Σημειώναμε χθες ότι από την στιγμή κατά την οποία αλήθευαν τα ρεπορτάζ ορισμένων ΜΜΕ σχετικά με την υποβάθμιση της συνάντησης του Ελληνα πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο, ίσως θα ήταν σκόπιμο ο κ. Μητσοτάκης να την ακυρώσει και να μεταβεί απευθείας στο αεροδρόμιο.
Του Στρατή Μαζίδη
Τα όσα είδαμε, μάλλον μας δικαίωσαν. Οι δημοσιογράφοι προσβλητικοί απέναντι στον Ελληνα πρωθυπουργό ρωτούσαν επίμονα τον Τραμπ θέματα επικαιρότητας μεν αλλά άσχετα με την επίσκεψη. Ο κ. Μητσοτάκης χαμογελούσε διαρκώς. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο.
Ό,τι ήταν να κάνει, έπρεπε να το πράξει νωρίτερα ακριβώς για να απόφυγει την εικόνα του υποδεέστερου όταν ο απόγονος εξισλαμισμένων Ελλήνων [από τον πατέρα του] Ερντογάν κοιτάζει τους πάντες στα μάτια και φέρεται ως ίσος, για να μην πω ανώτερος.
Δεν το έκανε, αλλά απέμεινε να γελά αμήχανα χωρίς να ξέρει το γιατί, όπως ο mr Bean. Πάλι καλά που όταν ο Τραμπ μας άδειασε εντελώς στο θέμα της Λιβύης λέγοντας πως μιλά με όλους εκτός από εμάς με τον πρωθυπουργό να κάθεται δίπλα του, παρενέβη και είπε αυτό που έπρεπε. Αυτή είναι η διαφορά του με τον Τσίπρα, στέκεται καλύτερα, μιλά ορθότερα, σέβεται περισσότερο τον εαυτό του αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Κι αυτό είναι το πρόβλημά μας. Από το 1922 και μετά [θα το αναλύσουμε προσεχώς] ένας ραγιαδογκιαουρισμός μας κατατρέχει. Ναι, μεγάλη η τότε καταστροφή αλλά χάρη στα λάθη μας. Τίποτε περισσότερο. Έκτοτε μας χαρακτηρίζει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Φτάνει πια. Δεν μπορούμε να είμαστε παρακολούθημα κανενός. Όσο δε σεβόμαστε εμείς τον εαυτό μας, δε θα μας λαμβάνει κανείς σοβαρά υπόψη. Χθες το είδαμε πια ξεκάθαρα. Όταν τρως φαπες, δίνεις τα πάντα, σε αδειάζουν και λες "δώστε μου τα πανάκριβα F-35" τι μήνυμα στέλνεις;