποία βρίσκεται σε πρωτοφανή ρευστότητα και σε διαρκή γεωστρατηγικό
μεταμορφισμό.
Και αυτό βεβαίως έχει την σημασία του, διότι όσο η σκοπούμενα λαθεμένη ανάγνωση, αποτελεί καταφύγιο της πολιτικής, της μιντιακής ελίτ καθώς και της ελίτ των «στρατευμένων» στρατηγιστών… Τόσο η πολιτική σκέψη εκτρέπεται από τους δομημένους κανόνες…
- Η δουλοπρέπεια επικαιροποιείται…
- Το έλλειμμα εθνικής στρατηγικής παγιώνεται…
Κρίσιμη παράμετρος για την ορθολογική αποτίμηση της κλιμακούμενης τουρκικής επιθετικότητας, είναι η στρατηγική της οριοθέτηση. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή διαδικασία, που για να είναι ουσιαστική θα πρέπει να... διεκπεραιώνεται μακριά και ΕΞΩ από εμμονικές σκοπιμότητες… Αυστηρά και ΜΕΣΑ στην κρισιμότητα του γεωπολιτικού χρόνου στον οποίον αφορά… Και σε συνάφεια ΠΛΗΡΗ με την γενικότερη γεωπολιτική διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη, και βεβαίως χωρίς να παραβλέπονται τα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά.
Και επειδή αυτή η αποτίμηση, δεν έχει απλά εγκυκλοπαιδική αξία, αλλά επηρεάζει και εν πολλοίς νομιμοποιεί άστοχους διπλωματικούς χειρισμούς και αμφιλεγόμενες πολιτικές αποφάσεις, οφείλουμε να είμαστε σαφείς όσο και κατηγορηματικοί με τα αυτονόητα.
- Πρώτον: Η Τουρκική εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται πρωτίστως από στρατηγική αυτοτέλεια. Αυτό σημαίνει πως τα στάνταρντς της προηγούμενης εικοσαετίας που την ήθελαν να λειτουργεί ως συμπληρωματική δρώσα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, σε περιφερειακούς ανταγωνισμούς και διενέξεις, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
- Δεύτερον: Η στρατηγική της αυτοτέλεια είναι απότοκος του ιστορικού γεωπολιτικού της ρόλου, στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα με τα ιδιότυπα πολυπολικά χαρακτηριστικά αλλά και με ισχυρούς περιφερειακούς δρώντες που διεκδικούν ρόλο και λόγο στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
- Τρίτον: Η διπλωματική και η επιχειρησιακή της διαχείριση, ξεδιπλώνονται στο πλαίσιο ενός ενιαίου και ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδιασμού, και είναι κατά κανόνα αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες.
Ωστόσο,
στο έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον, όπου τα πάντα τελούν υπό αναδιαμόρφωση, το επιθετικά διεκδικητικό πλαίσιο μέσα στο
οποίο ασκείται η Τουρκική εξωτερική πολιτική, ενεργοποιεί και ανταγωνιστικά
αντανακλαστικά, τόσο μεταξύ των παραδοσιακά ισχυρών δυνάμεων, όσο και
ανάμεσα στις ανερχόμενες περιφερειακές γεωπολιτικές οντότητες του πλανήτη.
