 |
| primeminister.gr |
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στη διεθνή πολιτική. Ισχύει και στίς καθημερινές σχέσεις. Με εξαίρεση τους ελάχιστους ανθρώπους που σέβονται επειδή έχουν Παιδεία. Μια μειοψηφία που ανήκει στίς προθήκες των μουσείων.
Όσοι προσπαθούν να εξαγάγουν συμπεράσματα από τη συνάντηση Μητσοτάκη- Τράμπ πρέπει να μην ξεχνούν ότι ο κόσμος έχει δύο μεγέθη: Τον μεγάκοσμο και τον μικρόκοσμο. Για τον μεγάκοσμο η συνάντηση δεν έχει καμιά αξία. Γιατί ο μεγάκοσμος παρατηρεί το ανθρώπινο είδος να εξακολουθεί μετά από 50.000 χρόνια πάνω στη Γή να σκοτώνεται και να ζει υπο καθεστώς έμφυλου φόβου για τα ίδια πράγματα. Τις πηγές και τα εδάφη. Τήν κατοχή για την επιβίωση της ομάδας και όχι του συνόλου. Και σ αυτό δεν έχει αλλάξει νοοτροπία ούτε κατ ελάχιστο.Έχει αλλάξει τεχνικές. Διαχείρισης της ίδιας νοοτροπίας. Πρόκειται για ένα πρωτόγονο είδος. Ένας εξελιγμένος πίθηκος.
Κανείς δεν ξέρει αν ο πίθηκος αυτός θα καταφέρει να σηκωθεί στό ύψος των δυνατοτήτων που του δίνει η νόηση. Γιατί του το δίνει. Και κανείς δεν ξέρει αν το "αν" συμβεί "πότε" θα συμβεί. Πάντως, σε χρόνο πολύ μακρυνό από τον δικό μας. Αν.
Κι εδώ ερχόμαστε στόν μικρόκοσμο. Στό τώρα. Στήν επιβίωση υπό αυτές τις συνθήκες. Όχι πια με κριτήρια ανθρώπινα- κατά τη δυνατότητα- αλλά πιθηκίσια. Κρητήρια ανθρωποφάγου πολέμου. Κριτήρια ψυχασθένειας.
Για να το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή, η Ελλάδα είχε λίγες φορές στήν ιστορία της αξιοσέβαστη- για τους ξένους- εξωτερική πολιτική. Επί Ελ. Βενιζέλου, Μεταξά, Καραμανλή του Α', Παπανδρέου, Ανδρέα και Καραμανλή του Β' (λέγε με Μολυβιάτη). Και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι προαναφερθέντες είχαν την ίδια πολιτική. "Αν θέλεις ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο".
Ο Βενιζέλος εξόπλισε τη χώρα με οπλισμό και συμμάχους ώστε να διαλύσει την Τουρκία δύο φορές. Το 1912 και το 1920. Ο Μεταξάς για να νικήσει την Ιταλία το '40. Ο Καραμανλής για να διαλύσει- μέσω Γρίβα- την Αγγλία στήν Κύπρο το '50. Ο Γέρος για να στείλει κρυφά τη μεραρχία στήν Κύπρο. Ο Ανδρέας για να κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Στενά το '87, ο Μολυβιάτης για να σταματήσει τους σλαβομακεδόνες στο ΝΑΤΟ, να συμπράξει στρατιωτικά με τη Ρωσία και να βάλει με τον Τάσσο την Κύπρο στην ΕΕ χωρίς το σχέδιο Ανάν.
Όλοι αυτοί είχαν μία κοινή πολιτική. Στέκονταν όρθιοι μπροστά σε όσους επέλεγαν για συμμάχους, χωρίς να είναι ούτε δουλικοί, ούτε υπήκοοι. Έδιναν, αλλά έπαιρναν. Έκαναν πολύπλευρες συμμαχίες. Και έπαιρναν πράγματα που μεγάλωναν την Ελλάδα. Είτε εδαφικά, είτε- ακόμα σημαντικότερο- ψυχικά. Δεν ήταν μικροί, φοβικοί, τρεμάμενοι διαπραγματευτές και επαίτες.
