Είναι ιδέα η Ελλάς και ως τέτοια βρίσκεται έξω από τον κόσμο της φθοράς; Οσοι σπεύσετε να απαντήσετε αβασάνιστα στο ερώτημα, σημαίνει ότι είτε είστε ονειροβάμονες, είτε βρίσκεστε υπό την επήρρεια μιας συστηματικής και οργανωμένης αποπληροφόρησης, σε συνδυασμό πάντα με τις ανάγκες που επιβάλλει ο "βολικός" μας μικρόκοσμος ή η εθνική μας παραίσθηση.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για όσους δεν είναι αθύρματα της πολιτικής σκοπιμότητας και δεν αληθωρίζουν, η Ελλάδα περιέπεσε στην ευτέλεια και στον εξευτελισμό της προσωπικότητας του Ελληνα. Με τους πολιτικούς της "πρώτης γραμμής" να χρησιμοποιούν το όποιο μυαλό διαθέτουν για να μεθοδεύουν τα χείριστα. Κι όσοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα επίπεδα των σκοπιμοτήτων, σ' όλους τους τομείς ευθύνης, έχουν ταυτόχρονα και όλες τις καλύψεις. Οι άλλοι απλώς παλεύουν και τις περισσότερες φορές σκιαμαχούν.
Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Αλαζονεύονται οι παρ' ελπίδα πλουτίσαντες. Το ένστικτο της παράταξης σμίγει με την καχυποψία της απώλειας, το φόβο. Αν οι κυβερνήσεις είναι άβουλες και ανίκανες έχουν στον απόλυτο βαθμό και τα δύο. Και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα, εμβάλλουν στο λαό το φόβο, που έχουν μέσα τους.
Στη δημοκρατία, επειδή οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να σταθούν σε κάποια έστω θεσμικά πλαίσια, νιώθουν πιο έντονα την πίεση της αλαζονείας τους και φυσικά και την ένταση του φόβου τους. Καταφεύγουν έτσι σε επικοινωνιακά επινοήματα και τεχνάσματα, όπως ο γάιδαρος του μύθου που φόρεσε το δέρμα λιονταριού, για να τρομάζει το χωριό. Και το τρόμαζε. Ο άνεμος όμως που φύσηξε πήρε τη λεοντή και αποκαλύφθηκε η γαιδουροσύνη. Το λιοντάρι δεν αλαζονεύεται. Εχει τη δύναμη της οντότητάς του. Αλλο λιοντάρι κι άλλο μασκαρεμένος γάιδαρος.
Στον τόπο μας ευδοκιμούν αλαζονεία και φόβος. Και η πολιτική γαιδουροσύνη. Με τους Ελληνες να αρνούνται πεισματικά να δρασκελίσουν τα "πτώματα" των κομμάτων, και να εκλωβίζονται στα πολιτικά εκβιαστικά διλήμματα και στον ηθελημένο στραβισμό του πρόσκαιρου βολέματος. Ετσι, γίνονται θεατές του δράματος των τετελεσμένων.
Η Ελλάδα κατάντησε ένας τόπος, στον οποίο καλλιεργούνται πνευματικός και ψυχικός υποσιτισμός. Και το πολιτικό ψέμα, Μαραίνεται και φυλλορροεί η κοινωνία στην περίπτυξη της δουλείας συμφερόντων. Σε αυτή τη χώρα υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη που να μην γίνεται αισθητή.
Ζούμε την πολιτική φρενίτιδα. Ζούμε την πτώχευση καταμεσίς στην ανερμάτιστη πολιτική αφθονία. Εχουμε εθιστεί να συναλλασσόμαστε με κάλπικες αξίες. Και απορούμε ύστερα για τα συμβαίνοντα. Και καταφεύγουμε σε λύσεις απελπισίας. Ομως οι "λύσεις απελπισίας", δεν είναι λύσεις. Είναι καταργήσεις βίαιες των προβλημάτων, περίπου ισοδύναμες με εθνική αυτοκτονία.