 |
| Bluestones / pixabay |
Ανάμεσα στην ατομική ευθύνη και στην κοινωνική ευθύνη του ατόμου των δύσκολων τούτων καιρών υπάρχει χάσμα βαθύτατο. Κι αυτό εκμεταλλεύονται, με επικοινωνιακά ευρήματα, οι διάφοροι επιτήδειοι της εγχώριας πολιτικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Όλοι αυτοί μιλούν για ευθύνη. Η ευθύνη...Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο ενός νοσηρού πολιτικού συστήματος και το σαπρόφυτο του υποκειμενισμού, όταν οι τεράστιες κοινωνικές αγέλες, σε ευρύτατο πεδίο, διδάσκονταν πως να προσπερνούν ή να λησμονούν την έννοια: άνθρωπος και πως να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστερου μορίου μιας απαθούς μάζας που κινείται κάτω από τη βέργα του κάθε απίθανου πολιτικού αγελαδάρη;
Αυτή την ευθύνη, ο σημερινός Ελληνας δεν την χρειάζεται. Η έκπτωσή της σαν κινήτρου ψυχικού και ιδεολογικού και σαν διεργετικού της συνείδησης είναι μια από τις οριστικές στη μερίδα των κερδοζημιών της κοινωνίας.
Η αναζήτηση της νέας ευθύνης είναι το ζητούμενο. Είναι από τα καθήκοντα που μετέχουν του φυσικού νόμου της αυτοσυντήρησης πρώτιστα. Με την αναζήτηση της νέας ευθύνης, θα διαπιστώσει ο Ελληνας πόσες στιγμές ασωτεύτηκαν χωρίς πλήρωση, και θα αντιληφθεί ότι το πέρασμά του από την Ιστορία δεν είναι το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την πολιτική παλίρροια.