Δεν νίκησαν πάντα. Έχασαν σημαντικές μάχες. Και έχασε και η Ελλάδα σ αυτές. Αλλά, ακόμα και στίς ήττες τους παρέμειναν αξιοσέβαστοι στούς ξένους. Μαζί τους παρέμεινε αξιοσέβαστη και η χώρα. Επειδή η εικόνα της χώρας εξαρτάται απολύτως από την εικόνα των κυβερνητών της.
Έτσι, υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς σε καθέναν από τους παραπάνω. Σε πολλά επίπεδα. Αλλά, αν τους στίψεις, θα βγάλεις αυτό που είχε πει ο άσπονδος εχθρός του Ανδρέα, Ντελόρ, για τον Παπανδρέου: "Μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για τα πάντα, τέτοιος που είναι. Αλλά, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ποτέ δεν έφυγε από σημαντική σύνοδο κορυφής χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του". Και, για να μιλήσουμε για τα νεώτερα χρόνια, κανείς δεν ξεχνά ότι οι αμερικάνικες υπηρεσίες πιάστηκαν στα πράσα δυό φορές να παρακολουθούν με στημένους μηχανισμούς τους Έλληνες πρωθυπουργούς και διαπομπεύτηκαν: Μία επί Ανδρέα και μία επί Καραμανλή (λέγε με Μολυβιάτη).
Η πολιτική αυτή της όρθιας στάσης έχει χαθεί από τη χώρα. Η μικρή τρεμάμενη Ελλάδα φοβάται τις συγκρούσεις, δεν διεκδικεί τίποτε, θυσιάζει σε ψηφοθηρικά σκορποχώρια την αμυντική της θωράκιση, που την υποβαθμίζει υποταγμένη σε απαιτήσεις τρίτων και παρακαλάει δεξιά κι αριστερά τους ισχυρούς να τη βοηθήσουν να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Πρίν από 50 χρόνια η Τουρκία ήταν ο απολίτιστος μεμέτης, που έτρεμε να φτιάξει βάση του στρατού και του στόλου στα παράλια. Δεν τολμούσε να σηκώσει ούτε ελικόπτερο πάνω από το Αιγαίο. Η αμερικανική βοήθεια μοιραζόταν σε αναλογία 7 η Ελλάδα πρός 10 η Τουρκία. Αυτή ήταν η διαφορά ισχύος που μετρούσαν οι ΗΠΑ. Ισχύος κυρίως εδαφικού και πληθυσμιακού όγκου και αριθμού στρατιωτών. Και, φυσικά, με την ελληνική μεραρχία στήν Κύπρο, δεν τολμούσε να αγγίξει τη Μεγαλόννησο.
Οι συναντήσεις των Ελλήνων πρωθυπουργών με τους ξένους ηγέτες σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν πιο κομβικές από των Τούρκων. Παρ όλο που η Τουρκία συνόρευε με τη Σοβιετική Ένωση, ενώ η Ελλάδα απλώς με βαλκανικές κομμουνιστικές χώρες. Η Ελλάδα ήταν στιβαρός συνομιλητής και στίς ΗΠΑ και στήν Ευρώπη και στόν Αραβικό κόσμο, από το Μαρόκο ως το Πακιστάν. Και από το 1980 μέλος της ΕΟΚ. Η Ελλάδα ήταν μια βιομηχανική αναπτυσσόμενη χώρα. Η Τουρκία, μια οπισθοδρομική στρατοκρατική Ανατολή.
Αλλά, ούτε ο διωγμός των Ελλήνων από την Πόλη ούτε ο Αττίλας στήν Κύπρο αντιμετωπίστηκαν δυναμικά. Άρχισε η εξωτερική πολιτική της ζυγαριάς. Από τη μιά πλευρά η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και η καλοπέραση κι από την άλλη η δυναμική ως τα άκρα πολιτική. Καμιά αντίσταση δεν αναπτύχθηκε στον Πενταδάκτυλο και "η Κύπρος είναι μακριά". Ήταν η φράση Καραμανλή, που δώρησε το μισό νησί στήν Τουρκία. Και όχι μόνο το νησί.
