Έχουμε και κατά το πρόσφατο παρελθόν αναφερθεί σε άρθρα μου, πως ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ δεν επικεντρώνεται μόνο στα αυστηρά διπλωματικά του καθήκοντα, αλλά συνεχώς προσπαθεί να τονίζει με τις δημόσιες συχνές εμφανίσεις του, πως είναι ο επικυρίαρχος της Ελλάδος και ελέγχει απόλυτα το πολιτικό Σύστημα της Πατρίδος μας. Έχει άποψη για όλα και καλά κάνει, αλλά δεν είναι δυνατόν αυτές οι απόψεις να έχουν την μορφή εντολών προς τις κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, που στην πλειοψηφία τους είναι κατά των ελληνικών συμφερόντων. Αφού εκφράζουν τη διαχρονική ανθελληνική πολιτική των ΗΠΑ.
Του Παναγιώτη Αποστόλου
Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
Έτσι, δεν μπορούσε ο κ. Πάιατ να μην λάβει σαφέστατη θέση και για την παράνομη ενέργεια της Τουρκίας, από κοινού με την κυβέρνηση της Τρίπολης του Φάγεζ αλ Σάρατζ, της ανακηρύξεως μνημονίου (ΑΟΖ) και της υφαλοκρηπίδας των νησιών. Μιλώντας λοιπόν στους δημοσιογράφους είπε:
«Τώρα έχουμε λάβει τα συγκεκριμένα κείμενα και έχουμε ολοκληρώσει τη νομική ανάλυση για το μνημόνιο της Τουρκίας και της Λιβύης. Η νομική άποψη των ΗΠΑ είναι ότι οι ισχυρισμοί της τουρκικής κυβέρνησης για τις διεκδικήσεις των θαλάσσιων ζωνών και συγκεκριμένα για τις υφαλοκρηπίδες διαφέρουν από τη νομική μας ανάλυση και από τη νομική ανάλυση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που αφορά το καθεστώς των νησιών. Τα κατοικημένα νησιά ως ζήτημα του εθιμικού διεθνούς δικαίου δικαιούνται την ίδια μεταχείριση με τα ηπειρωτικά εδάφη».
Δηλαδή τι δεν μας λέγει ο κ. Τζέφρι Πάιατ; Δεν μας λέγει τι ακριβώς πιστεύει για τα μη κατοικημένα νησιά, τα οποία είναι εκατοντάδες στο Αιγαίο μας.
Όμως ο πρέσβης των ΗΠΑ θα πρέπει να γνωρίζει τα παρακάτω:
Ασελγεί κατά της Συμφωνίας της Λωζάννης ο κύριος Πάιατ…
Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης μεταξύ των κρατών Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Ιαπωνίας, Τουρκίας και Ελλάδος. Χαρακτηρίστηκε ως η Συνθήκη της Ειρήνης, διότι τερμάτιζε τις εχθροπραξίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Διά αυτής της Συνθήκης αναθεωρήθηκε πλήρως η θνησιγενής Συνθήκη των Σεβρών και χαράχτηκαν τα σύνορα της Ελλάδος και της Τουρκίας, στα σημερινά τους όρια (άρθρο 2). Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παρέμειναν υπό τουρκική κυριαρχία και θα απολάμβαναν ένα καθεστώς ειδικής διοικητικής οργάνωσης.
Η Τουρκία με τα άρθρα 12 και 13 αναγνωρίζει ρητώς την ελληνική κυριαρχία επί της Λήμνου, της Μυτιλήνης, της Χίου, της Σάμου και της Ικαρίας και η Ελλάδα υποχρεούται στην μη ανέγερση οχυρωματικών έργων επί αυτών των νησιών. Το ίδιο υποχρεωνόταν και η Τουρκία. Δηλαδή, στη μη κατασκευή οχυρωματικών έργων επί των στενών του Ελλησπόντου και στη μη διάθεση εκεί ένοπλης στρατιωτικής δύναμης.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την απέλπιδα προσπάθεια του Ρ. Τ. Ερντογάν στην αμφισβήτηση της Συμφωνίας της Λωζάννης, με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Ωστόσο, μια ατελέσφορη προσπάθεια και για τον λόγο αυτό αποφάσισαν ΗΠΑ, Γερμανία και Τουρκία από κοινού, να αλλάξουν την εθνοτική σύνθεση των νησιών μας αποστέλλοντας χιλιάδες παράνομους μετανάστες σε αυτά, υπό την προδοτική ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων – κυρίως των Τσίπρα και Μητσοτάκη – και των τελευταίων Επιτρόπων Μεταναστευτικής Πολιτικής της ΕΕ (κυρίως του Δημήτρη Αβραμόπουλου).
Επίσης ο κ. Τζέφρι Πάιατ, θα πρέπει να γνωρίζει ότι με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, η Τουρκία παραιτήθηκε υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος επί των νήσων της Δωδεκανήσου και των εξ αυτών εξαρτωμένων νησίδων που κατέχονται, ήδη από την Ιταλία. Το ζήτημα των Δωδεκανήσων θα τακτοποιούταν στη συνέχεια μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος.
