Από τις 17/11 που κατατέθηκε το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο, η Ελλάδα αποδόθηκε σε μια δήθεν «δραστήρια διπλωματία» που κατέληξε μόνο σε συλλογή δηλώσεων συμπαράστασης. Όλη αυτή η δραστηριότητα απέφυγε επιμελώς να κάνει το σημαντικότερο: να καταθέσει η Ελλάδα συντεταγμένες ΑΟΖ στον ΟΗΕ, για να ορίσει και ποια είναι η περιοχή που υπερασπίζεται.
Ακόμη και στην πρόσφατη επίσκεψή του ο ΠΘ στις ΗΠΑ δεν είπε τίποτε άλλο στον Τραμπ, παρά το ότι είμαστε «προβλέψιμοι» και «οι μόνοι ήσυχοι» στην περιοχή. Δεν είχε βέβαια να διαπραγματευτεί τίποτε, γιατί δεν είχε σκεφτεί κάποιο ρόλο να διεκδικήσει και γιατί είχε δώσει τα πάντα στην ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία δυο μήνες πριν, κατά την επίσκεψη Πομπέο. Επρόκειτο για μια ακόμη εθιμοτυπική επίσκεψη Έλληνα ΠΘ που γίνεται για τη «φωτογραφία με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ μπροστά από το τζάκι».
Το αποτέλεσμα όλων αυτών το είδαμε: η Ελλάδα δεν εκλήθη ούτε ως παρατηρητής στη διάσκεψη του Βερολίνου. Από δε τις ΗΠΑ, με την ερώτηση Τραμπ «κι αν χάσετε;» η ελληνική πλευρά εισέπραξε για τρίτη φορά (μετά τις δηλώσεις Πομπέο και Μπαρνς) την ειδοποίηση ότι «είστε μόνοι, για αυτό βρείτε τα». Και αυτό μάλλον ετοιμάζει η κυβέρνηση, όταν ψιθυρίζει «Χάγη»: μια συντεταγμένη συνθηκολόγηση.
Όλα γίνονται για να γίνει αυτό αποδεκτό στο εσωτερικό. Και εδώ έχουν λαμπρό ρόλο να παίξουν οι ανεξάρτητοι και έγκυροι «πατριώτες» σχολιαστές. Γιατί αυτοί θα αναλάβουν να καταστήσουν εύπεπτο το «εκεί που φτάσαμε δεν γινόταν αλλιώς».