Χάρισε στήν Τουρκία μια αυτοπεποίθηση που δεν είχε. Και μιά παρουσία στη διεθνή σκακιέρα σαν δύναμη στήν περιοχή. Μια δύναμη να παζαρεύει. Η πτώση της ΕΣΣΔ αντί να αναδείξει την ευημερούσα τότε Ελλάδα σε ηγεμονεύουσα χώρα στα πενόμενα Βαλκάνια, την ανέδειξε σε διαπλεκόμενο παίκτη με βρώμικα τραπεζικά και επιχειρηματικά παιχνίδια, που οφελούσαν επιχειρηματικά συμφέροντα και πλουτίζοντες κυβερνητικούς χρυσοκάνθαρους. "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο", μόνο μια πρωταθλήτρια. Οι πολιτικοί και επιχειρηματίες της, για το τομάρι τους.
Τα εξοπλιστικά υπερπρογράμματα φαγώθηκαν σε μίζες. Οι σχεδιασμοί γίνονταν με βάση τα κέρδη και όχι τις ανάγκες. Οι επιτελείς τοποθετούνταν- μέχρι σήμερα- με γνώμωνα τις κομματικές τους ταυτότητες και όχι τις ικανότητές τους. Ο προηγούμενος υπουργός Άμυνας, και ως αρχηγός, επιβλήθηκε σε ιδιωτικό δείπνο τον Δεκέμβριο του 2018 με τον πρωθυπουργό, από μεγαλοκεφαλαιούχο!
Η χώρα, αντί να αντιμετωπίσει δυναμικά την τουρκική προκλητικότητα εξ αρχής, ακολούθησε την τακτική "γκόλ αυτοί, σέντρα εμείς". Οι Τούρκοι ξεκινησαν με μερικές πτήσεις στα 3 μίλια μακρυά από τα νησιά και έχουν φτάσει να πετάνε πάνω από τα νησιά! Ξεκίνησαν με την κλάψα να πάρουν κάτι από τα πετρέλαια του Β Αιγαίου και έχουν φτάσει να πρωτοκολλούν επισήμως διεθνώς για δικά τους θαλάσσια και χερσαία εδάφη τα ελληνικά! Ξεκίνησαν να αμφισβητούν τα Ίμια και έχουν φτάσει να τα θεωρούν δικά τους και να διεκδικούν και άλλα 50 νησιά. Ξεκίνησαν να αμφισβητούν τα 10 μίλια εναέριο χώρο της Ελλάδας και έφτασαν να διεκδικούν το μισό Αιγαίο με χάρτες στο ΝΑΤΟ!
Οι Τούρκοι ξεκίνησαν να μεμψιμοιρούν για τον εξοπλισμό της Λέσβου,της Ρόδου και της Λήμνου και έφτασαν να μην αναγνωρίζουν τη συνθήκη της Λώζάνης! Και, μπροστά στήν παθητικότητα της Ελλάδας, του καλού παιδιού που πάει με το σταυρό του διεθνούς δικαίου στό χέρι, και που αγνοεί ότι το διεθνές δίκαιο υπάρχει μόνο γι αυτούς που μπορούν να το υπερασπιστούν με τα όπλα, έχει φτάσει να αμφισβητεί τα σύνορα της Ελλάδας, τα νερά της, τον αέρα της και την ίδια την Κύπρο! Τής οποίας η Ελλάδα υποτίθεται ότι είναι εγγυήτρια δύναμη!
Κάποτε, ο Ανδρέας κάλεσε σε βοήθεια τη Βουλγαρία και την Συρία για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Και την πήρε. Και απείλησε τους αμερικάνους με ανάφλεξη. Και χεστηκαν επάνω τους. Και πήρε τους S 300 από τη Ρωσία. Αλλά, χέστηκε από το φόβο του ο Σημίτης! Κάποτε, ο Καραμανλής ο Α' κάλεσε σε βοήθεια τη Βουλγαρία και τη Γαλλία κατα της Τουρκίας. Κάποτε ο Καραμανλής ο Β' (λέγε με Μολυβιάτη) εξόπλισε τη χώρα με ρωσικά οπλικά συστήματα και έδωσε μία επιπλέον βάση στη Ρωσία στο Β Αιγαίο, εκεί που η Τουρκία θέλει να το διχοτομήσει. Και δεν ήταν η κρίση, αλλά ο Γιωργάκης, που ανέτρεψε αυτή την πολιτική. Γιατί έκλαιγαν οι αμερικάνοι του.