Όλα τα παραπάνω, δεν συνιστούν απλά κάποιες μεθοδολογικές προσεγγίσεις, που διαφέρουν κατά τι από τις κυρίαρχες. Είναι κατά τη γνώμη μας η πεμπτουσία μιας αναγκαίας ανάγνωσης την οποία οφείλουμε να κάνουμε ως χώρα, έτσι ώστε…
- Να αποκωδικοποιήσουμε σωστά την φυσιογνωμία των κλιμακούμενων και των κυοφορούμενων εντάσεων…
- Να ανιχνεύσουμε επαρκώς και να αξιοποιήσουμε στοχευμένα τις πραγματικές δυνατότητες που ανακύπτουν μέσα σε ένα περιβάλλον σχέσεων ανταγωνισμού που τροφοδοτείται από την τουρκική πρακτική και που μπορεί να προσλαμβάνει ενίοτε ακόμη και καθαρά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Και κυρίως…
- Να συγκεκριμενοποιήσουμε επιτέλους ως χώρα, το περιεχόμενο ενός πλαισίου στόχων, μιας φαρέτρας εργαλείων, και μια μεθοδολογική αντίληψη για την πολιτική, την Διπλωματία και τις Διεθνείς σχέσεις, που θα μπορούσαν στο σύνολό τους να συναποτελέσουν την Εθνική μας στρατηγική.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας, δεν εξαντλείται πλέον στην
αδόκιμη ρητορική και στον εκφραστικό μαξιμαλισμό των Τούρκων αξιωματούχων. Επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει όλα όσα έθεσε
σε αμφισβητούμενο και γκρίζο καθεστώς κατά την διάρκεια της προηγούμενης
περιόδου, και με τις πρακτικές της τα
ενσωματώνει μεθοδικά σε ένα επιθετικό αφήγημα που προσλαμβάνει καθαρά και αδιαμφισβήτητα
στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Η διάχυση της επιθετικής της παρουσίας στην Βόρεια Αφρική, δεν συνιστά ανταγωνιστικό αντιπερισπασμό όπως κακώς σπεύδουν να ισχυριστούν οι στρατευμένοι στρατηγιστές του κατευνασμού, αλλά ζωτικό στοιχείο της Τουρκικής στρατηγικής που αντιστοιχίζεται ευθέως με το αφήγημα του «Εθνικού της Όρκου»…
Η εκτίμηση ότι αυτή η κλιμάκωση υλοποιείται σε συνεννόηση με τρίτη ισχυρή δύναμη (η οποία υπονοείται πως είναι οι ΗΠΑ) προκειμένου να διεμβολιστούν οι ανταγωνιστικές στρατηγικές παραδοσιακών κατά τα λοιπά συμμάχων, είναι μια αυθαίρετη εκτίμηση, που όταν θα κληθεί να ερμηνεύσει τα ορφανά διλήμματα της επόμενης μέρας, τότε απλά θα κοιτάζει αλλού, και θα πετά ως συνήθως την μπάλα στην εξέδρα.
Η Τουρκία, επιδιώκει, σχεδιάζει και προσπαθεί με συγκεκριμένους βηματισμούς, να υλοποιήσει την στρατηγική της απεξάρτηση από τα μοντέλα του παρελθόντος, και αυτό δεν έχει μονάχα και δεν έχει κυρίως διάσταση τεχνική. Αφορά πρωτίστως στον στρατηγικό της σχεδιασμό, στην διεκδίκηση ρόλου και λόγου για τις εξελίξεις τις επόμενης μέρας.
Από την άποψη αυτή, η σύγχρονη Τουρκία, δεν χρησιμοποιείται αλλά χρησιμοποιεί ακόμη και τα παραδοσιακά συμμαχικά μοντέλα, προκειμένου να προωθήσει τις στρατηγικές της επιδιώξεις, στο πλαίσιο ενός καθολικού ηγεμονικού σχεδιασμού.
Απλώνει τον τραχανά σε όλο το εύρος των ζωτικών της επιδιώξεων, και δεν διστάζει να προβάλει τις μαξιμαλιστικές της ονειρώξεις που φτάνουν μέχρι και τον έλεγχο της Ανταρκτικής. Όλος ο χώρος που ενσωματώνεται στο εύρος του ενδιαφέροντός της, εκλαμβάνεται ως ζωτικός χώρος προώθησης αυτών των επιδιώξεων, και στο σχεδιασμό των κρίσιμων ανατροπών τις οποίες επιχειρεί να δρομολογήσει, ο θρησκευτικός ηγεμονισμός τον οποίο διεκδικεί στο περιβάλλον του μουσουλμανικού κόσμου, κατέχει θέση πρωταγωνιστική. Και αυτό είναι μια ακόμη παράμετρος, δεικτική για τον βαθμό της επικινδυνότητάς της αλλά και των πραγματικών της προθέσεων στην αλόγιστη χρήση υβριδικών επιθετικών εργαλείων προς πάσαν κατεύθυνση.
