Τα παίρνει όλα καθώς φαίνεται ο Ερντογάν στη Λιβύη με την κατάπαυση των εχθροπραξιών που ανακοινώθηκε. Και τα υποχείριά του στην Τρίπολη διασώζονται κρατώντας για την ώρα τις φασματικές τους καρέκλες, και κεντρική θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εξασφαλίζει ο ίδιος και ο άξονας της Άγκυρας με τη Μόσχα επιβεβαιώνεται. Και φυσικά, η τουρκολιβυκή φαρσοσυμφωνία παραμένει στο τραπέζι επ' αόριστο.
Συγγραφέας
Και όλα αυτά, χωρίς να χρειαστεί να επέμβει καν στρατιωτικά, με μόνη την απειλή της ενδεχόμενης εμπλοκής του! Μπορεί να λέει κανείς ό,τι θέλει για τον Ερντογάν, μπορεί στο τέλος να παρατραβήξει το σχοινί και να τα κάνει θάλασσα, δεν μπορεί όμως να μη του βγάλει το καπέλο. Σε Συρία και Λιβύη τα έβαλε με όλους και βγήκε κι από πάνω. Συνομιλεί ώς ίσος προς ίσος με τον Τραμπ και τον Πούτιν, συμπεριφέρεται στους Ευρωπαίους και τους Γερμανούς σαν να είναι τα τελευταία σκουπίδια, κρατάει ανοιχτούς τους διαύλους ακόμη και με τους ισχυρούς αντιπάλους του, όπως η Τεχεράνη.
Ας συγκρίνει κανείς αυτή την στάση με την εξωτερική πολιτική της δικής μας κυβέρνησης. Από τότε που ανέλαβε ο Μητσοτάκης, στη γραμμή βεβαίως του Τσίπρα πριν απ' αυτόν, έχει επιδοθεί σε ρεσιτάλ αμερικανοφροσύνης. Τι εκείνο το ανδρείκελο τον Γκουαϊδό έσπευσε να αναγνωρίσει στο πι και φι, τι με τους Ιρανούς προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο, τι παρείχε ένα σωρό διευκολύνσεις στην Ουάσιγκτον χωρίς (για τώρα τουλάχιστον) ορατό αντάλλαγμα. Για να ζητήσει διαμεσολάβηση με τους Τούρκους πήγε στον Λευκό Οίκο, αυτά έγραφαν τουλάχιστον οι εφημερίδες του ως προχθές, και χθες μάθαμε ότι ο Πομπέο του το ξέκοψε. Ούτε διαμεσολάβηση ούτε τίποτε, ο Ταγίπ είναι στενός εταίρος.
Το χειρότερο είναι ότι όλος αυτός ο άκρατος και άκριτος φιλαμερικανισμός των τελευταίων χρόνων, εκτός του ότι δεν μας έχει αποφέρει χειροπιαστά οφέλη, έχει κόψει τις γέφυρες προς τη Μόσχα. Είναι τεράστιο στρατηγικό λάθος του ελληνισμού η απροϋπόθετη πρόσδεσή του στο άρμα μιας δύναμης που δεν γνωρίζουμε αν βλέπει στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις έναν μακρόπνοο ζωτικό για τα συμφέροντά της δεσμό ή μια παροδική διευθέτηση που διευκολύνει την απαγκίστρωσή της από τη ΜΑ.
Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που αύριο-μεθαύριο μπορεί (κατά τη γνώμη μου: πέπρωται) να αποσυρθούν στο δυτικό ημισφαίριο, σε αντίθεση με τη Γερμανία (και τις Βρυξέλλες) που όταν έρθει η στιγμή θα πουν και πάλι ότι τα Βαλκάνια δεν αξίζουν τα κόκαλα ενός Πομμερανού γρεναδιέρου, η Ρωσσία είναι εδώ και δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Μ' αυτή τη Ρωσσία τα βάζουμε, σ' αυτήν τη χώρα βάζουμε διαρκώς τρικλοποδιές ακολουθώντας πειθήνια τις αμερικανικές υποδείξεις, με πιο τρανό παράδειγμα την αναγνώριση του ουκρανικού αυτοκέφαλου από τον ανεκδιήγητο Βαρθολομαίο.
Και δεν βλέπουμε ότι η τουρκορωσσική σύμπλευση είναι συγκυριακή, παραπροϊόν των πιέσεων που το βαθύ κράτος των ΗΠΑ ασκεί στη Μόσχα και της συνεχιζόμενης (απονενοημένης) απόπειράς του να την περικυκλώσει στρατηγικά. Είναι δυνατόν η ελληνική πολιτική ηγεσία να μη βλέπει ότι ο EastMed υπό τις παρούσες νεοψυχροπολεμικές συνθήκες χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς πρωτίστως για να πληγούν τα γεωοικονομικά συμφέροντα της Ρωσσίας; Και ότι οι Ρώσσοι έχουν κάθε λόγο να βοηθήσουν τους Τούρκους να τορπιλίσουν το έργο; Η φαρσοσυμφωνία Σαράτζ-Ερντογάν τους βολεύει, γι' αυτό (μεταξύ άλλων) έσπευσαν να τραβήξουν το αυτί του Χαφτάρ και να τον υποχρεώσουν άρον άρον σε ανακωχή. Και όσο τους βολεύει δεν θα εξαφανιστεί από το τραπέζι.
Στο μεταξύ, και έχοντας πια τα νώτα ελεύθερα, ο Ερντογάν ετοιμάζεται. Μέσα στη χρονιά αυτή, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θα προσθέσουν δυο τεράστια ατού στο οπλοστάσιό τους, τους S 400 που μόλις ενεργοποιηθούν θα καταστήσουν σε μεγάλο βαθμό απρόσβλητη την ευάλωτη έως σήμερα για την ελληνική αεροπορία τουρκική ενδοχώρα. Και το Ανατολού, το μικρό αεροπλανοφόρο που θα τους δώσει τη δυνατότητα να μας πλήξουν πισώπλατα, λ.χ. εξ επαφής από το Ιόνιο ή το Λιβυκό.
Ας κοιμόμαστε όμως ήσυχοι. Ο Παναγιωτόπουλος είπε ότι θα στείλει επιστολή ενδιαφέροντος για τα F-35.