Τώρα, η Βουλγαρία είπε ότι η Ελλάδα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της γιατί η Τουρκία δεν στέλνει πιά πρόσφυγες στη Βουλγαρία! Είναι το ευχαριστώ, που από τη φτώχεια της η Ελλάδα τάιζε τον βουλγαρικό στρατό για καιρό μετά την πτώση του κομμουνισμού και που φύλαγαν οι Ελληνες στρατιώτες και αεροπόροι τα σύνορά της! Σε τέτοια εκτίμηση είναι σήμερα η Ελλάδα! Και η Συρία, που κάποτε ήταν σύμμαχος κομβικός, είναι εδώ και χρόνια χωρίς πρεσβεία στην Αθήνα για να μη χαλάσουμε τη σούπα των εντολών του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα, αντί να διεκδικεί μοιράζει! Με μια πολιτική ηγεσία διαχρονικώς τρεμάμενη από φόβο,
1. Δεν επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορα στα 12 μίλια, όπως έχει κάθε δικαίωμα βάσει του διεθνούς δικαίου που λατρεύει, μη και την κάνει ντα η Τουρκία, μη και δυσαρεστηθούν οι ΗΠΑ για την Τουρκία, μη και μπλέξει με τη Ρωσία (που είχε λυθεί το θέμα το 2006!).
2. Δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ μονομερώς, αφού το "συμβαλόμενο μέρος" δεν αναγνωρίζει το δίκαιο της θάλασσας, και αστο να τρέχει το συμβαλλόμενο αντί να τρέχεις εσύ τώρα.
3. Δεν διεκδικεί τα δικαιώματα και τα εδάφη των Ελλήνων της Ιμβρου και της Τενέδου, που τους έχει εγκαταλείψει εντελώς, παρά τη ρητή επιταγή της συνθήκης της Λώζάνης ότι είναι επιτηρητής και εγγυητής γι αυτούς.
4. Δεν ασχολείται καθόλου με τις περιουσίες και τη ζωή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και των παραλίων, που προβλέπεται από τη συνθήκη της Λώζάνης ότι προστατεύει έναντι της τουρκικής θηριωδίας του εξανδραποδισμού και της δήμευσης, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα..
5. Δεν εγείρει θέματα υπεράσπισης της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς στήν Τουρκία, όπου ρημάζονται εκκλησίες, όλα τα ελληνικά αρχαία ονομάζονται τουρκικά, όταν δεν αφήνονται στη μοίρα τους, και οι τουρκικές αρχές καπηλεύονται έναν άλλον πολιτισμό για λόγους διεθνούς ιστορικής, τουριστικής και οικονομικής προπαγάνδας.
6. Δεν διεκδικεί την διαρκή και απρόσκοπτη επίσκεψη των Ελλήνων στα πατρογονικά τους στήν Τουρκία, μαζικά και ατομικά σε όλη τη χώρα, και τη διεκδίκηση των περιουσιών ή αποζημιώσεων για όσες δεν αφορούν σε ανταλλαγή πληθυσμών. Ασχέτως αν θα δικαιωθεί ή όχι. Παρά κάθεται και ακούει τουρκικές διεκδικήσεις για τουρκική μειονότητα στα Δωδεκάννησα!
7. Δεν έχει αναδείξει την αιχμαλωσία του Πατριαρχείου σε μείζον διαρκές διεθνές θέμα, ούτε την Κωνσταντινούπολη ως τη μόνη πρωτεύουσα ευρωπαϊκού έθνους που έχει μείνει υπό ξένη κατοχή. Για να καταλάβουμε τι θα πεί ισχύς προπαγάνδας σε διεθνές επίπεδο. Και πώς θα αισθάνεται η Τουρκία αμυνόμενη αντί να ζητάει κι όλας. Αντ αυτού, εμείς έχουμε εξορίσει τη Βυζαντινή ελληνικότητα από την ιστορία μας,παίζοντας το καλύτερο χαρτί της Τουρκίας. Επιτρέποντάς της να μιλάει για γαλάζιες πατρίδες και πράσινα άλογα! Ο χτεσινός της περιοχής, που η πατρίδα του είναι η Μογγολία. Αντί να προπαγανδίζουμε την Τουρκία ως δύναμη κατοχής μιάς Ελλάδας. Μιας Ελλάδας, που την εποχή της επανάστασης του πολέμου της προπαγάνδας στο διαδίκτυο δεν πολεμάει ούτε με σφεντόνες.