Στο άρθρο 16 δε, η Τουρκία παραιτούταν παντός τίτλου και πάσης φύσεως δικαιώματος επί των εδαφών αυτών των νήσων, τα οποία ευρίσκονται πέραν των προβλεπομένων από την παρούσα συνθήκη ορίων.
Κατά συνέπεια, θα πρέπει να γνωρίζει ο κ. Πάιατ και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, πως κάθε τουρκική αξίωση επί των ελληνικών νήσων του Αιγαίου μας είναι παράνομη και προκλητική. Γιατί η Συνθήκη της Λωζάννης έθεσε τέρμα στον μακροχρόνιο αγώνα διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία σήμερα με τις πλάτες των ΗΠΑ επιδιώκει να επανα-συστήσει ο Τούρκος Νέο-σουλτάνος Ρ. Τ. Ερντογάν.
Άλλωστε, το 1921 στο Εσκί Σεχίρ ο Κεμάλ Ατατούρκ δήλωνε:
«Στο εξής η πολιτική της Τουρκίας θα συνίσταται στο να ζούμε ανεξάρτητοι μέσα στα εθνικά μας σύνορα».
Αλλά και το 1923 – μετά την Μικρασιατική καταστροφή – στην ομιλία του στην τουρκική εθνοσυνέλευση παραδεχόταν, ότι η πολιτική δραστηριότητα της Τουρκίας πρέπει να έχει όριο την τουρκική δημοκρατία.
Οφείλουν να διαβάσουν Ιστορία οι Αμερικανοί…
Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ο κ. Τζέφρι Πάιατ και η Αμερικανική κυβέρνηση, ότι στο Αιγαίο Πέλαγος έχουν καταμετρηθεί περί τα 5 χιλιάδες νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, εκ των οποίων κατοικούνται περί τα 200. Αντιπροσωπεύοντας το 15% της ελληνικής επικράτειας, συγκεντρώνοντας 1,2 εκατομμύρια περίπου.
Βέβαια γνωρίζει ο κ. Τζέφρι Πάιατ πως το Αιγαίο Πέλαγος, παρουσιάζει μια ιδιαίτερη γεωστρατηγική θέση ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, καθώς και μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας με τη Μαύρη Θάλασσα. Γνωρίζει επίσης, ότι στο θαλάσσιο υπέδαφος του ελληνικού Αρχιπελάγους υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλα σπάνια κοιτάσματα ορυκτού πλούτου.
Έτσι οι ΗΠΑ από το 1974 διοργάνωσαν την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και επέβαλαν την Κατοχή της Τουρκίας του βόρειου τμήματος της Κύπρου μας. Βάζοντας τον ΟΗΕ – που ελέγχουν οι ΗΠΑ – να βγάζει ψηφίσματα καταδίκης της Τουρκίας και ποτέ αυτά να μην εφαρμόζονται. Προκειμένου να προωθούσε στο μέλλον τις βλέψεις της για Κατοχή του Αιγαίου μας. Επιτρέποντας στην Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια να κραυγάζει για ζητήματα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, για το εύρος των χωρικών υδάτων και δυστυχώς σήμερα σε ένα στημένο παιχνίδι ΗΠΑ και Τουρκίας, να βρίσκεται Έλληνας Πρωθυπουργός να λέγει ότι αυτές οι διαφορές (;;;) θα επιλυθούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Όταν, ακόμη και σήμερα, υποτονικά δέχονταν οι ελληνικές κυβερνήσεις τις συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου ελληνικού χώρου από τα τουρκικά μαχητικά. Όταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη δέχτηκε προδοτικά το γκριζάρισμα των Ιμίων.
Ας γνωρίζει ο πρέσβης των ΗΠΑ, πως στην Ελλάδα δεν είναι όλοι χαχόλοι να καταπίνουν αμάσητα τα χόρτα που μας σερβίρει η Αμερική. Είναι γνωστό το σχέδιο τους (των ΗΠΑ) περί αλώσεως του Αιγαίου μας και της αποκοπή νησιών μας από τον ελληνικό κορμό. Δηλαδή, εφαρμογής του 25ου Μεσημβρινού.
Θα πρέπει ωστόσο “οι φίλοι και σύμμαχοι” Αμερικανοί να διαβάσουν Ιστορία. Να διαβάσουν για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Να διαβάσουν για τις Θερμοπύλες. Να διαβάσουν για το ΄21.
Τότε ίσως λογικευτούν. Έστω και την ύστατη ώρα.
