 |
| Skitterphoto / pixabay |
"Αφήστε με να ζήσω" έλεγε η αφίσα η οποία αναρτήθηκε στους σταθμούς της Αττικό Μετρό μαζί με ορισμένα πληροφοριακά στοιχεία. Δεν προέτρεπε σε παράνομες ενέργειες, δεν καταδίκαζε κανέναν άνθρωπο, μόνο μετέφερε ένα μήνυμα και μάλιστα σε μια εποχή άνθισης παντός είδους δικαιωματιστών. Αλλά τελικά δεν αφέθηκε ούτε ως αφίσα. Παρενέβη ο Καραμανλής Νο3, ο οποίος προεκλογικά έγραψε στη δική του...αφίσα "στα δύσκολα Καραμανλής".
Του Στρατή Μαζίδη
Τι ενόχλησε λοιπόν και ξέσπασε όλη αυτή η θύελλα με τα περί μεσαίωνα, σκοταδιστών κ.ο.κ.; Διότι στο μεσαίωνα ήξερα ότι πως η ζωή δεν είχε ιδιαίτερη αξία. Πολύ απλό. Η αλήθεια. Πριν πολλά χρόνια είχα ασχοληθεί αρκετά με το θέμα. Είχα εντοπίσει στο διαδίκτυο φοβερές φωτογραφίες και βίντεο από εκτρώσεις. Φυσικά δεν μπορώ να τα παρουσιάσω μέσα εδώ. Είναι πολύ σκληρό. Όμως, όποιος επιθυμεί, μπορεί να ερευνήσει. Είναι άλλο να λες έτσι αόριστα "έμβρυο" και διαφορετικό να βλέπεις ένα μικρό ανθρωπάκι με χεράκια, δακτυλάκια, κεφάλι, έντερα που μια λαβίδα και ένας κρανυοθραύστης αποσυναρμολόγησαν να είναι κάπου πεταμένα σε μια άκρη.
Και πότε αρχίζει η ζωή; Είναι ένα ερώτημα. Για όσους δηλώνουμε χριστιανοί, εξ άκρας συλλήψεως. «Άμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ου το μεν πρώτον, το δε ύστερον» αναφέρει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ο Δαβίδ λέει στους Ψαλμούς "ἐπὶ σὲ ἐπερρίφην ἐκ μήτρας, ἐκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου". Αλλά και η Ελισάβετ όταν πήγε στη Μαρία, ούσες και οι δύο έγκυες, το μωρό της σκίρτησε μέσα στην κοιλιά.
Είναι επίσης γνωστή η ιστορία της Γιάνα Γιένσεν, ζωντανού θύματος [ας επιτραπεί η έκφραση] έκτρωσης το 1977 σε πολύ προχωρημένη κύηση που έγινε μέσω ένεσης με άλας. Το παιδί γεννήθηκε κι αφέθηκε να πεθάνει στο χειρουργικό τραπέζι αλλά μια νοσοκόμα το διέσωσε.
Το παιδί της φωτογραφίας είναι ο Σάμουελ Αρμας, τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι πριν κάποια χρόνια στη φοβερή εκείνη φωτογραφία όταν ένα έμβρυο έπιασε με τη μικρή του παλάμη το δάκτυλο ενός χειρουργού που του έκανε επέμβαση μέσα στην κοιλιά της μητέρας του, στην οποία όλοι συνιστούσαν να μην κρατήσει το παιδί της. Ο Σάμουελ σήμερα σηκώνει τρόπαια. Όλη την ιστορία του θα τη διαβάσετε εδώ > https://www.justthefacts.org/samuel-armas/. Θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί;
Διάβασα λοιπόν πολλές ιστορίες γυναικών που δεν είχαν ενημέρωση και
δήλωσαν μετά μετανοημένες συμπληρώνοντας πως δε θα το έκαναν, αν γνώριζαν.
Αυτό συνεπώς που ενοχλεί, είναι η ενημέρωση, η γνώση. Άλλο να νομίζεις ότι ξεφορτώνεσαι ένα όγκο ιστών και κυττάρων, και διαφορετικό πως διαμελίζεται ένας άνθρωπος όσο μικρός κι αν είναι. Πόσες άλλωστε φορές στη ζωή μας δεν κάνουμε πράγματα τα οποία μετανιώνουμε λέγοντας μετά "δεν ήξερα";
"Έχουμε δικαίωμα στο σώμα μας", ακούμε. Βέβαιως. Ποιος το αρνείται αυτό; Και γενικώς ο κάθε άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Το ταμείο θα γίνει στο τέλος. Όμως αυτό το δικαίωμα επεκτείνεται και στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου; Επίσης μπορεί να ορίσει σε κάποιον άλλο αν θα λέει την άποψή του ή όχι; Δύναται να προσδιορίσει μια επιλογή με βολικό τρόπο, και πολύ μακριά από την αλήθεια, για να μην επέλθει ο έλεγχος της συνείδησης; Ο καθένας λοιπόν είναι ελεύθερος να πράξει αυτό που θέλει, αλλά το κρέας ψάρι δε γίνεται.
Κλείνοντας θα αναφέρω δύο ιστορίες που γνωρίζω εκ διαμέτρου αντίθετες. Κάποτε μια γνωστή μου έμεινε έγκυος. Ψυχολογικά εκβιασθείσα δεν κράτησε το παιδί της. Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες δεν πέρασε μία ημέρα, όπως μου εκμυστηριεύθηκε κάποια στιγμή, που να μην φέρει στο νου της εκείνο το παιδί κλαίγοντας ούσα χρόνια τώρα ολομόναχη. Τα "αν" και το "γιατί" είναι οι καθημερινοί βασανιστικοί της σύντροφοι. Μια άλλη φίλη μου έμεινε έγκυος σε ηλικία 19 ετών. Γέννησε την κόρη της, που τη θυμάμαι μικρό κοριτσάκι πολλές φορές σαν πήγαινα να δω τη μητέρα της στο κατάστημα που διατηρούσε για πολλά χρόνια δουλεύοντας κάθε ημέρα σκληρά αλλά και με την στήριξη των γονιών της. Πρώτα από όλα την ηθική. Η φίλη μου ανέβηκε το Γολγοθά της. Ουδέποτε έχασε το χαμόγελό της. Ωστόσο από ένα σημείο και μετά έζησε και τη ζωή της. Απέκτησε και ένα παιδί ακόμη. Τη βλέπεις όμως σήμερα πια με την κόρη, μια κοπελάρα δύο μέτρα, να καμαρώνει η μία την άλλη. Ποια είναι ποια, λες. Περισσότερο μοιάζουν με συμμαθήτριες. Και με αυτήν την όμορφη εικόνα, θα κλείσω. Την εικόνα ενός κοριτσιού που ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, ΚΙ ΕΖΗΣΕ γιατί είχε μια μάνα σπουδαία!