Και οι τυφλοί είδαν. Αυτό θα πρέπει να είναι το συμπέρασμα όσον αφορά την στάση της Γερμανίας απέναντι στη χώρα μας γύρω από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη. Σε μια ευρεία συνάντηση απουσίαζε μια χώρα η οποία συνορεύει με τη Λιβύη και της οποίας το Πολεμικό Ναυτικό είχε βοηθήσει με επιτυχία την πρώτη περίοδο της σύγκρουσης στον απεγκλωβισμό Κινέζων αμάχων.
Του Στρατή Μαζίδη
Οι Γερμανοί δεν είναι σύμμαχοί μας. Προκείται για ιστορικούς και στρατηγικούς εταίρους άλλοτε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και νυν της Τουρκίας. Η ιδέα και το σχέδιο του Λίμαν Φον Σάντερς ήταν που οδήγησε στη Γενοκτονία των γηγενών εθνών της Μικράς Ασίας.
Ο Κεμάλ ήταν στη συνέχεια το πρότυπο του Χίτλερ. Η Τουρκία ήταν μεν ουδέτερη κατά το Β' ΠΠ αλλά κατά ένα τρόπο παζαρέματος περιμένοντας να δει ποιος θα δώσει πιο πολλά αλλά, το βασικότερο, που θα κάτσει η μπίλια.
Στην Τουρκία υπάρχουν σημαντικές γερμανικές επενδύσεις ενώ ακόμη και τώρα, που υποτίθεται πως οι ευρωπαίοι εταίροι μας...υποστηρίζουν, δεν παύουν οι χρηματοδοτήσεις για υποδομές, όπως σιδηρόδρομοι στην ανατολική Θράκη, που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας.
Η γερμανική Ε.Ε. παρά τα όποια προβλήματά της, θα μπορούσε αν ήθελε να πλήξει την Τουρκία συμπαραστεκόμενη στον Ελληνισμό. Ένα πχ μπλοκάρισμα στις τουρκικές αερογραμμές θα ήταν αρκετό.
Στα χρόνια της κρίσης μας εξευτέλισαν για να σώσουμε τις τράπεζές τους. Όσο για το ελληνικό κράτος; Εξέρχεται - θεωρητικά - από μια κρίση δίχως να έχει αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά του προβλήματα. Το μείζον τελικά ήταν να αλωθεί η περιουσία τους.
Ταυτόχρονα μας μετατρέπουν σε μια αποθήκη φθηνών εργατικών χεριών για μελλοντικές τους ανάγκες. Παράλληλα μεγάλο μέρος του επιστημονικού μας δυναμικού το χαίρονται δωρεάν διότι δεν κοπίασαν στο ελάχιστο για την ανάδειξή του.
Η Διάσκεψη του Βερολίνου, που ήταν ένα προαναμενόμενο θέατρο του τίποτε, μας έδωσε να καταλάβουν ακόμη και οι πιο ρομαντικοί πως οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας. Είναι φίλοι της Τουρκίας. Δείτε το μέγεθος της κοροϊδίας και του φιλοτουρκισμού με ένα παράδειγμα, η τήρηση του εμπάργκο πώλησης όπλων στη Λιβύη, δεν περνά μέσα από θαλάσσιες περιπολίες στην περιοχή; Περνά και συνεπώς η Ελλάδα θα έπρεπε να κάθεται στο τραπέζι πριν καν ανάψουν τα φώτα της αίθουσας.
Αν λοιπόν θέλουμε να επενεξετάσουμε τη θέση μας στην περιοχή και τον κόσμο, καλό θα είναι να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα φίλων [αν υπάρχουν], "φίλων" κι αντιπάλων. Το με ποιους και πως πρέπει να πάμε, έχει τις δυσκολίες του. Το με ποιους δε γίνεται να συνεχίσουμε, είναι πλέον ιδιαίτερα εύκολα αντιληπτό. Με τη Γερμανία και αυτήν την Ευρώπη των φιλότουρκων Ούγγρων και των μουλωχτών Ιταλία, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Γαλλία - Αίγυπτος - Ισραήλ κι Αρμενία θα μπορούσαν να είναι μια καλή αρχή. Κι όχι, δεν ξέχασα την Κύπρο, τη θεωρώ ένα μαζί μας.