Το Διεθνές Δίκαιο απαιτεί την τήρησή του και από τις ΗΠΑ…
Αλλά θα πρέπει να ενημερώσουμε και με τα παρακάτω των πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα:
Στις 10 Δεκεμβρίου 1982 στο Μοντέγκο Μπέι της Τζαμάικα μεταξύ 119 κρατών - μελών του ΟΗΕ υπογράφηκε η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Με τη Σύμβαση αυτή το Αιγαίο χαρακτηρίζεται ως ημίκλειστη θάλασσα, ενώ παράλληλα εισήγαγε και τον επαναστατικό όρο της ΑΟΖ, που δικαιούνται τα παράκτια κράτη. Η ΑΟΖ μπορεί να εκτείνεται από την ξηρά μέχρι και τα 200 ν.μ. ανάλογα με την απόσταση που χωρίζει το ένα παράκτιο κράτος από το άλλο, τηρουμένης ανάλογα και της μέσης γραμμής των αποστάσεων. Κάθε κράτος δικαιούται να κηρύξει μονομερώς αρχικά ότι διαθέτει ΑΟΖ περιγράφοντας και τα όρια (είναι απορίας άξιο, γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν ανακοίνωσε ΑΟΖ στο Αιγαίο μας).
Εντός των ορίων της ΑΟΖ το κράτος δικαιούχος μπορεί να εκμεταλλεύεται την αλιεία, τον βυθό και το υπέδαφος αυτής. Να σημειωθεί, ότι η αναφερόμενη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ισχύει και έναντι εκείνων που δεν την έχουν επικυρώσει διεθνώς (Τουρκία). Και τούτο γιατί, στη διεθνή έννομη τάξη οι κανόνες του Δίκαιου της Θάλασσας διέπονται από παραδεδεγμένους κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου.
Στις 22 Ιανουαρίου 2013 οι Φιλιππίνες προσέφυγαν στο Μόνιμο Διαιτητικό Δικαστήριο, με έδρα τις Κάτω Χώρες, κατά της Κίνας σχετικά με το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και συγκεκριμένα της δραστηριότητας της Κίνας, που αφορούσαν στη συστηματική παρενόχληση πλοίων που διεξήγαγαν έρευνες για υδρογονάνθρακες εντός της ΑΟΖ των Φιλιππίνων.
Το Διαιτητικό Δικαστήριο με την υπ, αριθ. 2013-9 Απόφαση, η οποία δημοσιεύθηκε στις 12 Ιουλίου 2016, καταδίκασε την Κίνα κάνοντας διασταλτική ερμηνεία του άρθρου 121 της Σύμβασης. Σύμφωνα με το ανωτέρω άρθρο, ένα νησί έχει χωρικά ύδατα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Εξαιρούνται οι βράχοι, αν δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή οικονομική ζωή. Το Δικαστήριο δέχτηκε ως απόλυτο κανόνα του Διεθνούς Δικαίου, ότι όλοι οι γεωγραφικοί σχηματισμοί, ασχέτως αν χαρακτηρίζονται νησιά ή βράχοι και ασχέτου του μεγέθους αυτών, έχουν υποχρεωτικώς 12 ν.μ.
Αυτό επιβεβαιώνει, ότι το ζήτημα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο από τα 6 στα 12 ν.μ. αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος και εκθέτει στην διεθνή κοινή γνώμη τις ΗΠΑ και την Τουρκία, που έχουν επιβάλλει το “casus belli” (αιτία πολέμου), αν η χώρα μας εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο.
Που εκθέτει όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που υπεραμύνονται της τήρησης του Διεθνούς Δικαίου, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και δυστυχώς εκείνες πρώτες καταπατούν.
Ωστόσο, για να αναγνωρίζονται σε ένα νησί ή βράχο δικαιώματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ απαιτείται ανθρώπινη διαβίωση ή οικονομική ζωή. Εάν δεν κατοικείται ένα νησί, δεν αναιρείται η δυνατότητα κατοίκησης, εφ΄ όσον μπορεί να κατοικηθεί, ούτε οι κάτοικοι γειτονικών νησιών που έχουν οικονομική δραστηριότητα σε ένα βράχο απαιτείται να κατοικούν στο βράχο, για να εκπληρώνεται η προϋπόθεση οικονομικής ζωής επί του βράχου.
Είμαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο πρέσβης τους στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ τα γνωρίζουν όλα αυτά. Και δεν αρκούν κάποιες τελευταίες νότες του State Department, περί καταδίκης της τουρκικής προκλητικότητας. Απαιτείται εν τοις πράγμασι καταδίκη του μεγαλύτερου ταραξία της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Του μεγαλύτερου δουλεμπόρου εκατομμυρίων αθώων ψυχών (Ερντογάν), που εκβιάζει κράτη και διεθνείς οργανισμούς, ακόμη και θεσμούς όπως η ΕΕ, προκειμένου να επιδοτούνται αυτές οι εγκληματικές πράξεις του.
Ας λογικευτούν λοιπόν οι ΗΠΑ, έστω και την ύστατη στιγμή.