Το έθνος σήμερα βρίσκεται στην κορυφαία στιγμή του, όπου οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να αποφασίσουν συνειδητά, για την υπόστασή του, για τη δικαίωσή του στο γεωγραφικό χώρο που του επικύρωσαν οι αιώνες. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ωστόσο, αντί να σχολούνται με την μικροπολιτική και να επιδίδονται σ΄ ένα αγώνα εντυπώσεων ευτελίζοντας τους θεσμούς, ακόμη κι αυτόν τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας, θα πρέπει να αισθάνονται την ευθύνη τους όχι απέναντι της ιστορίας που θα έρθει, αλλά απέναντι της ιστορίας που γράφεται από στιγμή σε στιγμή.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πρέπει να σκεφτούν με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου που προσδοκά το ρωμαλέο χέρι για να τη χειραγωγήσει. Ομως, δεν θα σκεφτούν. Δεν τους μένει χρόνος να σκεφτούν, εξαντλώντας τις δυνατότητες του εγκεφάλου τους με την επινόηση επικοινωνιακών "τεχνασμάτων" για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη.
Μια κακότεχνη "παράσταση" θα δούμε κι αύριο στην Βουλή με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και μια συναίνεση υποκριτική στο πρόσωπο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Μια συναίνεση που εξυπηρετεί πολιτικές ισορροπίες κι όχι τις ανάγκες του έθνους. Μια συναίνεση που εκφράζει αλλοιωμένες πολιτικές συνειδήσεις και που ανατέμνει την ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος.
Η κοινή γνώμη, άλλωστε, έχει αρκούντως "βομβαρδιστεί" επικοινωνιακά, ώστε να αποδεχθεί ακόμη ένα στημένο πολιτικό παιχνίδι. Και οι ενσυνείδητοι χειροκροτητές της πολιτικής υποκρισίας θα εμφανιστούν και πάλι ικανοποιημένοι, με την προβολή του διαχρονικού αιτήματος για σοβαρότητα και ειλικρίνεια στην πολιτική να μετατοπίζεται για το μέλλον χωρίς κανένα ηθικό φραγμό από τους "ενοίκους" της εξουσίας.
Τα όσα βιώνουμε στο πολιτικό προσκήνιο, οι διάχυτες ανησυχίες για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων, οι λιγοστές έστω φωνές που αποτυπώνουν την θλιβερή πραγματικότητα, θα μπορούσαν να είναι ένα σήμα συναγερμού των ελεύθερων συνειδήσεων και προσκλητήριο προς την ενέργειαν.
Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Επικρατεί η αδιαφορία, κάτι περισσότερο μάλιστα: η λιποταξία από την πραγματκότητα. Με τα νοσηρά στοιχεία της κοινωνικής και πνευματικής παρακμής να ενεργούν σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε διαφαινόμενη προσπάθεια αντίδρασης ή και επισήμανσης της κατάστασης.
Ακόμη κι αυτοί που μπορούν να εκφράσουν άποψη και να επηρεάσουν τη ροή των εξελίξεων κρατούν το ρόλο του ανιδιοτελούς παρατηρητή. Και η στάση τούτη είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος ή και προδοσία του.