Ακούμε κατά καιρούς ότι η χώρα δεν μπορεί να βρίσκεται σε καθεστώς ακυβερνησίας, πως χρειάζεται ισχυρές κοινοβουλευτικά κυβερνήσεις, σταθερότητα και άλλα τέτοια παρόμοια, τα οποία διασφαλίζονται μέσα από έναν εκλογικό νόμο. Βέβαια μας διαφεύγει το εξής. Όποιον εκλογικό νόμο και να θεσπίσεις είτε επί το πλειοψηφικότερο είτε επί το αναλογικότερο/δημοκρατικό, αν μια κυβέρνηση τα πάει καλά, ο λαός θα της δώσει τα πανιά που χρειάζεται.
Του Στρατή Μαζίδη
Ο Κώστας και ο Γιώργος, είναι δύο φίλοι από τα παλιά. Ο Κώστας που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ΝΔ το 2019, είδε την ψήφο του να έχει μεγαλύτερη ισχύ από εκείνη του Γιώργου, η οποία και τις τρεις φορές επέλεξε σχηματισμούς που κινήθηκαν περίπου στο 1%. Ενώ λοιπόν ο Γιώργος δεν εκπροσωπήθηκε στη Βουλή με ένα ή μια βουλευτή, ο Κώστας χάρη στο μπόνους του πρώτου κόμματος, που σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασε το 40% των ψηφοφόρων και σε αναλογία επί του πληθυσμού το 20%, είδε το κόμμα της επιλογής του να λαμβάνει κι επιπλέον 50 έδρες για να κυβερνήσει σταθερά κι ανενόχλητα.
Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; Και επιπλέον πόσο σωστό όταν ο λαός συνδυαστιακά με αποχή και διαμοιραζόμενη ψήφο δεν επιθυμεί ισχυρές πλειοψηφίες, το πολιτικό σύστημα να του τις επιβάλλει;
Ας δούμε και μια άλλη προβολή αυτής της δημοκρατικότητας. Στις ευρωεκλογές του 2019 έχετε αθροίσει το ποσοστό όλων όσων δεν πέρασαν τον πήχυ του 3%; Το αποτέλεσμά τους είναι 20,40%! Και όμως ο ένας στους πέντε Ελληνες που άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα δεν εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή. Στις εθνικές εκλογές του περασμένου Ιουλίου το ποσοστό αυτό διαμορφώθηκε στο 8,08%. Το Σεπτέμβριο του 2015 ήταν στο 6,4%. Το Μάιο του 2012 ήταν στο 18,99%. Σε εκείνη την αναμέτρηση η ΝΔ υπό τον Αντώνη Σαμαρά έλαβε 18,85% και 108 βουλευτές.
Δηλαδή 1.192.103 άνθρωποι εξέλεξαν κάτι παραπάνω από το 1/3 της Βουλής, άσχετα αν διαλύθηκε και πήγαμε ξανά σε εκλογές, την ίδια ώρα που αντίστοιχοι και περισσότεροι, δεν εξέλεξαν κανέναν! Μα δεν είμαστε όλοι ίσοι;
Αυτό αποτελεί μια φοβερή αντίφαση της κατ'επίφαση δημοκρατίας στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε. Θα μπορούσε να υπάρχει κι ένας αριθμός εδρών ο οποίος θα μοιράζεται ανάμεσα στα κόμματα κάτω του 3% διότι άλλο το πέρνω 2,8% ή 1,6% κι άλλο 0,03%. Ας μη μας διαφεύγει ότι το εκλογικό όριο είχε θεσπιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για να μπλοκαριστεί τότε η είσοδος των ανεξαρτήτων μουσουλμάνων βουλευτών της Θράκης στο κοινοβούλιο, κάτι που όμως τα ίδια τα κόμματα ανέτρεψαν με τα ψηφοδέλτια που κατήρτιζαν.
Δεδομένου ότι εισερχόμαστε και προχωράμε ακόμη πιο βαθιά σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων και πιθανών δυσάρεστων ανατροπών εντός κι εκτός συνόρων, όπου η κοινωνία ενδεχομένως να αναζητήσει εναλλακτικές επιλογές διαπιστώνοντας ότι οι μεγάλοι για σήμερα σχηματισμοί δε διαφέρουν επί της ουσίας, φαντάζεστε ένα νέο σενάριο α λα 2012 ή κι ακόμη πιο έντονο όπου κάποιοι ξανά δε θα εκπροσωπούνται;