8. Η Ελλάδα, παρά τις υποχρεώσεις της, βάσει συνθηκών, δεν διεκδικεί την ευημερία και την ασφάλεια των Ελλήνων της Αλβανίας, που τους έχει αφήσει έρμαια στα χέρια του αλβανικού μαφιόζικου φασισμού. Ούτε καν έχει τη δύναμη να ορίσει υφαλοκρυπίδα με την Αλβανία, την οποία μοϋκοτάρει η Τουρκία. Ενώ στήν Ελλάδα και από την Ελλάδα ζούν πάνω από ένα εκατομμύριο Αλβανοί!
9. Δεν διεκδικεί καν την ελληνικότητα των Ελλήνων του Μοναστηρίου, που βρίσκονται υπό απαγόρευση χρήσης της γλώσσας και της ταυτότητας εδώ και χρόνια, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις είτε ξυπηρετούσαν τα αμερικανικά σχέδια υπέρ του Τίτο κατά της ΕΣΣΔ, είτε, μετά τό' ριξαν στο "έλα μωρε τώρα. Ποιός πιστεύει ότι ο Μεγαλέξανδρος δεν είναι Έλληνας". Καί πούλησαν και όνομα και ιστορία και γλώσσα για την αγάπη του πλανητάρχη. Τέτοια ανδρείκελα.
10. Η Ελλάδα, εδώ και χρόνια, αλλά και τώρα, δεν διεκδικεί καν το ρόλο του μόνου φερέγγυου μεσολαβητή μεταξύ των εμπλεκόμενων στη Συρία, το Ιρακ, το Ιράν, αφού έχει εγκαταλείψει τις προνομιακές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει πάλι όχι τα δικά της συμφέροντα, αλλά των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Παίρνοντας ως αντίδωρο το τίποτε. Μπας και δεν είναι η Γερμανία, που καταράκωσε τον ελληνικό πληθυσμο για να σώσει τις γερμανικές τράπεζες, κατά επίσημη δήλωση του Τόμσεν και του ΔΝΤ;
Η Ελλάδα δεν διεκδικεί ούτε αυτά που οφείλει να διεκδικεί. Και έχει γίνει έτσι ο καρπαζοεισπράκτορας όλης της διεθνούς κοινότητας. Το καλό παιδί. Διότι το καλό παιδί δεν τυγχάνει κανενός σεβασμού από κανέναν. Ούτε καν στο σχολείο από τους άλλους μαθητές. Αλλά, και στούς ενήλικες ο χαρακτηρισμός "καλός άνθρωπος" έχει την έννοια του μαλάκα. Επειδή ο μικρόκοσμος στόν οποίο ζούμε δεν είναι ο ιδεατός μεγάκοσμος του Ανθρώπου. Είναι η ζούγκλα ενός εξελιγμένου πιθήκου. Όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου.
Και δυστυχώς στη ζούγκλα πρωταγωνιστούν τελευταία όλο και αγριότερα θηρία. Το ένα θέλει τη χώρα μας και το άλλο είναι κολλητός του. Κι εμείς παλεύουμε με το σταυρό στο χέρι! Και, όπως άκουσα χτες με τρόμο από σύμβουλο του πρωθυπουργού, εμείς δεν μπορούμε να παίξουμε ρόλο στην ανακατοσούρα της Μ Ανατολής, γιατί ξεπερνάει το μέγεθος των δυνατοτήτων μας!! Κάποιος να του πεί ότι τη δεκαετία του 80' η Ελλάδα εξόπλιζε τον πόλεμο Ιραν- Ιρακ!
Η Ελλάδα είναι μια μεγάλη χώρα, σε ένα κομβικό σημείο του πλανήτη με τεράστιες πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές, διπλωματικές, αμυντικές δυνατότητες. Δυστυχώς γι αυτήν έχει μικρούς πολιτικούς και ακόμα μικρότερους κεφαλαιούχους. Κανείς τους δεν έχει ένα πραγματικά μεγάλο και αντάξιο της χώρας όραμα και σχέδιο, που να ξεφεύγει από τη μίζερη διαχείριση της αμόρφωτης, διεφθαρμένης και φοβικής καθημερινότητας. Κανείς δεν διαθέτει τον μεγαλοϊδεατισμό, την πυγμή και τη φιλοπατρία που αξίζει η χώρα και η Ιστορία της. Κανείς δεν έχει το ανάστημα της χώρας.