Από την άλλη μεριά, η Ν.Α Μεσόγειος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται απλώς ως ένα πεδίο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται τα διεκδικητικά της τσαλίμια με αφορμή αποκλειστικά και μόνο την ενεργειακή μοιρασιά.
Για την μαξιμαλιστική Τουρκία, η Ν.Α Μεσόγειος, επιδιώκεται να καταστεί ένα μεγάλο απόλυτα ελεγχόμενο και σχετικά ασφαλές λιμάνι μιας ισχυρής αεροναυτικής δύναμης. Τέτοια επιδιώκει να είναι… Αυτή είναι η αντίληψή της… Και εναρμονίζεται απόλυτα με την λογική του imperium το οποίο επιχειρεί να χτίσει μεθοδικά.
Είναι καιρός λοιπόν να εγκαταλείψουμε τις αυταπάτες του «εξευμενισμού»… Των δήθεν «έξυπνων συμβιβασμών»… Και της τρισάθλιας λογικής της «συνδιαχείρισης»…
Η αντιμετώπιση ΑΥΤΗΣ της Τουρκίας, πρέπει να είναι εφάμιλλη της πρόκλησης. Και το εύρος αυτής της πρόκλησης, προσδιορίζεται από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του επιθετικού της οράματος, και όχι από τις αυταπάτες που συντηρούν οι στρατευμένοι συστημικοί στρατηγιστές και οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι.
Αυτή η Τουρκία, ΔΕΝ χωρά σε μακροπρόθεσμους στρατηγικούς συμμαχικούς συνασπισμούς, διότι αυτοί δεν μπορούν να έχουν κανενός είδους αρμονική αντιστοίχιση με την νεοοθωμανική της φυσιογνωμία.
Παλιοί και νέοι συμμαχικοί δήθεν «στρατηγικοί» δεσμοί θα καταρρέουν με πάταγο, υπό το βάρος της βουλιμικής νεοοθωμανικής ατζέντας. Οποιοδήποτε σχήμα θα αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι θνησιγενές και ιδιαίτερα πεπερασμένο σε ότι αφορά τα γενικότερα ωφελήματα που θα μπορούσε να αποδώσει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς,
και παρά το γεγονός ότι αυτό δείχνει να είναι οξύμωρο ως διαπίστωση, η ιστορική ευθύνη για την ανάδειξη αυτής της
εγγενούς φυσιογνωμικής αντίφασης που έχει την δυνατότητα να τροφοδοτήσει
πολύ ενδιαφέρουσες ανατροπές, ανήκει
στην χώρα μας.
Η Ελλάδα εκλαμβάνεται ως ο αδύναμος κρίκος από τον θρασύδειλο νεοοθωμανικό τσαμπουκά, όχι εξ αιτίας του μικρού γεωγραφικού της μεγέθους, αλλά εξ αιτίας του ελάχιστου πολιτικού της προσωπικού, που δεν αξιοποιεί τα σημαντικά γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα για να τροποποιήσει δραστικά την ατζέντα και να εκβιάσει εξελίξεις σε κατεύθυνση διαφορετική.
Τα σημαντικά γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της χώρας, εκφυλίζονται στις Συμπληγάδες της ηττοπάθειας και εξαργυρώνονται σε φτηνούς ανούσιους πανηγυρισμούς, σε υπερφίαλα γιούχου και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη των ματαιόδοξων.
- Η ανάγκη στρατηγικού σχεδιασμού είναι παντελώς ανύπαρκτη ως πρόκληση…
- Η στρατηγική υποδομή της χώρας εκχωρείται…
- Η πραγματική στρατηγική της δυνατότητα αποδυναμώνεται δραστικά…
Οι συστημικές φωνές του συμβιβασμού και της εθνικής αποδόμησης, σπεύδουν να ερμηνεύσουν στρεβλά τα διαδραματιζόμενα, τροφοδοτώντας με άλλοθι και προσχήματα, την προκλητική ολιγωρία και νέες ανεπίτρεπτες υπαναχωρήσεις. Κατάντια…